Το δεύτερο λοκντάουν είναι γεγονός. Δεν έχει τον χαρακτήρα του πρώτου, ούτε τη νομιμοποίησή του. Θα είναι δηλαδή λιγότερο ισχυρό στη συνείδηση των πολιτών ενώ, πέρα από την οδύνη και τις δυσκολίες, θα ενταθούν τα ερωτήματα αλλά κι ο θυμός.
Το πρώτο λοκντάουν μπορούσε να θεωρηθεί ως πρώτη απάντηση απέναντι σε έναν αιφνιδιασμό. Με βάση την ανάγκη να κερδηθεί χρόνος για να οργανωθεί καλύτερα το σύστημα υγείας απέναντι σε ένα επόμενο κύμα του κορωνοϊού, το οποίο αναμένονταν περίπου όπως ήρθε.
Αλλά το μόνο που δεν έγινε ήταν να παρθούν στοιχειώδη βασικά μέτρα για την ενίσχυση του ΕΣΥ. Εγκληματικά οι κυβερνήτες οργάνωσαν το πάρτι του τουρισμού, ανοίγοντας τα σύνορα διάπλατα –χωρίς κανένα τεστ– στις αεροπορικές και τουριστικές εταιρείες. Καλλιέργησαν τον εφησυχασμό στον πληθυσμό, και τον ώθησαν στη χαλάρωση.
Οι πύλες εισόδου του ιού έμειναν ορθάνοικτες και τα χτυπήματα ήταν συνεχή: σε χώρους δουλειάς και γηροκομεία, σε χωριά και πόλεις, σε εκκλησίες, γάμους και βαπτίσεις, σε δομές για μετανάστες. Από καιρό ο ιός κυκλοφορούσε στο κέντρο των δύο μεγαλύτερων πόλεων χωρίς να λαμβάνεται κανένα σοβαρό μέτρο.
Συνεπής λοιπόν στο ραντεβού του, και αφημένος ανενόχλητος, ο ιός οδηγήθηκε σε εκθετική ανάπτυξη, για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση.
Η κραυγαλέα αποτυχία και ο πανικός της κυβέρνησης καθρεφτίζεται στα απανωτά μέτρα που άλλαζαν από 24ωρο σε 24ωρο, με διαρκώς επιδεινούμενη την κατάσταση. Απίστευτη ανακολουθία μέτρων μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το προκλητικό στη στάση της κυβέρνησης είναι πως πασάρει τα μέτρα σαν «έγκαιρα», ενώ στην ουσία κοπιάρει κάποια από όσα εφαρμόζονται στις άλλες χώρες, και μάλιστα με καθυστέρηση.
Αλλά το ακόμα πιο προκλητικό είναι πως στον λόγο της έχει ξεπεράσει κάθε όριο ο ηθικολογικός και φρονηματιστικός χαρακτήρας («Ξέρουμε τι δεν λειτούργησε και φθάσαμε ως εδώ: η απροσεξία των πολιτών») και οι πολλαπλές αναφορές σε «ψεκασμένους» πολίτες. Τσουβαλιάζοντας μαζί τη συνωμοσιολογία με κάθε αμφισβήτηση, και κρύβοντας ότι οι δικές της ανακολουθίες τρέφουν, μεταξύ άλλων, και τον ανορθολογισμό. Αυτοκριτική; Μηδέν. Για την κυβέρνηση φταίει η κοινωνία, και όχι τα ελλιπή μέτρα και οι λάθος αποφάσεις. Πρόκειται για ύβρη απέναντι στην κοινωνία και τον λαό.
Το δεύτερο λοκντάουν λειτουργεί σαν φύλλο συκής μιας κυβέρνησης που τα έκανε θάλασσα, και ενδιαφέρεται πρωτίστως για την πολιτική και επικοινωνιακή διάσωσή της. Επειδή τα προβλήματα διαχείρισης της πανδημίας ήταν πολύ ορατά από καιρό. Δεν πήρε κανένα μέτρο. Δεν προσέλαβε προσωπικό στα νοσοκομεία. Άφησε τα λεωφορεία, τα εργοστάσια και τα γηροκομεία όπως είναι. Δεν διπλασίασε τις κλίνες ΜΕΘ, δεν ακούσαμε κανένα ποσό να δεσμεύεται γι’ αυτές. Δεν έδωσε τίποτα από τον προϋπολογισμό για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά κοκορεύεται για το απόθεμα των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ, που το κρατάει για να δώσει μέρος του σε επιδόματα και μόνο.
Τυχοδιωκτισμός; Ρίχνω ένα λοκντάουν, ίσως σταματήσει κάπως το κύμα, ανοίγω λίγο τα Χριστούγεννα για να δουλέψουν τα μαγαζιά, ίσως ξανά μικρά ή γενικά λοκντάουν, φτάνει η άνοιξη μαζί ίσως με κάποιο εμβόλιο, και τη βγάλαμε. Άρα πρόσεξα το μείγμα «οικονομία-υγεία»…
Η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει αυτό που έκανε: Μικροπολιτική και ανεύθυνη καταγγελιολογία. Ο Τσίπρας μίλησε για καταστάσεις Μπέργκαμο. Απαράδεκτες δηλώσεις, τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θωράκισε το σύστημα υγείας όσο κυβέρνησε κι έκανε περικοπές δαπανών, για να εμφανίζεται τώρα σαν τιμητής των πάντων και πολέμιος της επάρατης Δεξιάς.
Υπάρχουν πολλά μέτρα που μπορούν να παρθούν, αλλά δεν πέφτουν στο τραπέζι. Για τον βασικό λόγο ότι οι ελίτ ζουν σε διαφορετικό κόσμο.
Χρειάζεται πανεθνική προσπάθεια αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, με μέτρα που να προστατεύουν, να βοηθούν τους συνανθρώπους που πλήττονται, να πείθουν. Γιατί απαραίτητο είναι να ενισχυθεί και να οργανωθεί η κοινωνική δικτύωση και αλληλεγγύη. Όχι τα μέτρα-φύλλα συκής, ούτε οι μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις.
