Για το νέο βιβλίο του Γιώργου Οικονόμου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νησίδες
Όλοι μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης, για το παρελθόν πια, ενός πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού κύκλου που ξεκίνησε το 1974 και ολοκληρώνεται με δραματικές δόσεις στο παρόν των μνημονιακών ημερών. Μέσα σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια που μεσολάβησαν από το ’73 ως τις μέρες μας ξετυλίχθηκαν γεγονότα, υπήρξαν απρόβλεπτες στιγμές με κορυφαία εκείνη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Τα γεγονότα αυτά -όσο κι αν κάποιοι πασχίζουν να απωθήσουν την ουσία και το πραγματικό νόημά τους- έχουν σημαδέψει βαθιά το σώμα της ελληνικής κοινωνίας σε φαντασιακό αλλά και πραγματικό επίπεδο.
Δεν πρόκειται για κοινωνική παραδοξότητα. Το αυθόρμητο είναι και απρόβλεπτο: Γονιμοποιείται αθόρυβα εκπλήσσει συνήθως με την εμφάνιση και το «τρομακτικό» του πύκνωμα.
Ο Δεκέμβρης του 2008 άνοιξε τη ρωγμή, η Πλατεία Συντάγματος και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν μετέτρεψαν τη ρωγμή σε… παράθυρο. Ένα παράθυρο που ανέσυρε στο φώς το ξεχασμένο πνεύμα της εξέγερσης του Νοέμβρη ’73 ένα « παρελθόν που (εξακολουθεί) να μας αιφνιδιάζει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του…». Για το Νοέμβρη λοιπόν ο λόγος, την Απαρχή του αυτόνομου κινήματος όπως θεωρεί αλλά και τιτλοφορεί ο Γιώργος Οικονόμου το νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Νησίδες.
«Έχουν γραφτεί πολλά για τον Νοέμβρη -σημειώνει ο συγγραφέας- διδάκτωρ φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης- ώστε κάθε καινούργια προσπάθεια υπάρχει κίνδυνος να φανεί επανάληψη ανούσια ή παράκαιρη φιλολογία. Όμως, πολλές και ποικίλες επιχωματώσεις έχουν θάψει το νόημα και το πνεύμα της εξέγερσης: Τα πομπώδη συνθήματα των μεγαφώνων, τα τραγούδια και οι παράτες, οι πανηγυρικοί και οι επικήδειοι, οι κομματικές φανφάρες και οι παρελάσεις, τα βουνά των λουλουδιών και των στεφανιών, οι σχολικές και φοιτητικές γιορτές…».
Κατά το συγγραφέα το Πολυτεχνείο δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμία εθνική, πατριωτική αντίληψη ή αντιϊμπεριαλιστική ιδεολογία, με τη λενινιστική ή την εθνική σημασία του όρου… Ο Γ. Οικονόμου θέτει κρίσιμα ερωτήματα για τους στόχους και τα μηνύματα που συγκαλύφθηκαν, για το ρόλο που εξυπηρέτησε η κατασκευή της «γενιάς του Πολυτεχνείου», για τους άκαπνους διανοούμενους, για τη σχέση των πλατειών του 2011 με την εξέγερση του ’73. Για το πόσο πείθουν ή όχι οι απαντήσεις, επαφίεται στην κρίση των αναγνωστών.
Σ.Μ.
