Δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου
Λίγο πριν το κλείσιμο της εφημερίδας έφτασε μια μεγάλη δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου, στην οποία διευκρινίζει ότι πρόκειται για δική του, εντελώς προσωπική άποψη.
Παρακάτω δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα:
«Από τις συνεχιζόμενες διεργασίες σχετικά με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση έχει γίνει σαφές ότι σε αυτή τη φάση, σε σχέση με προηγούμενα, η Ευρωζώνη έχει τώρα ανοικτά δύο – όχι μόνο ένα – σενάρια. Το πρώτο, το γνωστό, είναι η επιβολή απραγματοποίητων όρων. Η διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Η απόγνωση του κόσμου της εργασίας. Η νέα κρίση. (…)
Το δεύτερο σενάριο, που τώρα τίθεται σε εφεδρεία, είναι η άμεση και άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Με ένα λαό που δεν θα ξέρει πού βρίσκεται και σε πανικό. Με μια κυβέρνηση χωρίς την ελάχιστη προετοιμασία. Με ένα κρατικό μηχανισμό σε κατάρρευση. Με συνέπειες για την κοινωνία ισάξιες με την εφαρμογή της προηγούμενης επιλογής. Με άγνωστο αν είμαστε ακόμα στην Ευρωζώνη ή όχι – δηλαδή, στα νύχια της γερμανικής και γαλλικής κυβέρνησης πάλι. (…)
Από αυτή την εξέλιξη απορρέουν τρία κρίσιμα συμπεράσματα:
Πρώτο, η διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας μέσα στην Ευρωζώνη δεν είναι η ίδια όπως στις πρώτες φάσεις της κρίσης, όταν η χώρα μας μπορούσε να αιφνιδιάσει, να απειλήσει, να διεκδικήσει. Είναι εξαιρετικά εξασθενημένη, με μια Ευρωζώνη που δημιουργεί ήδη τα αμυντικά της χαρακώματα.
Δεύτερο, περιθώρια εξασφάλισης μιας άλλης πορείας ανάκαμψης της χώρας μας στα πλαίσια της Ευρωζώνης, και με νόμισμα το ευρώ, δεν υφίστανται. Για αυτό και οι πολιτικές που προτείνονται, ακόμα κι από χώρους της Αριστεράς, και δεν θέτουν το θέμα της αποχώρησης από το ευρώ, από τη μια είναι εντελώς αβάσιμες, από την άλλην δεν βοηθούν τον λαό να κατανοήσει τι γίνεται και να μη βρεθεί σε αιφνιδιασμό.
Τρίτο, κάθε πολιτική που μένει απλώς στο “αντί”, αντιμνημονιακή ή άλλη, ακόμα κι αν καλύπτεται με τις υψηλότερες αξίες της “Εθνικής Ανεξαρτησίας” ή της “Δημοκρατίας”, ακόμα κι αν επικαλείται το 1821 ή το 1940, ακόμα κι αν στηρίζεται από σεβαστά πρόσωπα, ακόμα κι αν μπορεί να κατεβάσει λαοθάλασσες στους δρόμους, αν δεν στηρίζεται σε ένα σαφές εναλλακτικό πρόγραμμα με όρους πραγματικότητας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ωθήσει στο παραπάνω δεύτερο από τα καταστροφικά σενάρια και η κοινωνία να θεωρήσει υπεύθυνες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στην τρόικα».
Παρόλα αυτά, παρά το θυελλώδες τοπίο μέσα στο οποίο κινούμαστε, υπάρχει η τρίτη λύση, έξω από τις λογικές και το πλαίσιο της Ευρωζώνης. (…)
Αυτή η λύση μπορεί να περιγραφεί από: Την πλήρη άρνηση του χρέους. Την οργανωμένη αποχώρηση από το ευρώ. Την έκδοση νέου νομίσματος, που δεν θα σηματοδοτεί κλείσιμο στα εθνικά μας σύνορα, αλλά θα συμβολίζει και την πρόταση μιας δίκαιης συνεργασίας στον ευρωπαϊκό χώρο. Τον έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων. Την προσωρινή προστασία της εσωτερικής αγοράς για την επανεκκίνηση της επιχειρηματικής δράσης. Τα μέτρα αποκατάστασης του λαϊκού εισοδήματος. Την απαλλαγή από τις κοινοτικές δασμολογικές και άλλες στρεβλώσεις και τους περιορισμούς που θα επιτρέψει μια πολύ πιο ευνοϊκή συμμετοχή στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και θα θέσει τέλος στο ρόλο του καταχρεωμένου πελάτη των προϊόντων της. Τον στρατηγικό ρόλο ενός νέου δημοκρατικού ελληνικού δημοσίου με εθνικοποιημένες τράπεζες, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και αξιοποίησης των σημαντικών εθνικών πόρων. Τους νέους θεσμούς λαϊκού ελέγχου. Το νέο Σύνταγμα. (…)
Την κατεύθυνση αυτή μόνο η Αριστερά μπορεί να την εκκινήσει. Με μια συνάντηση αξιόλογων δυνάμεων της Αριστεράς σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, όλο και μεγαλύτερο τμήμα του λαού μπορεί να στρατευθεί. Και με ένα λαό που γνωρίζει και πιστεύει, ούτε πανικός θα υπάρξει, ούτε χάος, ούτε φόβος, αλλά ένας συλλογικός και αλληλέγγυος δρόμος προς το καινούργιο».
