Πριν από μερικές μέρες η πρωτοβουλία εκπαιδευτικών «Ένα σχολείο για την Γάζα» κατάφερε να περάσει στο έδαφος της Γάζας από το αιγυπτιακό πέρασμα της Ράφα και να παραδώσει ένα μέρος των χρημάτων που είχε μαζέψει με σκοπό την ανοικοδόμηση ενός σχολείου. Για όλα αυτά ο Νίκος Ταυρής μίλησε με δύο μέλη της πρωτοβουλίας, τον Γιώργο Γαλάνη, πρόεδρο του Συλλόγου Δασκάλων Πειραιά και την Χρυσούλα Ψιμούλη, γραμματέα της ΕΛΜΕ Α.Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής.
Πώς προχώρησε η Πρωτοβουλία και πώς τελικά καταφέρατε να φτάσετε στη Γάζα;
Χρυσούλα Ψιμούλη: Η Πρωτοβουλία ξεκίνησε βασικά από πρωτοβάθμια σωματεία των δασκάλων και αργότερα επεκτάθηκε και στις ΕΛΜΕ. Υπήρχαν δύο επίπεδα παρέμβασης. Το ένα ήταν το μάζεμα χρημάτων. Το δεύτερο με τη μορφή αντιπολεμικών μαθημάτων. Και η πρωτοβουλία αγκαλιάστηκε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και από εκπαιδευτικούς και από παιδιά.
Γιώργος Γαλάνης: Η πρωτοβουλία στην πορεία άνοιξε πολύ. Στο εργοστάσιο της ΙΟΝ αγοράστηκαν κουπόνια αξίας πάνω από 1.500 ευρώ από τους εργαζόμενους. Ακόμα όταν έφυγε πρόωρα ο συνάδελφος μας Σπύρος Μαρκόπουλος, δάσκαλος που μετείχε στην πρωτοβουλία, και ζήτησε αντί για στεφάνια να καταθέσουν χρήματα,μαζεύτηκαν 14.000 ευρώ.
Στη Γάζα, ποια ήταν η υποδοχή που σας επιφύλασσαν;
Γιώργος Γαλάνης: Η αίσθηση που είχαμε, από τους απλούς ανθρώπους μέχρι και τον πρωθυπουργό ήταν ότι άρχισαν να ελπίζουν πως μπορεί να σπάσει ο αποκλεισμός.
Δε λέω ότι εμείς θα καταφέρουμε κάτι τέτοιο, αλλά καταφέραμε μια ρωγμή στο μπετόν του αποκλεισμού. Μας υποδέχτηκαν με μια μεγάλη αγκαλιά δίνοντας μεγάλη σημασία στο σκοπό μας αλλά και στην πολιτική διάσταση της αποστολής μας, και μας παρακαλούσαν να μεταφέρουμε αυτά που είδαμε.
Χρυσούλα Ψιμούλη: Πρέπει να τονίσουμε πως ήμασταν η πρώτη αποστολή μετά το μακελειό που έγινε στο Στόλο της Ελευθερίας. Και νομίζω ότι το γεγονός ότι μπήκαμε στη Γάζα αποτελεί έναν φόρο τιμής απέναντι στους νεκρούς συναγωνιστές μας. Στη Γάζα η υποδοχή ήταν θερμή.
Αυτό που μας τόνιζαν συνέχεια ήταν πόσο σημαντικό το γεγονός ότι ήμασταν εκεί. Μια μικρή παρατήρηση: Στη Γάζα, τα μικρά παιδιά πάλευαν για την καθημερινή τους ζωή πουλώντας μικροπράγματα. Δεν είδαμε ούτε ένα χέρι να απλώνεται για να ζητιανέψει ενώ όταν περάσαμε στην Αίγυπτο το είδαμε.
Ποια είναι η κατάσταση στην εκπαίδευση εκεί;
Γιώργος Γαλάνης: Στα σχολεία τα παιδιά είναι συνήθως 55-60 σε κάθε τάξη, οι βάρδιες είναι τρεις όχι δύο, τα βιβλία που έχουν δεν τα πετάνε, αλλά την επόμενη χρονιά τα παίρνουν άλλοι μαθητές. 175 σχολεία είχαν βομβαρδιστεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δολοφονικής επίθεσης των ισραηλινών. Από αυτά 18 έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Πολλά έχουν αρχίσει να τα επισκευάζουν και τα έχουν ολοκληρώσει κιόλας. Υπάρχουν όμως αρκετά προβλήματα. Ένα πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν χρήματα. Άλλο πρόβλημα που έχουν είναι ότι δεν έχουν οικοδομικά υλικά. Και έτσι ότι γκρεμισμένο υλικό έχουν το ανακυκλώνουν.
Το βασικό όμως είναι και η ψυχολογική πίεση που υπάρχει στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνουν μάθημα σε αίθουσες που τους θυμίζουν τους γονείς τους τα αδέλφια τους που χάθηκαν κοκ.
Χρυσούλα Ψιμούλη: Να πω ότι ήταν η πρώτη εκπαιδευτική αποστολή από την Ευρώπη. Στην επαφή μας με το συνδικάτο των εκπαιδευτικών μας είπαν ότι οι πρώτοι στόχοι ήταν τα σχολεία. Ακόμα μας είπαν ότι όπου γίνονται εξετάσεις το Ισραήλ κάνει από αέρος επίδειξη δύναμης. Δηλαδή το φασιστικό Ισραήλ ξέρει καλά πως να τρομοκρατεί τη νεολαία, διαλύοντας τη μαθησιακή διαδικασία που κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι συγκροτητική. Όμως όλοι προσπαθούν να το ξεπεράσουν. Οι μαθητές δίνουνε τον καλύτερό τους εαυτό. Μάλιστα είδαμε σε σχολείο το εξής σύνθημα: «Αν δεν νιώσεις την πίκρα της εκπαίδευσης, θα είσαι μια ζωή στην πίκρα».
Οι στόχοι σας εκπληρώθηκαν;
Χρυσούλα Ψιμούλη: Σε μια πρώτη φάση νομίζω πως οι στόχοι που είχαμε για την συγκεκριμένη αποστολή εκπληρώθηκαν. Δηλαδή, πρώτον συμβάλλαμε να γίνει μια ρωγμή στον αποκλεισμό. Δεύτερον, εκδηλώσαμε, την αλληλεγγύη μας.
Ο τρίτος μας στόχος ήταν να δοθεί ένα μέρος των χρημάτων σε σίγουρα χέρια, το 20 χιλιάδες ευρώ από τα 80 χιλιάδες, γιατί όταν ξεκινήσαμε υπήρχε η συμφωνία ότι τα χρήματα θα τα δώσουμε εμείς οι ίδιοι, στα χέρια των Παλαιστινίων, έτσι ώστε να υπάρχει διαφάνεια.
Γιώργος Γαλάνης: Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά όπως ξέρετε στο Παλαιστινιακό έχει χυθεί πάρα πολύ αίμα, και καμία ελεύθερη συνείδηση στον κόσμο δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη όσο υπάρχει ο αποκλεισμός και όσο υπάρχει η κατοχή. Έτσι λοιπόν κι εμείς, ως μέρος του ευρύτερου κινήματος, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε όπως μπορούμε.
