Το Σύνταγμα είναι ήδη ένα συμβάν στον «αδύναμο κρίκο», του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Είναι λαϊκή εξέγερση. Δεν είναι ένας ανοιχτός δρόμος. Εμπεριέχει όμως ασύλληπτες ανατρεπτικές δυνατότητες. (…)
Παρά την απόκλιση συνθημάτων, συνύπαρξη αντιθετικών λαϊκών ρευμάτων, χαοτικά στοιχεία, που εμφανίστηκαν ιδιαίτερα στις πρώτες τεράστιες κυριακάτικες συγκεντρώσεις, η κινητοποίηση του Συντάγματος έχει ισχυρό αντικυβερνητικό, αντισυστημικό και αντιμνημονιακό προσανατολισμό. Για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση. (…)
2. «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν»
Γνωρίζουμε, φυσικά, ότι τα ενδεχόμενα είναι πολλαπλά και αλληλοσυγκρουόμενα. Ο εκφυλισμός. Η ρουτίνα. Η χειραγώγηση από το σύστημα. Το καλοκαίρι. Η προβοκάτσια. Η αποδόμηση μιας εξιδανικευμένης κατάστασης. Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που θα το περιθωριοποιήσουν. Η στείρα πολιτική σύγκρουση που οδηγεί σε ήττα. Η λαϊκή πολιτική σύγκρουση που οδηγεί σε νίκη.
Για να επικρατήσει αυτή η τελευταία εκδοχή είναι εξαιρετικά σημαντική η σαφήνεια των όρων που καθορίζουν το γενικό και αόριστο ακόμα σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν». (…)
Η συγκέντρωση του Συντάγματος μπορεί να εξελιχθεί σε εξωσυστημικό δημοκρατικό υποκείμενο, να αμφισβητήσει όλες τις συντεταγμένες του συστήματος, να επιβάλλει μια μεταπολίτευση του λαού. Η εξέλιξη αυτή θα βοηθηθεί καταλυτικά από την ικανότητα της να θέτει σαφείς πολιτικούς στόχους και να απαντά ικανοποιητικά στο ερώτημα όλων: «Μετά, τι και πώς;»
Πρώτος κρίκος είναι η αποχώρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου. (…)
3. «Μετά, τι και πώς»
Το «μετά, τι και πώς;» δεν εξαντλείται σε μια βραχυπρόθεσμη παρένθεση μέχρι τις εκλογές. Αφορά κυρίως και συνολικά στην πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα μετά από μια λαϊκή ετυμηγορία.
Αυτό που μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα είναι ότι το σημερινό κοινοβουλευτικό σκηνικό είναι αδύνατο να στηρίξει μια τέτοια στροφή, παρά τις όποιες δευτερεύουσες διορθώσεις ενδεχομένως γίνουν στην απόλυτα καταστροφική πολιτική Παπανδρέου.
Μπορούμε, επίσης, με ασφάλεια να πούμε ότι η στροφή αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί με την γνώριμη μέθοδο της «εξουσιοδότησης», χωρίς τη συνεχή επαγρύπνηση, παρουσία, συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, που αναδεικνύεται στο κεντρικό πολιτικό υποκείμενο. (…)
Στο δύσκολο αυτό ερώτημα, «και μετά;» που χωρίζονταν με ένα τείχος από την οποιαδήποτε απάντηση, η Πλατεία Συντάγματος άνοιξε ένα μεγάλο παράθυρο. Τη διαμόρφωση ενός μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που στηρίζονται στις θέσεις των μεγάλων λαϊκών συγκεντρώσεων και μπορούν να στηρίξουν μια λαϊκή εξουσία. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής προτείνει σε μια συζήτηση σε βάθος, που πρέπει να γίνει με ταχύτητα, τους παρακάτω κεντρικούς στόχους:
• Καταγγελία και ακύρωση του Μνημονίου και όλων των συμφωνιών με την τρόικα.
• Παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους, ακόμα και με συνέπεια την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
• Άρνηση και έλεγχος του χρέους.
• Άρνηση συμμετοχής στο «σύμφωνο για το ευρώ».
• Εγγύηση των λαϊκών καταθέσεων.
• Αυστηρή τιμωρία όλων των υπευθύνων.
• Εθνικοποίηση Τραπεζών και οικονομικών τομέων – κλειδιών.
• Σχεδιασμός για την οικονομική ανασυγκρότηση, τον έλεγχο και τη διανομή του πλούτου.
• Αναγέννηση του Κοινωνικού Κράτους.
• Ανακατανομή του πλούτου.
