Του Σωκράτη Μαντζουράνη. Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής είναι, εκ των πραγμάτων, μια σημαντική διαδικασία για κάθε πολιτικό φορέα.
Είναι, επίσης, ένα πολύ καλό «δημοκρατικό εργαλείο χειρισμών» της εκάστοτε κομματικής καθοδήγησης, για πολλαπλές χρήσεις.
Η ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που συνεδρίασε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, είχε όλα τα «χαρίσματα» που απέκτησε η ριζοσπαστική Αριστερά στις πολύχρονες διαδικασίες της.
Άρχισε με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, η διάρκειας μιας ώρας ομιλία του προέδρου συνέπεσε με τα μεσημβρινά δελτία ειδήσεων των καναλιών, τα προεδρεία των επιτροπών εγκρίθηκαν ομόφωνα, όπως είχαν συμφωνηθεί, και το πεντάλεπτο θεωρήθηκε επαρκής χρόνος για τον απολογισμό και τον προγραμματισμό του ΣΥΡΙΖΑ «στην πορεία του προς την κυβέρνηση».
Η έγκριση αυτής της πρότασης εξασφαλίστηκε γιατί κανείς δεν είχε σκοπό να τηρήσει το πεντάλεπτο, όπως και έγινε.
Προστέθηκε μια γυναίκα ακόμα στο προεδρείο, για να εξασφαλισθεί η ισότιμη συμμετοχή γυναικών στα όργανα, κυκλοφόρησαν και οι προτάσεις της αξιωματικής Αριστερής Πλατφόρμας και τελικά ήρθε και η ώρα της «βάσης».
Υπήρξαν ομιλίες, προτάσεις, παρατηρήσεις, αναλύσεις, αξιόλογες και -πιστεύω- χρήσιμες, που όμως δεν φάνηκαν στις αποφάσεις και τα συμπεράσματα, ούτε τις είδα να «πλουτίζουν» την ουσία της αρχικής εισήγησης της καθοδήγησης.
Ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ.
Προφανώς, όσα ξέρει ο «νοικοκύρης» δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Εάν αποδεχτούμε πως η επενάλειψη είναι «μήτηρ της μαθήσεως», τούτη η συνεδρίαση είχε έντονο άρωμα «μάθησης».
Για παράδειγμα, για χιλιοστή φορά τονίστηκε πάλι με τη γνωστή πια έμφαση και σοβαρότητα, πως κεντρικό πολιτικό καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ είναι «η στροφή προς την κοινωνία».
Δεν ξέρω τι γίνεται χρόνια τώρα με αυτή τη «στροφή», φαντάζομαι όμως πως θα είναι πολύ δύσκολο να την «πάρεις», όταν τρέχεις με χίλια στη λεωφόρο προς την κυβέρνηση.
Το γιατί δεν «παίρνουμε αυτή τη στροφή» τόσο καιρό, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει, καμιά ευθύνη κανενός, δεν αναφέρθηκε.
Θεού θέλημα, φαίνεται.
Βασικό στοιχείο τούτης της συνεδρίασης ήταν και τα «ζητούμενα» τα οποία για χιλιοστή πάλι φορά, «πρέπει να τα υπερβούμε».
Τα ζητήματα της «δημοκρατικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, της συνειδητής πειθαρχίας, της ενιαίας δημόσιας εμφάνισης, η συμμετοχική και συλλογική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα του φορέα», όλα αυτά ακόμα τα αναζητούμε.
Εδώ υπήρξε απάντηση στο τι φταίει:
Φταίνε τα αχαρτογράφητα μονοπάτια που βαδίζουμε, «τα πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος και οι λειψές ωριμάνσεις του χώρου».
Το «αχαρτογράφητο» και το «καινούριο» δεν μας αφήνουν να στείλουμε και «κάποιον άλλον» στα ΜΜΕ, να πάρουμε και «κάποιον άλλον» στα ταξίδια μας, το αχαρτογράφητο μας εμποδίζει να φτιάξουμε μια ενιαία συνδικαλιστική παράταξη, η λειψή ωρίμανση μας απαγορεύει να ξαναδιαβάσουμε τις αποφάσεις και τις θέσεις μας πριν ανοίξουμε δημόσια το στόμα μας για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε και μια άλλη ιδιομορφία τούτη η ΚΠΕ.
Τελείωσε… μισή.
Το δεύτερο θέμα: «Συγκρότηση Επιτροπών Θέσεων και Καταστατικού», δεν συζητήθηκε.
Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την καθοδήγηση να συγκροτήσει τις επιτροπές και να διορίσει και τους υπευθύνους.
Εκτός και αν «συγκρότηση» σημαίνει πως όποιος θέλει δηλώνει κάπου και μετά «εμείς θα διαλέξουμε».
Όμως και σε αυτή την πολιτική απόφαση που ψηφίστηκε από το σώμα, εκ των υστέρων «έγιναν κάποιες διορθώσεις», κάπου από κάποιους και εμφανίστηκε μετά από τρεις μέρες, διορθωμένη και προφανώς «βελτιωμένη», γιατί είπαμε:
«Όσα ξέρει ο νοικοκύρης…».
Τα χαρτογραφημένα κόλπα της δημοκρατίας και της συλλογικότητας στην Αριστερά.
Ντράπηκα το Σαββατοκύριακο στο Cine Κεραμεικός και έφυγα.
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι γι’ αυτό που βλέπω να διαμορφώνεται.
