Η ομιλία του Curzio Maltece, ευρωβουλευτή της L’ Altra Europa con Tsipras (Ιταλία) στην κεντρική εκδήλωση με θέμα «Ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 20/6/2014 στα πλαίσια του Resistance Festival που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς
Πριν από χρόνια ένας φίλος μου έγραψε το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας, Mediterraneo. Μια χούφτα Ιταλών στρατιωτών που ήρθαν για να πολεμήσουν στην Ελλάδα, απομονωμένοι από τους διοικητές τους, αποφάσισαν να καταθέσουν τα όπλα και να συναδελφωθούν με τον ελληνικό λαό. Στο τέλος, απογοητευμένοι από τη χώρα τους θα μείνουν για πάντα στο πανέμορφο Καστελόριζο.
Σκεφτήκαμε αυτή την ιστορία όταν δημιουργήσαμε στην Ιταλία το ψηφοδέλτιο «Τσίπρας», ζητώντας πολιτικό άσυλο από την ελληνική Αριστερά, μετά από πολλές απογοητεύσεις που ζήσαμε με την ιταλική Αριστερά. Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα, μα μέσα σε λίγες εβδομάδες συγκεντρώσαμε 1.200.000 ψήφους.
Ακολουθώντας το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, εμείς δεν θέλουμε να διασπάσουμε την Αριστερά, αλλά να την ενώσουμε, διαχωρίζοντας την Αριστερά από τη Δεξιά. Στα προγράμματα, τις αξίες, την καθημερινή πρακτική, έχουμε τη μεγάλη φιλοδοξία να δημιουργήσουμε στην Ιταλία μια εναλλακτική λύση, όχι μόνο για τους σοσιαλιστές του Δημοκρατικού Κόμματος, που αυτά χρόνια έχουν υιοθετήσει όλες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που είναι υπεύθυνες για ολόκληρη την πολιτική τάξη και ηγεσία.
Ποιος κυβερνά την Ιταλία και την Ευρώπη
Για να προσδιορίσουμε αυτή τη μάζα εξουσίας που κυβερνά την Ιταλία, όπως στην Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη, με πλατιές συμμαχίες και διαμέσου οργανισμών που δεν έχουν εκλεγεί από το λαό, όπως η τρόικα, χρησιμοποίησα πριν από καιρό μία λέξη: κάστα. Την ίδια που χρησιμοποιούν τώρα οι Ισπανοί σύντροφοι του Podemos. Και είναι, πραγματικά, μια κάστα εξουσίας, που διαμέσου ενός αντιδημοκρατικού πραξικοπήματος υποβάθμισε την Ευρώπη όπως είναι σήμερα: Μια εξαιρετικά πλούσια ήπειρος που κατοικείται από λαούς που είναι διαρκώς φτωχότεροι.
Οι Ιταλοί και οι Έλληνες έχουμε κοινά προβλήματα. Μια αυξανόμενη μάζα φτωχών ανθρώπων που σήμερα στην Ιταλία ξεπερνούν τα 6.000.000, ένας πλούτος συγκεντρωμένος στα χέρια ελάχιστων, οι μισοί νέοι είναι χωρίς δουλειά, το δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, παρά τις θυσίες που μας επέβαλε η τρόικα. Και μετά, η πολιτική διαφθορά, η φοροδιαφυγή των μεγάλων κεφαλαίων. Αντί να παλέψουν στη ρίζα του αυτό το κακό των κοινωνιών μας, ένα σύστημα εξουσίας διαρκώς πιο συνένοχο και απομακρυσμένο από τις ανάγκες των πολιτών, επιβάλλει εδώ και χρόνια αφηρημένες λύσεις, όπως το δικό σας μνημόνιο, το δημοσιονομικό σύμφωνο ή τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού που εισήγαγαν στο ιταλικό σύνταγμα με την ψήφο της Δεξιάς και της Αριστεράς, του Μπερλουσκόνι και του Δημοκρατικού Κόμματος. Λύσεις που αποδείχτηκαν καταστροφικές αλλά που η τρόικα και η ηγεμονική πολιτική της «κυρίας» Μέρκελ συνεχίζουν να επιβάλλουν σαν άγιους και αδιαμφισβήτητους κανόνες.
Είναι μια τρέλα! Τι είναι τρέλα; Να επαναλαμβάνεις συνεχώς την ίδια ενέργεια, ελπίζοντας κάθε φορά ότι θα έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Σε αυτή την τρέλα πρέπει να αντισταθούμε σήμερα, όχι ως γυναίκες και άντρες της Αριστεράς, αλλά ως απλά σκεπτόμενα όντα.
Η ελπίδα αποτελεί μια πραγματική πολιτική
Εδώ, στην Ελλάδα, η κρίση είναι ακόμα πιο ωμή από την Ιταλία, αλλά πιο έξυπνη, δυνατή και ζωντανή υπήρξε η απάντηση. Και σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα Αριστερά που γεννήθηκε σε αυτή τη χώρα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, αντιπροσωπεύουν σε όλη την Ευρώπη μια μεγάλη ελπίδα. Η ελπίδα αποτελεί μια πραγματική πολιτική, γιατί δεν αφήνει μόνους τους τελευταίους, τους αποκλεισμένους, τους φτωχοποιημένους.
Εμείς του ψηφοδελτίου «Τσίπρα» στην Ιταλία είμαστε ένα καινούργιο κίνημα, αλλά ερχόμαστε από πολύ μακριά και θέλουμε να πάμε πολύ μακριά. Προερχόμαστε από τους αγώνες του Κοινωνικού Φόρουμ της Γένοβας το 2001. Και ειδικά στη Γένοβα, υπενθυμίζοντας αυτές τις μέρες τους αγώνες εναντίον του G8 που κατέστειλε με τη βία η αστυνομία του Μπερλουσκόνι, θα κάνουμε σε ένα μήνα μια μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση, στην οποία καλούμε τους συντρόφους Τσίπρα και Iglesias και όλους εσάς. Προερχόμαστε από τη μεγάλη παράδοση της ιταλικής Αριστεράς, τις σκέψεις του Αντόνιο Γκράμσι, του αντιφασιστικού παραδείγματος του Artiero Spinelli, ενός από τους πατέρες της Ευρώπης, η κόρη του οποίου, Barbara, συντρόφισσά μου εδώ και πολλά χρόνια στις δημοσιογραφικές μάχες εναντίον της Μαφίας και της διαφθοράς, κάθεται τώρα μαζί μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos, για να οικοδομήσουμε πραγματικά μαζί την άλλη Ευρώπη. Προερχόμαστε από τις σκέψεις και το παράδειγμα του Enrico Berlinguer που ο Αλέξης Τσίπρας θυμήθηκε όταν ήρθε στην Ιταλία, στην Μπολόνια, που μια πλατεία γεμάτη με κόκκινες σημαίες δεν τη βλέπαμε από την εποχή που το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Δύσης. Ο λόγος του αυτός αποτέλεσε το σημείο καμπής της προεκλογικής εκστρατείας μας, γι’ αυτό, Αλέξη, θα σου είμαστε πάντα ευγνώμονες.
Αυτές τις μέρες στην Ιταλία έχουμε την επέτειο από τα 30 χρόνια από το θάνατο του Enrico Berlinguer, τον Ιούνιο του 1984 στην Μπάντοβα. Τον θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την ημέρα. Ήταν η τελευταία προεκλογική ομιλία για τις Ευρωεκλογές. Στην πλατεία υπήρχε μια λαοθάλασσα και ο Berlinguer προς το τέλος της ομιλίας του άρχισε να αισθάνεται άσχημα. Ο κόσμος τον είδε να καταρρέει και του φώναζε «Σταμάτα Ενρίκο, σταμάτα!», αλλά ο Berlinguer ήθελε να τελειώσει την ομιλία του από σεβασμό στους συντρόφους που είχαν έρθει από μακριά, και την έκλεισε με αυτές τις λέξεις: «Πρέπει να στεκόμαστε στους χώρους που οι άνθρωποι υποφέρουν και αγωνίζονται, πηγαίνοντας από δρόμο σε δρόμο, από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, από σπίτι σε σπίτι, από τη μια οικογένεια στην άλλη. Εάν εμείς ξέρουμε να εμφανιστούμε γι’ αυτό που ήμασταν και είμαστε, θα είναι δυνατόν να κερδίσουμε μεγαλύτερη συναίνεση για την υπόθεσή μας, που είναι αυτή της ειρήνης, της εργασίας και της ελευθερίας».
Αφού πρόφερε αυτή τη φράση του, ο Berlinguer έσβησε για πάντα. Μα οι λέξεις του για μας συνεχίζουν να ζούνε…
