Ένας άνθρωπος που έχει καταδικαστεί σε ισόβια διεκδικεί –με μοναδικό όπλο την ίδια του τη ζωή– την επιστροφή του στο κελί όπου έζησε για δεκαέξι χρόνια. Ζητά απλά να εφαρμοστεί ο νόμος που η ίδια η εξουσία που φροντίζει για τον σωφρονισμό του έχει ψηφίσει. Αν «η δημοκρατία μας» δε βρισκόταν σε αποδρομή, αν η ίδια δεν ανεχόταν πια τη νομιμότητα, εδώ θα τέλειωνε κανονικά κάθε περαιτέρω συζήτηση, με την αυτονόητη δικαίωσή του. Όμως τα πράγματα έχουν ξεφύγει αρκετά και η υπόθεση Κουφοντίνα είναι ενδεικτική.
Η Πολιτεία παίρνει ολοένα και περισσότερο τη μορφή ενός αυταρχικού μηχανισμού, όχι απλά χτυπώντας κάποιους «σεσημασμένους» εχθρούς της αλλά περιφρονώντας το δημοκρατικό πολίτευμα. Μοιάζει σαν να προχωρά αδέσμευτη από τις ίδιες της τις τυπικές συμβάσεις. Ο Χρυσοχουντίδης φαίνεται να έχει αναλάβει εργολαβικά αυτό το καθήκον. Κάτι ανάμεσα σε τσιφλίκι και παρακράτος, όπου γόνοι, νονοί και πρεσβείες θα ορίζουν το δίκαιο και το άδικο, το επιτρεπτό και το ανεπίτρεπτο, εντέλει το νόμιμο. Οι μπάτσοι θα βαράνε ατιμώρητοι, οι εγκληματίες ναζί θα κυκλοφορούν ελεύθεροι κι οι «επιχειρηματίες»-μπράβοι-ναρκέμποροι θα περιγελούν τη δικαιοσύνη. Ενώ στα υψηλά κλιμάκια των διαφόρων εξουσιών η ασυλία θα θεωρείται αυτονόητη, για να αναπαράγονται έτσι όχι απλά μερικά σιχάματα αλλά ένας γενικευμένος βόθρος. Γιατί αυτή η εμμονή στην εξόντωση του Κουφοντίνα γίνεται ακόμα πιο προκλητική, αν αναλογιστεί κανείς τη διευρυμένη ατιμωρησία τόσων και τόσων.
Αυτό όμως που ξεπερνά το όριο είναι η κρατική εκδικητικότητα και ο αγριανθρωπισμός που τη συνοδεύει, ζητώντας και επιβάλλοντας παράνομα την εξόντωση ενός ανθρώπου. Η οικογένεια Μητσοτάκη –μαζί και οι Αμερικάνοι– δε θέλουν την παραμικρή ατασθαλία
Σε περίοπτη θέση τα ΜΜΕ, που από την προσεκτική διαστρέβλωση έχουν πια περάσει στο ατόφιο ψέμα: «Οι υποστηρικτές του αμετανόητου Κουφοντίνα» και τελειώνει έτσι η συζήτηση. Τα δικαιώματα ενός κρατούμενου απουσιάζουν παντελώς για να μείνει απλά μιας εσάνς «φίλοι του τρομοκράτη» προς πάσα περαιτέρω χρήση. Άλλωστε το μοτίβο είναι πια γνωστό. Τσουβάλιασμα, στιγματισμός, χτύπημα. Ο κακός εθνολαϊκισμός γίνεται πανεύκολα φασισμός, όσοι διαμαρτύρονται για τη διαχείριση της πανδημίας ονομάζονται «αρνητές», τα τρικάκια μετασχηματίζονται περίπου σε όπλο και οι πανεπιστημιακές σχολές σε άντρο ή φυτώριο κακοποιών.
Εν προκειμένω, πουθενά επιχειρήματα ή συζήτηση για τη νομοθεσία που παραβιάζεται, άφαντες από το δημόσιο λόγο οι δηλώσεις συμπαράστασης. Όχι φυσικά για την ένοπλη δράση και το παρελθόν του. Γιατί αυτή παραμένει μια αποτυχημένη επιλογή, διόλου ηρωική ή αγωνιστική όπως κάποιοι θέλουν να την παρουσιάζουν, με «σιωπές» συχνά πιο εκκωφαντικές από τα διάφορα περίστροφα. Ο κύκλος με τους Ζορό έχει κλείσει χωρίς να αφήσει κανέναν λόγο υπεράσπισής του.
