Την αλληλεγγύη πολλοί αγάπησαν… και τους αλληλέγγυους, όμως, ακόμα περισσότερο. Άλλωστε, τι θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς αυτήν, χωρίς την αλληλοβοήθεια, το σεβασμό και τις διαπροσωπικές συμφωνίες;
Για να καταλάβετε πόσο βαθιές ρίζες έχει αυτό το πάρε-δώσε, με την καλή έννοια, ένα θα σας πω: Δανεικαριές! Έτσι λεγόταν ο θεσμός της αλληλοβοήθειας στην επαρχία τα παλιά χρόνια και φτάνει ως τις μέρες μας. Είχαν τρύγο; Είχαν θερισμό; Η λύση ήταν μία και οι δουλειές τελείωναν γρήγορα κι ανέξοδα. Τι τα θέλετε, μεγάλη υπόθεση η παράδοση, βρε παιδιά, που σε βγάζει από τη δύσκολη θέση να ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες και να δίνεις εξηγήσεις στην πλέμπα. Ενώ όταν πηγάζει από μέσα σου το αίσθημα της δικαιοσύνης, δεν αφήνεις κανένα γραμμάτιο απλήρωτο. Θέλεις να τα εξοφλήσεις και να είναι όλοι ευχαριστημένοι, μέσα στο γνωστό αξιακό πλαίσιο που κινείσαι.
Σε εξυπηρετώ τώρα εγώ; Θα με διευκολύνεις αργότερα εσύ. Α, όλα κι όλα, τίμια πράγματα. Και για να μη μιλάμε με γρίφους μόνο, ας πούμε και καμιά παραβολή: Ήρθε μια μεγάλη εταιρεία –διά του αντιπροσώπου της– και σου είπε πως εάν ψωνίσεις από αυτήν την πραμάτεια σου, θα σου δώσει κι εσένα το ρεγάλο σου. Εντάξει, δεν είναι εντελώς νόμιμο αυτό, αλλά σου κλείνει το μάτι και καταλαβαίνεις. Αγοράζεις από την εν λόγω εταιρεία, παίρνεις το δωράκι σου κι όταν έρχεται εκείνη η απευκταία στιγμή που σε παίρνουν χαμπάρι, βάζεις μπρος τη δανεικαριά και σώζεις την κατάσταση, στέλνοντας τον μεσάζοντα στο εξωτερικό. Πάει το ένα γραμμάτιο.
Άλλη περίπτωση: Είσαι εντεταλμένος να «καθαρίσεις» γενικώς. Τι κάνεις; Επιστρατεύεις τους «ειδικούς», τα φιλαράκια σου. Όμως είναι λίγο άγαρμποι και δημιουργείται πρόβλημα. Ήρθε η ώρα για το άλλο γραμμάτιο: Τους… χάνεις από τα μάτια σου, τους εξαφανίζεις και ρίχνεις και λίγα μύρια στα ΜΜΕ να βοηθήσουν τη φάση.
Τα χρέη πρέπει να πληρώνονται!
