Δείτε: μέρος α’ μέρος β’ μέρος γ’ μέρος δ’ μέρος ε’ μέρος στ’ μέρος ζ’ μέρος η’ μέρος θ‘ μέρος ι’
Προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από την κουλτούρα-χαρμάνι της παρηκμασμένης Δεξιάς, του λαϊκιστικού Κέντρου, της δογματικά προσκολλημένης σε στερεότυπα κομμουνιστικής Αριστεράς και της αυτοπροσδιοριζόμενης ως ανανεωτικής –επί της ουσίας, όμως, κριτικής παραφυάδας του αστισμού– Αριστεράς, επικεντρώνοντας την προσοχή και το ενδιαφέρον μας σε ό,τι – όχι πάντα ανόθευτο- απέμενε, σε ό,τι ανυπεράσπιστο επιβίωνε και σε ό,τι ξεπηδούσε φρέσκο από τη λαϊκή κουλτούρα.
Οι ανοιχτοί μας ορίζοντες δεν πρόσφεραν πάντοτε ασφάλεια στην οριοθέτηση των πραγμάτων. Για παράδειγμα, με δική μου ευθύνη, διευρύνθηκε πάρα πολύ το πεδίο των δραστηριοτήτων και της θεματολογίας μας σε σημείο που προκαλούσε συγχύσεις. Όχι πως δεν ήταν όλα όσα μας ενδιέφεραν στοιχεία της λαϊκής κουλτούρας με μια πλατιά διεθνιστική θεώρηση, αλλά γινόταν πιο ασαφές το ζητούμενο. Συχνά βρισκόμασταν σε σταυροδρόμια που η επιλογή του δρόμου δεν ήταν εύκολη.
Επίσης, δεν ήταν πάντοτε εφικτό να συγκεραστούν οι απόψεις και οι προσεγγίσεις μεταξύ των στενών συνεργατών του περιοδικού. Γι’ αυτό, σε ορισμένα τεύχη, παρατηρούνται απουσίες, όπως του Άκη Πάνου που αποσύρεται και επανέρχεται. Ή διχογνωμίες, π.χ. για την εξέλιξη του νέου ελληνικού κινηματογράφου μεταξύ Τάσου Φαληρέα και Χρήστου Βακαλόπουλου. Μερικές φορές, οι διαφωνίες εκφράζονται ρητά μέσα από τις σελίδες του περιοδικού. Αυτό είναι συστατικό της πολυφωνίας και του δυναμισμού μας, αλλά οι εξομαλύνσεις δεν είναι πάντα ανώδυνες.
Εξάλλου, αμφισβητώντας έμπρακτα την κυρίαρχη κουλτούρα, προκύπτανε πολλά νέα προβλήματα για τα οποία δεν είχαμε έτοιμες λύσεις. Συχνά, βλέπαμε ότι οι προτάσεις μας υφαρπάζονταν και ενσωματώνονταν στο σύστημα. Ξέραμε, επίσης, ότι στοιχεία που υποστηρίζαμε κουβαλούσαν και αρνητικά γνωρίσματα της εμπορευματοποιημένης κουλτούρας∙ το καλό με το κακό μαζί, εξ αδιαιρέτου.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις, είχαμε στέρεα σημεία αναφοράς. Η πλούσια παράδοση του λαϊκού πολιτισμού, οι σύγχρονες μορφές έκφρασής του που ξεπηδούσαν μέσα από το σώμα της κοινωνίας, οι ευπρόσδεκτες επιρροές από τις λαϊκές κουλτούρες άλλων λαών και κυρίως και πάνω απ’ όλα η ενθάρρυνση της συμμετοχικής έκφρασης των πολιτών σε αντιπαράθεση με την κυρίαρχη ιδεολογία της περιφρόνησης της λαϊκής δημιουργίας ή της τυποποίησης και μαζικής αναπαραγωγής της.