Παρακάτω δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα:
«Από τις συνεχιζόμενες διεργασίες σχετικά με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση έχει γίνει σαφές ότι σε αυτή τη φάση, σε σχέση με προηγούμενα, η Ευρωζώνη έχει τώρα ανοικτά δύο – όχι μόνο ένα – σενάρια. Το πρώτο, το γνωστό, είναι η επιβολή απραγματοποίητων όρων. Η διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Η απόγνωση του κόσμου της εργασίας. Η νέα κρίση. (…)
Το δεύτερο σενάριο, που τώρα τίθεται σε εφεδρεία, είναι η άμεση και άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Με ένα λαό που δεν θα ξέρει πού βρίσκεται και σε πανικό. Με μια κυβέρνηση χωρίς την ελάχιστη προετοιμασία. Με ένα κρατικό μηχανισμό σε κατάρρευση. Με συνέπειες για την κοινωνία ισάξιες με την εφαρμογή της προηγούμενης επιλογής. Με άγνωστο αν είμαστε ακόμα στην Ευρωζώνη ή όχι – δηλαδή, στα νύχια της γερμανικής και γαλλικής κυβέρνησης πάλι. (…)
Από αυτή την εξέλιξη απορρέουν τρία κρίσιμα συμπεράσματα:
Πρώτο, η διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας μέσα στην Ευρωζώνη δεν είναι η ίδια όπως στις πρώτες φάσεις της κρίσης, όταν η χώρα μας μπορούσε να αιφνιδιάσει, να απειλήσει, να διεκδικήσει. Είναι εξαιρετικά εξασθενημένη, με μια Ευρωζώνη που δημιουργεί ήδη τα αμυντικά της χαρακώματα.
Δεύτερο, περιθώρια εξασφάλισης μιας άλλης πορείας ανάκαμψης της χώρας μας στα πλαίσια της Ευρωζώνης, και με νόμισμα το ευρώ, δεν υφίστανται. Για αυτό και οι πολιτικές που προτείνονται, ακόμα κι από χώρους της Αριστεράς, και δεν θέτουν το θέμα της αποχώρησης από το ευρώ, από τη μια είναι εντελώς αβάσιμες, από την άλλην δεν βοηθούν τον λαό να κατανοήσει τι γίνεται και να μη βρεθεί σε αιφνιδιασμό.
Τρίτο, κάθε πολιτική που μένει απλώς στο “αντί”, αντιμνημονιακή ή άλλη, ακόμα κι αν καλύπτεται με τις υψηλότερες αξίες της “Εθνικής Ανεξαρτησίας” ή της “Δημοκρατίας”, ακόμα κι αν επικαλείται το 1821 ή το 1940, ακόμα κι αν στηρίζεται από σεβαστά πρόσωπα, ακόμα κι αν μπορεί να κατεβάσει λαοθάλασσες στους δρόμους, αν δεν στηρίζεται σε ένα σαφές εναλλακτικό πρόγραμμα με όρους πραγματικότητας, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ωθήσει στο παραπάνω δεύτερο από τα καταστροφικά σενάρια και η κοινωνία να θεωρήσει υπεύθυνες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στην τρόικα».
Παρόλα αυτά, παρά το θυελλώδες τοπίο μέσα στο οποίο κινούμαστε, υπάρχει η τρίτη λύση, έξω από τις λογικές και το πλαίσιο της Ευρωζώνης. (…)
Αυτή η λύση μπορεί να περιγραφεί από: Την πλήρη άρνηση του χρέους. Την οργανωμένη αποχώρηση από το ευρώ. Την έκδοση νέου νομίσματος, που δεν θα σηματοδοτεί κλείσιμο στα εθνικά μας σύνορα, αλλά θα συμβολίζει και την πρόταση μιας δίκαιης συνεργασίας στον ευρωπαϊκό χώρο. Τον έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων. Την προσωρινή προστασία της εσωτερικής αγοράς για την επανεκκίνηση της επιχειρηματικής δράσης. Τα μέτρα αποκατάστασης του λαϊκού εισοδήματος. Την απαλλαγή από τις κοινοτικές δασμολογικές και άλλες στρεβλώσεις και τους περιορισμούς που θα επιτρέψει μια πολύ πιο ευνοϊκή συμμετοχή στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και θα θέσει τέλος στο ρόλο του καταχρεωμένου πελάτη των προϊόντων της. Τον στρατηγικό ρόλο ενός νέου δημοκρατικού ελληνικού δημοσίου με εθνικοποιημένες τράπεζες, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και αξιοποίησης των σημαντικών εθνικών πόρων. Τους νέους θεσμούς λαϊκού ελέγχου. Το νέο Σύνταγμα. (…)
Την κατεύθυνση αυτή μόνο η Αριστερά μπορεί να την εκκινήσει. Με μια συνάντηση αξιόλογων δυνάμεων της Αριστεράς σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, όλο και μεγαλύτερο τμήμα του λαού μπορεί να στρατευθεί. Και με ένα λαό που γνωρίζει και πιστεύει, ούτε πανικός θα υπάρξει, ούτε χάος, ούτε φόβος, αλλά ένας συλλογικός και αλληλέγγυος δρόμος προς το καινούργιο».
Σχόλια