Ο Κουφοντίνας έχει καταδικαστεί για τις πράξεις του στα αστικά δικαστήρια κι εκτίει κανονικά την ποινή του. Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να τον θεωρεί από «στυγνό δολοφόνο» μέχρι «κοινωνικό αγωνιστή», κάνοντας τους λογαριασμούς της με το παρελθόν και το μέλλον της. Αυτό όμως που ξεπερνά το όριο είναι η κρατική εκδικητικότητα και ο αγριανθρωπισμός που τη συνοδεύει, ζητώντας και επιβάλλοντας παράνομα την εξόντωση ενός ανθρώπου. Η οικογένεια Μητσοτάκη –μαζί και οι Αμερικάνοι– δε θέλουν την παραμικρή ατασθαλία.
Κανείς δεν ξέρει αν θα φτάσουμε σε μια εποχή όπου το «να σαπίσει κάποιος στη φυλακή» δε θα ξεστομίζεται ούτε καν σαν κακόγουστο αστείο. Σήμερα, προέχει το να υπερασπιστούμε τα απομεινάρια ενός κράτους-δικαίου. Πριν να είναι πολύ αργά, και όχι μόνο για τη ζωή του Κουφοντίνα.
Εκκλήσεις για ίση μεταχείριση
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας νοσηλεύεται από την Τρίτη 16/2 σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου Λαμίας ύστερα από 42 ημέρες απεργίας πείνας. Ο κρατούμενος ζητά την εφαρμογή του νόμου 4760/2020 και την επαναμεταγωγή του στον Κορυδαλλό από τις φυλακές Δομοκού. Το θέμα έχει πάρει σημαντικές διαστάσεις με εκατοντάδες εκκλήσεις φορέων, πολιτικών, διανοούμενων, ανθρώπων των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού και δεκάδων προσωπικοτήτων από το εξωτερικό, που ζητούν να εφαρμοστεί το κράτος δικαίου και με ίση μεταχείριση για όλους τους κρατούμενους.
Βασίλης Βασιλικός: Να λογοδοτήσουν
Ένας τρομοκράτης που παραδίνεται αυτόκλητος στην έδρα της Αστυνομίας δεν είναι κάτι συνηθισμένο, ακόμα και στα αστυνομικά μυθιστορήματα του Σιμενόν ή της Αγκάθα Κρίστι. Δεν είναι ακόμα σύνηθες ο ίδιος μετά από 20 χρόνια στη φυλακή, όπου τα πρώτα χρόνια τα περνά στην πλήρη απομόνωση, να φτάσει στο σημείο, λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του σε όλο αυτό το διάστημα (και του βιβλίου που εξέδωσε για την περιπέτειά του πριν από μερικά χρόνια) να τύχει μιας προσωπικής δικαίωσης από την πολιτεία, με την πενθήμερη διαμονή του στο σπίτι της οικογένειάς του ανά εξάμηνο και την πάντα στη μέρα και την ώρα ακριβώς της επιστροφής του στο κελί. Πρόκειται για τον Κουφοντίνα που εδώ και 28 μέρες διαμαρτύρεται, ζητώντας την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού, με απεργία πείνας που κινδυνεύει να είναι μοιραία. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο -ο μη γένοιτο- θα κληθούν οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν για την απανθρωπιά τους.
Διεθνής Αμνηστία: Κατά παράκαμψη…
Η Διεθνής Αμνηστία έχει επίσης ενημερωθεί ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας μεταφέρθηκε από τη φυλακή της Κασσαβέτειας στη με υπερπληθυσμό φυλακή Δομοκού κατά παράκαμψη της απόφασης των αρχών για αναστολή των μεταγωγών κρατουμένων την περίοδο της πανδημίας, όπου πρέπει να μοιράζεται ένα κελί με άλλους δύο κρατουμένους.