Επιδίωξή μας ήταν η ενδυνάμωση των παραγόντων που ενεργοποιούν και καθιστούν τον πολίτη δημιουργό και η αποτροπή της μετατροπής του σε παθητικό δέκτη και καταναλωτή των εμπορευματοποιημένων προϊόντων, από τη διατροφή και την άθληση μέχρι τις τέχνες και τα γράμματα. Προσθέταμε εμφανώς ως κριτήριο στην αξιολόγηση των πολιτικών δυνάμεων το στοιχείο του πολιτισμού διαπιστώνοντας πόσο εξασθενημένο ήταν. Και προσπαθούσαμε να κινητοποιήσουμε ανήσυχους ανθρώπους για την ανάδειξη της συνέχειας ενός εντόπιου πολιτισμού, ελληνικού, ανοιχτού, ευήλιου και ευάερου.
Αυτή η αντίληψη έγινε αισθητή και γι’ αυτό η επιρροή που άσκησε το «ντέφι» διαχύθηκε μέσα στα ρεύματα και τις τάσεις που αναζητούσαν διεξόδους στα πολιτισμικά αδιέξοδα και τις στρεβλώσεις που είχαν δημιουργηθεί από την πολυετή άσκηση αντιλαϊκών πολιτικών από χούντες και αστικά καθεστώτα χαμηλής πνευματικής στάθμης.
Αποτελούσε πηγή έμπνευσης η ύπαρξη και η μελέτη των φωτεινών φαινομένων που είχαν αναπτυχθεί με διαφορετικές μορφές και εντάσεις από εποχή σε εποχή σε μια βασανιστική πορεία διαμόρφωσης μιας σύγχρονης με βαθιές ρίζες και ευέλικτης με διαχρονικές αρετές και αξίες ελληνοκεντρικής κουλτούρας που φωτίζει και φωτίζεται από τα διεθνή ρεύματα και τα επιτεύγματα των άλλων πολιτισμών.
Αυτές οι κατευθύνσεις είχαν μεγάλη απήχηση. Με ικανοποίηση βλέπαμε τις αντιστοιχίες τους στους πιο απρόσμενους χώρους. Για παράδειγμα, όταν το 1988 ιδρύθηκε το Μουσικό Σχολείο Παλλήνης κανένας δεν είχε φανταστεί ότι τα ίδια τα παιδιά θα έδιναν την κατεύθυνση που επιθυμούσαν στις μουσικές σπουδές και ότι τα λαούτα, τα μπουζούκια και τα σαντούρια θα άφηναν πολλά από τα φαγκότο που είχαν αγοραστεί στα κουτιά τους. Κι ότι το φαινόμενο θα αποκτούσε πανελλαδικές διαστάσεις εντυπωσιακές και απρόβλεπτες με αποτέλεσμα χιλιάδες παιδιά, τα περισσότερα από αστικές οικογένειες, να ασχοληθούν με τη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική. Όταν πέθανε ο τελευταίος δεξιοτέχνης στο κανονάκι Νίκος Στεφανίδης, το 1983, όλοι φοβηθήκαμε ότι το όργανο αυτό θα εξαφανιζόταν οριστικά από τη μουσική στην Ελλάδα. Και όμως, σήμερα, πολλά νέα παιδιά παίζουν κανονάκι. Εμείς είχαμε πληροφορίες από πρώτο χέρι για το τι συνέβαινε επειδή πολλοί γονείς που έστειλαν στο μουσικό σχολείο τα παιδιά τους ήταν αναγνώστες μας, όπως και πολλοί δάσκαλοι της μουσικής.
Είχαμε, βέβαια, την επίγνωση ότι με το «ντέφι» μπορούσαμε να επηρεάσουμε άτομα και συλλογικότητες, αλλά όχι να αντιστρέψουμε τα μεγάλα κοινωνικά ρεύματα που καθορίζονται από ισχυρότερους οικονομικούς και γεωπολιτικούς παράγοντες. Για μια πολύ βαθιά αλλαγή στον πολιτισμό, χρειαζόταν μια συγγενή κοινωνική και πολιτική επανάσταση που θα εναρμονιζόταν με τις ριζοσπαστικές πολιτισμικές εκφάνσεις που υποστηρίζαμε, αλλά αυτό, όπως φάνηκε στην πορεία των πραγμάτων, δεν ήταν ρεαλιστικό…
Επαφή με τον κόσμο
Με το σήμα «ντέφι» οργανώσαμε εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καλύπτοντας όλα τα είδη της μουσικής. Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου πραγματοποιήσαμε περίπου 150 παραστάσεις μέσα σε δύο χρόνια! Με τη Γλυκερία και τα Παιδιά απ’ την Πάτρα ίσως άλλες 100. Και με την Ελένη Βιτάλη, τους Κατσιμιχαίους, τη Δήμητρα Γαλάνη, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Βαγγέλη Γερμανό, τον Γιάννη Μαρκόπουλο και πολλούς άλλους καλλιτέχνες, οργώσαμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Το 1987, στην αρχή του καλοκαιριού, κάναμε δύο συναυλίες με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και στο Καυταντζόγλειο στη Θεσσαλονίκη με περίπου 50.000 θεατές! Και ξανά στην κατάμεστη Λεωφόρο, στην αρχή του φθινοπώρου, «20 χρόνια Χρήστος Νικολόπουλος», με τη συμμετοχή Χαρούλας Αλεξίου, Στράτου Διονυσίου, Γιώργου Νταλάρα, Γλυκερίας, Βιτάλη κ.ά.
