Γνωρίσαμε τη Χρυσή στα σκαλιά των δικαστηρίων Πολυγύρου το 2013, σε ένα από τα αμέτρητα δικαστήρια των μελών του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, που πάλευαν ενάντια στην πολυεθνική Eldorado Gold. Η παρουσία της ήταν οικεία, γιατί η γυναίκα αυτή δεν έλειπε από καμία δράση του κινήματος, από καμία συγκέντρωση, πορεία, συναυλία, ενημερωτική εκδήλωση, σε τέτοιο σημείο που νομίσαμε ότι ήταν ντόπια, Χαλκιδικιώτισσα. Μόλις είχε βγει στη σύνταξη η Χρυσή και έτρεξε να βοηθήσει τον αγώνα αυτόν που ένιωθε ότι ήταν δίκαιος.
Αργότερα μάθαμε για την μακριά αγωνιστική της δράση, που ξεκίνησε από όταν ακόμα ήταν μαθήτρια Λυκείου, και τη συνδικαλιστική της δράση για τα δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιαίτερα απαιτητικό και ανταγωνιστικό κλάδο της ιδιωτικής υγείας. Διαπιστώσαμε επίσης ότι το «ντόπιος» για τη Χρυσή δεν είχε καμία σημασία, σημασία είχε μόνο το δίκιο και αυτό υπερασπιζόταν με πάθος και με όλες της τις δυνάμεις.
Η κοινή κινηματική μας πορεία στα πλαίσια της Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην Εξόρυξη Χρυσού δεν οδήγησε μόνο σε αδερφική φιλία, αλλά ήταν και πραγματικό σχολείο για εμάς. Η Χρυσή είχε ένα σπάνιο πολιτικό ήθος και αξιοπρέπεια και έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης από όλους. Είχε επίσης φοβερή πολιτική αντίληψη και οξυδέρκεια και μια σχεδόν προφητική διορατικότητα. Πίστευε βαθειά στην ενότητα όλου του αριστερού και προοδευτικού κόσμου, πέρα από διχόνοιες και μικροδιαφορές, απέναντι στον κοινό αντίπαλο – είτε αυτός ήταν η καναδική πολυεθνική είτε οι κυβερνητικές πολιτικές. Την ενότητα υπηρετούσε και έκανε πράξη σε όλη της τη ζωή. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να δίνει λύσεις στα προβλήματα, συχνά κρατώντας λεπτές ισορροπίες και με το βλέμμα πάντα στον στόχο. Ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, η παραίτηση δεν ήταν ποτέ επιλογή. «Να δούμε τι θα κάνουμε και όχι τι δεν μπορούμε να κάνουμε» έλεγε και ξαναπαίρναμε, όλοι μαζί, τον δρόμο του αγώνα. Η ενέργεια και η μαχητικότητά της ήταν παροιμιώδεις. Και πίστευε στους νέους η Χρυσή, τους έσπρωχνε να ανοίξουν τα φτερά τους και να αποκτήσουν φωνή. Ακόμα και αν έκαναν λάθη.
Η Χρυσή μας ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος που ένωνε όλο τον κόσμο. Με ένα μεγάλο χαμόγελο άνοιγε το σπίτι της και την καρδιά της σε όλους, μοιραζόταν ό,τι είχε, έδινε απλόχερα και έμπρακτα τη βοήθειά της σε όποιον είχε ανάγκη. Έτρεχε να μοιράσει φαγητό και ζεστά ρούχα στους πρόσφυγες στην Ειδομένη και φιλοξένησε στο σπίτι της τετραμελή οικογένεια Σύρων προσφύγων για έναν ολόκληρο χρόνο, χωρίς να το σκεφτεί ούτε ένα λεπτό. Νιώθαμε ότι κοντά της γινόμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Θα τιμήσουμε την παρακαταθήκη που μας άφησε συνεχίζοντας τον αγώνα που ξεκινήσαμε μαζί, μέχρι τη νίκη.
Μαρία Καδόγλου και Φρόσω Δημητριάδου
Μέλη της Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης
