Δεν το χωράει ο νους πώς αυτό το ρημαδοκράτος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να καταστρέψει τους πολίτες του και μάλιστα με τον πιο ειδεχθή τρόπο – λες και μας εκδικείται για κάποιο λόγο. Είναι εμφανές πως δεν μας ορίζει ένα κράτος δικαίου, μια που δεν κάνουν και καμία προσπάθεια να το κρύψουν, αντιθέτως μάλιστα υπερτονίζουν σε κάθε ευκαιρία τις προθέσεις και τις πράξεις τους.
Εκείνο όμως που πραγματικά ξεπερνάει τα όρια είναι η υπόθεση του 12χρονου παιδιού και πώς η αθλιότητα των ιθυνόντων χτύπησε κόκκινο. Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου οι κυβερνώντες επιδεικνύουν την αλητεία τους με τόση υπεροψία, αδιαφορώντας για τις ηθικές αξίες και απαξιώνοντας τους νόμους.
Η ιστορία του μικρού κοριτσιού το οποίο εξέδιδε κανονικότατα «ευυπόληπτο» άτομο με σοβαρές γνωριμίες στον πολιτικό κόσμο, που το βίαζαν επίσης υπεράνω υποψίας υπάνθρωποι, είναι γνωστή και δεν θα λέγαμε σοκαριστική μια που πλέον δεν μας εκπλήσσει τίποτα.
Ακόμα και για τις έρευνες που καθυστερούν, ακόμα και για το γεγονός πως δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματα των βιαστών του κοριτσιού, ακόμα και για τα στραβοπατήματα της τυφλής Δικαιοσύνης δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Έχουμε πια αποδεχτεί τον βούρκο που μας περιβάλλει και αντιμετωπίζουμε τα πάντα με θαυμαστή στωικότητα: «Α, καλά τώρα… σιγά μη μάθουμε… σώπα καλέ που θα τιμωρηθεί κανείς από αυτούς…».
Κι έρχεται ένας θεσμός, μια υπουργός-νέα γυναίκα και πηγαίνει την υπόθεση δέκα σκαλιά πιο κάτω, προδίδοντας τη διεύθυνση κατοικίας του παιδιού. Όχι κατά λάθος – δεν γίνονται τέτοια λάθη. Από κει και πέρα σταματάει να υπάρχει δικαιοσύνη και νομικό πλαίσιο και αναλαμβάνει η Μαφία να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε άνετα Θεσμός-Δικαιοσύνη-Μαφία να είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα το οποίο δρα με διαφορετική ιδιότητα αναλόγως των περιστάσεων…