Μάλλον ήταν η χρονιά του Παπακωνσταντίνου χάρη στο δίσκο «Χαιρετίσματα στην εξουσία» με σημαία το ομώνυμο τραγούδι που οι στίχοι του εξέφραζαν πολλούς νέους που είχαν απογοητευτεί από την τροπή των πολιτικών πραγμάτων, γραμμένοι από την Αφροδίτη Μάνου, ένα κορίτσι πολιτικοποιημένο και ταλαντούχο, και μελοποιημένοι στο ίδιο πνεύμα και με την ίδια ένταση από τον Βασίλη στις καλύτερες στιγμές του. Αλλά ο δίσκος περιλάμβανε και μερικά εξαιρετικά τραγούδια του Νικόλα Άσιμου («Αγαπάω κι αδιαφορώ», «Καταρρέω» κ.λπ.).
Με τις συναυλίες ήρθαμε σε κοντινή επαφή με τους ανθρώπους της επαρχίας. Κάναμε καινούργιους φίλους, νιώσαμε το σφυγμό τους, προσγειωθήκαμε στην κοινωνική πραγματικότητα από την καλή και δευτερευόντως την κακή της πλευρά γιατί εκτός από ένα χαρούμενο, φιλικό και αισιόδοξο κόσμο είχαμε να κάνουμε και με τις τοπικές γραφειοκρατίες. Μια πολύτιμη εμπειρία σε βάθος περίπου μιας δεκαετίας.
Εντωμεταξύ, είχε ενισχυθεί και η κυκλοφορία της ξένης μουσικής, πράγμα εμφανές με τις πάμπολλες μετακλήσεις καλλιτεχνικών σχημάτων, από τον εκρηκτικό Τζέιμς Μπράουν, στον «Ορφέα», μέχρι τον θρύλο του ροκ εντ ρολ Τσακ Μπέρι, στο Λυκαβηττό. Μας συγκλόνισε ο θάνατος του Πολ Μπάτερφιλντ στα 44. Χάρη στον Τάσο Φαληρέα, από τη δεκαετία του 1960 ξέραμε ότι πίσω από τα μεγάλα φώτα της δημοσιότητας υπήρχαν σπουδαίοι μουσικοί που άνοιγαν δρόμους, όπως η παρέα του Μπάτερφιλντ, του Νικ Γκραβενίτη, του Έλβιν Μπίσοπ, του Μάικ Μπλούμφιλντ και άλλων λευκών μουσικών που επεξεργάστηκαν με θαυμαστά αποτελέσματα την ηλεκτρική διάσταση του μπλουζ των μαύρων. Και πιο κοντά μας, η απώλεια του Κάρολου Κουν ραγίζει το σώμα μιας σπουδαίας γενιάς που έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη της ποιότητας πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.