• Εξωτερική πολιτική όχι του «Ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση» αλλά του «Ανήκουμε στο τόπο μας και σε ένα πλανήτη δικαιοσύνης»
• Δημοκρατία, τώρα.
• Συντακτική Συνέλευση. (…)
4. «Δεν φεύγουμε ούτε όταν φύγουν»
(…) Παράλληλα, οι κινητοποιήσεις των πολιτών, πέρα από την αποδοκιμασία για όλα αυτά, που εκφράζονται κυρίως με την συνολική απαξίωση της Βουλής θέτουν εκ των πραγμάτων αιτήματα συμμετοχής, ελευθεριών και κοινωνικής δικαιοσύνης που απαιτούν για την αυριανή Ελλάδα ρυθμίσεις εντελώς διαφορετικές από αυτές του σημερινού Συντάγματος. (…)
Μόνο μια αυθεντική Συντακτική Συνέλευση του λαού σε αντιδιαστολή με τις γνωστές ελεγχόμενες «αναθεωρήσεις», μπορεί να προχωρήσει σε τομές σε βάθος (…).
5. «Δημοκρατία, τώρα» – Η δύναμη της «συνέλευσης»
Στις κινητοποιήσεις των πλατειών είναι εντυπωσιακό πόσο το αίτημα για «δημοκρατία» συναρθρώθηκε με τα κεντρικά οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα για το χρέος και την ανατροπή στην πορεία της χώρας.
Αυτή η αμφισβήτηση των κατεστημένων δομών και αντιλήψεων του συστήματος, η λαϊκή αναγέννηση των αρχών της ελευθερίας και της δημοκρατίας μπορεί να αποτελέσει το οξυγόνο για τη νέα πορεία του τόπου μας. Παράλληλα είναι δυνατό να αποτρέψει τα υπαρκτά εγχειρήματα λαϊκίστικης παρέμβασης, ανάδειξης «σωτήρων» που έχουν σήμερα την ανοχή κι αύριο τη στήριξη του συστήματος.
Έχουμε ήδη θέσει το θέμα της συγκρότησης μιας μετωπικής δράσης με βάση τη σύγκλιση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε μια διεργασία σε μεγάλο βαθμό «από τα κάτω». (…)
Οι κατειλημμένες πλατείες βοούν από την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς. Η περιφρόνηση και η οργή απευθύνονταν στους «300» κι όχι στους «270». Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει προτείνει στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς την αποχώρησή τους από την Βουλή της ντροπής και τη συμβολική ένωσή τους με τον λαό.
Η πλατεία Συντάγματος ξεκίνησε ως «άβατο» για την αναγνωρίσιμη Αριστερά -συλλογικότητες ή πρόσωπα– όχι λόγω των δυνάμεων καταστολής, όπως έχει γίνει επανειλημμένα, αλλά λόγω της αυθόρμητης λαϊκής διάθεσης. Ζούμε μερικές από τις πιο απαξιωτικές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία. Στο βάθος το χάσμα είναι ανάμεσα στις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς από τη μια, και την εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς της Αριστεράς, από την άλλη.
Κοινωνικές διαδικασίες που οδηγούν σε φαινόμενα εξεγερσιακά ή συνελευσιακά ή αυτοοργάνωσης –από την Κομμούνα των Παρισίων μέχρι το 1968, από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του ΕΑΜ μέχρι το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη– αποτελούν τις πηγές όχι μόνο έμπνευσης, αλλά και θεωρητικών, προγραμματικών και οργανωτικών αρχών της Αριστεράς.
Η πηγή αναβλύζει πάλι στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο και στις άλλες πλατείες της χώρας. Μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Το πρώτο μάθημα είναι για την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατία.
Παρά τις προσπάθειες του συστήματος να πετάξει και την αριστερά στο δοχείο των αχρήστων, είμαστε περήφανοι για αυτά που πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε.
Η ενότητα του λαού δεν σημαίνει τέλος της μάχης των ιδεών. Το αντίθετο. Το γνωρίζουμε εξάλλου από την διαπάλη των συνθημάτων στην «πάνω πλατεία». (…)
Χωρίς να μασάμε τα λόγια για τις ευθύνες μας υπερασπιζόμαστε την προσφορά, τις αξίες και τα σύμβολά της αριστεράς. Μπορούμε να την κάνουμε πάλι κτήμα της ευρύτερης κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς .
Μια αριστερά όμως που πονάει, μαθαίνει, αλλάζει.
