Η «Tζέιν», η Συμβουλευτική Υπηρεσία Εκτρώσεων, ξεκίνησε το 1969 στο Σικάγο, από τη Χέδερ Μπουθ, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όταν χρειάστηκε να βοηθήσει μια φίλη να κάνει παράνομη έκτρωση.
Πάνω από 3.000 γυναίκες δούλεψαν παράνομα για την «Tζέιν», ως σύμβουλοι, τηλεφωνήτριες, «νοσοκόμες» και κάποιες δεκάδες ως αυτοεκπαιδευμένες μαίες, που πραγματοποιούσαν αποβολές και αποξέσεις. 12.000 ασφαλείς εκτρώσεις είναι ο απολογισμός των τεσσάρων χρόνων λειτουργίας της οργάνωσης, που διαλύθηκε όταν το 1973 οι εκτρώσεις έγιναν νόμιμες στις ΗΠΑ.
Μέσα σε κουζίνες ή υπνοδωμάτια διαμερισμάτων, οι γυναίκες της «Tζέιν» έμαθαν και δίδαξαν σε άλλες γυναίκες να ακούν το σώμα τους, να καθοδηγούνται από τον πόνο, να εμπιστεύονται τις άλλες γυναίκες και τον εαυτό τους. Έμαθαν ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από τους μύθους για το σώμα μας, πάνω στους οποίους στηρίζεται το ιατρικό κατεστημένο για να διατηρεί την εξουσία του, να διαιωνίζει την εκμετάλλευση και να μας αποξενώνει από τον εαυτό μας.
Σήμερα, που κάθε είδους ιατρικές πράξεις ασκούνται άνευ λόγου στα γυναικεία σώματα, από τις αναρίθμητες αναίτιες υστερεκτομές, μέχρι τις βάρβαρες και με ανυπολόγιστες συνέπειες πλαστικές επεμβάσεις, με ενδιάμεσους σταθμούς όλη την «ιατρικοποίηση» της εγκυμοσύνης, του τοκετού, της μητρότητας και τελικά της εμμηνόπαυσης, ο ηρωισμός τους, όπως η τόλμη της κολεκτίβας της Βοστώνης που συνέταξε το «Το σώμα μας, ο εαυτός μας», όπως το θάρρος της Κάρολ Ντόουνερ και της Λορίν Ρόθμαν που δίδασκαν τις γυναίκες να αυτοεξετάζονται με τη βοήθεια ενός ενδοσκοπίου και ενός καθρέφτη, δεν είναι απλώς επίκαιρος. Είναι ο ηρωισμός, το θάρρος και η τόλμη που μας χρειάζεται για να αντισταθούμε στις χειραγωγημένες εικόνες του γυναικείου σώματος. Είναι ο ηρωισμός που μας χρειάζεται για να αναλάβουμε την ευθύνη του σώματος μας. Δηλαδή του εαυτού μας..
Μέσα σε κουζίνες ή υπνοδωμάτια διαμερισμάτων, οι γυναίκες της «Tζέιν» έμαθαν και δίδαξαν σε άλλες γυναίκες να ακούν το σώμα τους, να καθοδηγούνται από τον πόνο, να εμπιστεύονται τις άλλες γυναίκες και τον εαυτό τους. Έμαθαν ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από τους μύθους για το σώμα μας, πάνω στους οποίους στηρίζεται το ιατρικό κατεστημένο για να διατηρεί την εξουσία του, να διαιωνίζει την εκμετάλλευση και να μας αποξενώνει από τον εαυτό μας.
Σήμερα, που κάθε είδους ιατρικές πράξεις ασκούνται άνευ λόγου στα γυναικεία σώματα, από τις αναρίθμητες αναίτιες υστερεκτομές, μέχρι τις βάρβαρες και με ανυπολόγιστες συνέπειες πλαστικές επεμβάσεις, με ενδιάμεσους σταθμούς όλη την «ιατρικοποίηση» της εγκυμοσύνης, του τοκετού, της μητρότητας και τελικά της εμμηνόπαυσης, ο ηρωισμός τους, όπως η τόλμη της κολεκτίβας της Βοστώνης που συνέταξε το «Το σώμα μας, ο εαυτός μας», όπως το θάρρος της Κάρολ Ντόουνερ και της Λορίν Ρόθμαν που δίδασκαν τις γυναίκες να αυτοεξετάζονται με τη βοήθεια ενός ενδοσκοπίου και ενός καθρέφτη, δεν είναι απλώς επίκαιρος. Είναι ο ηρωισμός, το θάρρος και η τόλμη που μας χρειάζεται για να αντισταθούμε στις χειραγωγημένες εικόνες του γυναικείου σώματος. Είναι ο ηρωισμός που μας χρειάζεται για να αναλάβουμε την ευθύνη του σώματος μας. Δηλαδή του εαυτού μας..
Σχόλια