Στέλιος Ελληνιάδης
Όταν χαθεί και ο τελευταίος…
«Όταν χαθεί και ο τελευταίος λαϊκός ζωγράφος, τεχνίτης ή μάστορας, όταν σβήσει η φωνή και του τελευταίου ρεμπέτη, καραγκιοζοπαίχτη, παραμυθά ή λυράρη, όταν αχρηστευθεί και η τελευταία μοιρολογίστρα ή υφάντρα του χωριού, όταν ξεθωριάσει το τατουάζ και του τελευταίου βαρυποινίτη και σιγάσει το στεντόρειο και μελωδικό ντελάλημα του τελευταίου γύφτου γυρολόγου, τότε θα συνειδητοποιήσουμε άοπλοι πια, πως η ελευθερία, που είχαμε ελπίσει σπάζοντας τα δεσμά της παλιάς συμβιωτικής κοινωνίας, δεν έκρυβε – μέσα στις συνθήκες της γενικευμένης καπιταλιστικής ενσωμάτωσης – παρά ένα νέο ραγιαδισμό και μια άλλη, πιο βαθιά, αλλοτρίωση: την εξουθένωση κάθε πηγαίας δημιουργικότητας, την ισοπέδωση κάθε πολιτισμικής ποικιλίας, τον εξανδραποδισμό κάθε αυθόρμητης συλλογικής πρωτοβουλίας που η υπερπροσφορά εμφιαλωμένης εικόνας, κονσερβαρισμένου ήχου και ετοιμοπαράδοτου λόγου καταδικάζουν στον από ασφυξία θάνατο. Όταν την αιωνόβια σοφία του αναλφάβητου εκτοπίσει οριστικά η αυθάδης ημιμάθεια του οποιουδήποτε «εγγράμματου», τότε θα γίνει κατανοητό πως αν πολεμήσαμε τόσο καιρό για ν’ απαλλαγούμε από τις παλιές προλήψεις, δεν ήταν παρά για να τις αντικαταστήσουμε με άλλες, πιο «λειτουργικές», σ’ ένα σύστημα που μας υπόσχεται την πολιτισμική έρημο…»
(απόσπασμα, Στάθη Δαμιανάκου «Παράδοση ανταρσίας και λαϊκός πολιτισμός», εκδ. Πλέθρον, 1987)
Συμβάντα 1987
Πολιτικά-κοινωνικά: Αγοράζονται τα πρώτα F-16 και γράφεται στους τοίχους της Αθήνας το σύνθημα «F-16 να είναι οι ώρες τους». Ένταση στο Αιγαίο με την έξοδο του τούρκικου ωκεανογραφικού Πίρι Ρέις. Ιδρύεται η ΕΑΡ. Ένας αγρότης αυτοπυρπολείται στην κεντρική πλατεία της Κατερίνης. Λήγει επισήμως η εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία. Αστυνομικοί εκτελούν στην Καλογρέζα τον Μιχάλη Πρέκα.
Η πρώτη μεγάλη διαδήλωση φοιτητών από το 1976, στο Πεκίνο. 35.000 αστυνομικοί εναντίον φοιτητών που διαμαρτύρονταν για το θάνατο ενός κρατουμένου στη Νότια Κορέα. Ο αραβικός εμφύλιος συνεχίζεται στο Λίβανο. Πολιορκημένοι από την φιλοσυριακή οργάνωση Αμάλ, οι Παλαιστίνιοι του καταυλισμού Μπουρζ αλ Μπαράζνιε, τρώνε γάτες και ποντίκια. Σκοτώνεται από ανατίναξη του ελικοπτέρου του ο πρωθυπουργός του Λιβάνου Ρ. Καράμι. Βόμβα του ΙΡΑ σε βρετανική βάση στη Γερμανία τραυματίζει 31 άτομα. Η βρετανική κυβέρνηση αναζητεί υποθαλάσσια εδάφη για να θάψει τα πυρηνικά της απόβλητα. Η Θάτσερ κερδίζει για τρίτη φορά τις εκλογές. Ένας Γερμανός πιλότος προσγειώνεται στην Κόκκινη πλατεία της Μόσχας χωρίς να επισημανθεί από τα σοβιετικά ραντάρ. Η πορνοστάρ Τσιτσιολίνα εκλέγεται βουλευτής του Ιταλικού Ριζοσπαστικού Κόμματος. Το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης απορρίπτει πρόταση για την απονομή τίτλου στην Θάτσερ. Η αστυνομία της Σαουδικής Αραβίας σκοτώνει εκατοντάδες προσκυνητές στη Μέκκα. Οι πρόεδροι των χωρών Κόστα Ρίκα, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Ονδούρα και Νικαράγουα εγκρίνουν σχέδιο ειρήνευσης στην Κεντρική Αμερική. Οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν και καταστρέφουν τέσσερις ιρανικές εξέδρες άντλησης πετρελαίου στον Περσικό Κόλπο. Στη χειρότερη πτώση από το 1929, χάνονται 82 τρισ. δραχμές στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας καταργεί τη δωρεάν γενική εξέταση των ασθενών. Αρχίζει στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη η άοπλη εξέγερση των Παλαιστινίων γνωστή ως «ιντιφάντα».