Η αριστερά αναγεννάται εκεί που βουλεύεται ο λαός. Εκεί είναι. Όχι σε αποξενωμένα γραφεία. (…)
Οι σχηματισμοί της αριστεράς μπορούν να δώσουν μια αφάνταστη ώθηση στο κίνημα των πλατειών. Αν σεβαστούν τις προωθημένες δημοκρατικές αρχές της αυτοοργάνωσης. Αν είναι ειλικρινείς και, χωρίς να επιδεικνύουν και να κηδεμονεύουν, δεν κρύβουν την ταυτότητά τους. Αν μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά σε άλλα ρεύματα –όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο μεσιανισμός- μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας. Αν το στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές της στρατηγικής της έντασης. Αν μπορέσουν ισότιμα, φιλικά και με ταπεινότητα να συμμετάσχουν στο μεγάλο λαϊκό εγχείρημα αλληλεγγύης. Και κυρίως αν μπορέσουν από τον μικρόκοσμο του ανταγωνισμού των οργανώσεων, να αρθούν στο μεγάκοσμο της κοινής συντροφικής πάλης για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία.
7. «Ενότητα, τώρα»
Πριν το κίνημα των πλατειών το ΜΑΑ έχει πάρει πρωτοβουλία για την συνάντηση όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η σημασία αυτής της πρότασης παίρνει πολύ πιο βαριά σημασία με τα γεγονότα των πλατειών. Η εκλογική λογική, τόσο λαθεμένη ειδικά στις σημερινές συνθήκες ιστορικής καμπής, η αποκλειστική προσπάθεια επιβίωσης ιστορικών σχημάτων και των μηχανισμών τους, η αντιπαράθεση κάνει την Αριστερά δίκαια να απαξιώνεται από την κοινωνία.
Σε μια στιγμή, που κάθε πολίτης συνειδητοποιεί ότι «υπάρχει λαός κι ο λαός έχει δύναμη», θα δημιουργηθεί απίστευτη προωθητική κίνηση αν συνειδητοποιήσει ότι «υπάρχει Αριστερά και η Αριστερά έχει δύναμη», πράγμα που δεν έχει γίνει ακόμη.
Γι’ αυτό επαναφέρουμε και εμπλουτίζουμε την πρότασή μας:
• Άμεση συνάντηση όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς με θέμα το μάθημα των πλατειών για την Αριστερά.
• Δέσμευση σε μια κοινή πλατφόρμα με βάση τις θέσεις της πλατείας Συντάγματος.
• Χωρίς να χάνει κανείς, εφόσον δεν το επιθυμεί, την οργανωτική του αυτοτέλεια, συνελευσιακή διεργασία πανελλαδικά στο κοινό εγχείρημα. (…)
8. Διεθνισμός και Πατριωτισμός
(…) Ο πατριωτισμός δεν είναι ξένο σώμα στις ιδέες μας, όπως είναι ο ρατσισμός ή ο εθνικισμός. Η ελληνική σημαία ανήκει πρώτα απ’ όλα στον Γλέζο, τον Σάντα και όσους έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή. Την ελληνική σημαία δεν την ανεχόμαστε. Είναι ένα από τα σύμβολά μας. Συνυπάρχει με τις σημαίες των άλλων λαών. (…)
9. Η Πλατεία Συντάγματος έχει νικήσει το φόβο
Θα διαφυλάξουμε το πνεύμα, τη λαϊκότητα και τον ειρηνικό χαρακτήρα του Συντάγματος. Η προσφυγή στη βία, η στρατηγική της έντασης είναι το τελευταίο χαρτί μιας απαξιωμένης, καταστροφικής και επικίνδυνης κυβέρνησης. (…)
Καλούμε όλες και όλους να δίνουμε το παρόν ακατάπαυστα στο Σύνταγμα. Να στηρίξουμε με κάθε ηθική και πρακτική συνδρομή τη Λαϊκή Συνέλευση του Συντάγματος που αποτελεί τον κεντρικό στόχο της κυβερνητικής επίθεσης. Η πλατεία Συντάγματος έχει νικήσει τον φόβο. (…)
10. 1.000.000 στο Σύνταγμα
(…) Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής συνυπογράφει τη θέση της Συνέλευσης του Συντάγματος για μια πανελλαδική κινητοποίηση που θα γράψει ιστορία. Η στιγμή της συγκέντρωσης 1.000.000 στο Σύνταγμα φθάνει.
Όλα τα ρυάκια, από όλη την Ελλάδα, μπορούν να συγκλίνουν σε ένα ανίκητο ποτάμι. Ο ελληνικός λαός από την πλατεία Συντάγματος θα στείλει στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη ένα νικηφόρο μήνυμα αντίστασης, ανατροπής, αλληλεγγύης και προσδοκίας. Η καρδιά της λαϊκής, δημοκρατικής, αυριανής Ελλάδας χτυπάει στο Σύνταγμα.