Καλλιτεχνικά-πολιτιστικά: Στα ξεχωριστά γεγονότα της χρονιάς κατατάσσεται το άνοιγμα του Αθήνα 9,84 που έφερε έναν αέρα ανανέωσης στις ραδιοφωνικές συχνότητες μέχρι να του βάλει χαλινάρια η ίδια δημοτική αρχή που τον ίδρυσε. Και η ανάδειξη της εθνικής ομάδας μπάσκετ σε πρωταθλήτρια Ευρώπης ύστερα από ένα συναρπαστικό αγώνα (103-101) με την ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Στη Δράμα, πραγματοποιείται το Α΄ Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους. Από τα άλλα, ο Σταμάτης Κραουνάκης ζητάει δικαστικά αποζημίωση δύο εκατομμυρίων δραχμών από τη Μαρινέλλα με το αιτιολογικό ότι τραγουδάει τη σύνθεσή του «Μαλάμω» «με τρόπο αντιαισθητικό» και ο Άκης Πάνου επιβάλλει την απόσυρση του νέου δίσκου της Πίτσας Παπαδοπούλου επειδή συμπεριλήφθηκαν τραγούδια του χωρίς την άδειά του. Στα συνδικαλιστικά, πρόεδρος της Ένωσης Τραγουδιστών Ελλάδας (ΕΤΕ) εκλέγεται ο Δημήτρης Μητροπάνος και παραιτείται από μέλος ο Γιώργος Νταλάρας. Ο πολυμήχανος Κοσκωτάς αγοράζει τον Ολυμπιακό και η γιαπωνέζικη Sony αγοράζει τη μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρία του κόσμου, την αμερικάνικη CBS, με 350 δισ. δραχμές. Χιπ χοπ και ραπ βρίσκονται σε πλήρη έξαρση με Public Enemy, Run D.M.C., LL Cool J, Beastie Boys κ.ά. Το BBC απαγορεύει τη μετάδοση του τραγουδιού I want your sex του George Michael.
Θάνατοι: Ο συλλέκτης έργων τέχνης Αλέξανδρος Ιόλας, ο στιχουργός Κώστας Κοφινιώτης («Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει») και ο ηθοποιός Νίκος Σταυρίδης. Ο pop-artist Άντι Γουόρχολ, η ηθοποιός Ρίτα Χέιγουορθ, ο κιθαρίστας Αντρέ Σεγκόβια και στη Τζαμάικα δολοφονείται ο καλλιτέχνης του ρέγγε Πίτερ Τος. H συγγραφέας Μαργκερίτ Γιουρσενάρ («Αδριανού απομνημονεύματα») και ο θεατρικός συγγραφέας Ζαν Ανουίγ («Αντιγόνη»). Oι σκηνοθέτες Τζον Χιούστον («Το γεράκι της Μάλτας»), Μέρβιν ΛεΡόι («Ο μάγος του Οζ») και Μπομπ Φόσι («Η παράσταση αρχίζει»), ο ηθοποιός Λι Μάρβιν, ο χορευτής Φρεντ Αστέρ, ο ηθοποιός Λίνο Βεντούρα και η τραγουδίστρια Νταλιντά που έκανε παγκόσμια επιτυχία στα γαλλικά το διασκευασμένο από τον Διονύση Σαββόπουλο νησιώτικο τραγούδι «Ντιρλαντά»… Ο Π. Φραντζής δολοφονεί, τεμαχίζει τη γυναίκα του και ρίχνει τα κομμάτια της σε κάδο απορριμάτων στην πλατεία Κολιάτσου. Ο σχεδιαστής μόδας Μπίλι Μπο από aids…
Μουσικές: Ο Δήμος Αθηναίων τιμάει τον Βασίλη Τσιτσάνη στον «Ορφέα» με Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Στράτο Διονυσίου κ.ά. Τζο Κόκερ, Ντίζι Γκιλέσπι, Μπλακ Σάμπαθ, Μάνος Χατζιδάκις, Δήμος Μούτσης, Τσάμπιον Τζαν Ντεπρί, Λούθερ Άλισον και Έντι Κάμπελ στο γήπεδο Παναθηναϊκού. Ο Τσικ Κορία και ο Γκάρι Μπάρτον στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας. Πάρτυ του Κηλαηδόνη σε κάμπινγκ του ΕΟΤ στη Θεσσαλονίκη. Ο Ινδός Ραβί Σανκάρ στην Πάτρα. «40 χρόνια Απόστολος Καλδάρας» στο Λυκαβηττό με Βίκυ Μοσχολιού, Δημήτρη Μητροπάνο κ.ά. Η Λένα Πλάτωνος και η Έλλη Πασπαλά στο «Μετρό». Η Νίκο στην «Αυτοκίνηση». Ο Νικόλας Άσιμος εμφανίζεται στην μπουάτ «Τροχός» στο Μαρούσι. Συναυλία της ΕΤΕ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Συναυλίες του Ροστρόποβιτς και του Βαγγέλη Παπαθανασίου για το Μουσείο της Ακρόπολης. Συναυλία της Καίτης Χωματά στο Παλαί ντε Σπορ. Η Λένα Πλάτωνος, ο Ρος Ντέιλι και οι Δυνάμεις του Αιγαίου στο Λυκαβηττό. Συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα στο Ολυμπιακό Στάδιο και το Καυταντζόγλειο. Η ρεμπέτισσα Ιωάννα Γεωργακοπούλου εμφανίζεται στο «Γλάρο», στη Νέα Φιλαδέλφεια. Συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι στο Λυκαβηττό με Χαρούλα Αλεξίου, Μανώλη Μητσιά, Λουδοβίκο των Ανωγείων κ.ά. Ο Πίτερ Γκάμπριελ με τον Γιούσου εν Ντουρ στο Λυκαβηττό. Βραδιές του «Σείριου» με τον Μάνο Χατζιδάκι στο «Ζουμ», στην Πλάκα. Τέσσερις συνεχόμενες συναυλίας των Τζένεσις στο Γουέμπλεϊ, στο Λονδίνο, προσελκύουν 320.000 θεατές! Ο Μπομπ Ντίλαν αρχίζει την περιοδεία του εκτός Αμερικής με συναυλία στο Ισραήλ.
Τραγούδια: «Εξαρτάται» (Μάριου Τόκα – Ανδρέα Νεοφυτίδη) με την Χ. Αλεξίου, «Και μόνο που με κοιτάς λιώνω» (Τάκη Μουσαφίρη) με τον Γιώργο Σαρρή, «Με το στόμα γεμάτο φιλιά» (Χρήστου Νικολόπουλου – Λευτέρη Παπαδόπουλου), «Μωρό μου φάλτσο» του Μιχάλη Ρακιντζή, «Πάμε για τρέλες στις Σεϊχέλες» (Κώστα Χαριτοδιπλωμένου – Γιώργου Μίτσιγκα – Μαρί Μωραΐτη) με την Πωλίνα, «Να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες» (Βασίλη Σαλέα – Ανδρέα Σπυρόπουλου), «Χαιρετίσματα» (Βασίλη Παπακωνσταντίνου – Αφροδίτης Μάνου) με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου…
Δίσκοι: «Βυζάκια έξω λοιπόν» της Μελίνας Τανάγρη, «Εδώ Κωνσταντινούπολη» με Νίκο Σαραγούδα, Γιασεμί Κανταρτζόγλου κ.ά., «Κοντά στη δόξα μια στιγμή» του Νίκου Ξυδάκη, «Λαϊκή Αγορά» του Μάνου Χατζιδάκι, «Ο δρόμος της επιστροφής» του Στέλιου Καζαντζίδη, «Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις» των Αδελφών Κατσιμίχα, «Συνάντηση» με Μαρινέλλα και Κώστα Χατζή… Κυκλοφορεί ο δίσκος των U2 Joshua Tree με πωλήσεις 12 εκατομμυρίων αντιτύπων.
Δείτε τη συνέχεια εδώ
