Ας θυμηθούμε ότι το 2006 η κυβέρνηση Καραμανλή με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ -αυτό παραπέμπει στο σήμερα- προώθησε τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Αυτή αφορούσε μια σειρά διατάξεις, όχι μόνο το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, μεταξύ των οποίων και το ζήτημα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Τότε, όλοι οι αστικοί σχεδιασμοί κατέρρευσαν από το εκπαιδευτικό κίνημα που χτύπησε ακριβώς στον «αδύναμο κρίκο». Η αλήθεια είναι ότι αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει ο αστισμός της Ελλάδας με τη Συνταγματική Αναθεώρηση του 2006 -2008, το περνάει τώρα με τα Μνημόνια, με τα Μεσοπρόθεσμα και τις Δανειακές Συμβάσεις, οι διατάξεις των οποίων καταργούν το μισό Σύνταγμα της Ελλάδας. Υπό την ισχυρή ώθηση και πολιτική δύναμη εκβιασμού των ιμπεριαλιστικών κέντρων (τρόικα, Ε.Ε., ΔΝΤ).
Συνεπώς, σήμερα δεν είμαστε μπροστά σε απομονωμένα περιστατικά συνταγματικών εκτροπών, όπως μάλλον λανθασμένα εκτιμούν ηγεσίες της Αριστεράς, τη στιγμή μάλιστα που άλλες θεωρούν ότι δεν έγινε δα και κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Άλλωστε, καπιταλισμό είχαμε, καπιταλισμό έχουμε. Είμαστε μπροστά σε μια ακραία αντιδραστική και συνολική στροφή της πολιτικής διακυβέρνησης: είμαστε μπροστά σε μία χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα ο οποίος μάλιστα σιγά-σιγά ξηλώνεται. Ναι, αλλά μπορούμε και μιλάμε ελεύθερα, αντιτείνουν ορισμένοι φίλοι στην Αριστερά. Όμως, γι’ αυτούς ακόμη και η χρεοκοπία ήταν κάτι σαν κόλπο, ήταν «παραμύθι χωρίς δράκο». Ας μην εκπλαγούν, λοιπόν, αν κάποια στιγμή δουν να αναστέλλονται και τυπικά διατάξεις του Συντάγματος.
Τα σύγχρονα τανκς
Μιλάμε για τις τράπεζες και τα ΜΜΕ. Οι τράπεζες λειτουργούν σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας, έχουν παράσχει τεράστια δάνεια στους επιχειρηματικούς ομίλους, η αστική τάξη έχει μετατρέψει τα δάνεια αυτά σε δικά της κέρδη αδιαφορώντας για το αν οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα χρεοκοπήσουν, η αστική τάξη έχει βγάλει αυτά τα κέρδη σε ασφαλή καταφύγια στο εξωτερικό και πλέον καλείται το κράτος να σώσει τις τράπεζες, απορροφώντας τεράστια ποσά από το δημόσιο ταμείο. Πρόκειται για κεντρικό χαρακτηριστικό του συστήματος, για κεντρικό μηχανισμό ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των ζημιών που έχει θεσμοθετηθεί με μια προκλητικά αδιάφανη νομοθεσία η οποία καλά κρατεί, παρά τις κορώνες περί «διαύγειας».
Η χούντα καλείται να καλύψει πολιτικά αυτόν τον άθλιο μηχανισμό αφαίμαξης της κοινωνίας. Πάνω από 40 δισ. σε ρευστό και δεκάδες επιπλέον δισ. σε εγγυήσεις θα έχουν ρουφήξει οι τράπεζες αν ολοκληρωθεί η επαίσχυντη Δανειακή Σύμβαση.
Τα ΜΜΕ είναι ο βασικός μηχανισμός ελέγχου της κοινωνικής συνείδησης. Λίγο, πλέον, απέχουν από τη χουντική ΥΕΝΕΔ. Ένας εσμός τηλεαστέρων και αναδυόμενων γλειφτών και παπαγάλων αναλαμβάνει να θέσει πλαστά διλήμματα νομιμοποίησης της «νέας κατοχής», να αποκρύπτει την αλήθεια, να συκοφαντεί κάθε αγώνα και κάθε αντισυστημική δράση, να διοχετεύσει τη λαϊκή αγανάκτηση στους τεχνητούς διαχωρισμούς μέσα στην κοινωνία.
Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ χρηματοδοτούνται αδρά από τις τράπεζες, χρωστούν τεράστια ποσά στην εφορία και το ΙΚΑ, ενώ το κράτος αδιαφορεί – και σε ορισμένες περιπτώσεις εκβιάζει. Το πιο κραυγαλέο: όλη ιδιωτική τηλεόραση λειτουργεί χωρίς άδεια, είναι παράνομη, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας (απόφαση 3678/10) και σφετερίζεται παράνομα το δημόσιο και κοινωνικό αγαθό που λέγεται «συχνότητες». Σε αγαστή συνεργασία με το «κράτος τους», ελέγχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, εντελώς πραξικοπηματικά, τον αέρα που αναπνέουμε ή αλλιώς το «οξυγόνο» της σύγχρονης δημοκρατίας.
Ξεσηκωμός ή εκλογές;
Έχει πολύ σωστά επισημανθεί ότι οι χούντες πέφτουν είτε από το λαϊκό ξεσηκωμό είτε από εθνικές τραγωδίες. Αυτό έγινε το ’73-’74 στην Ελλάδα. Σήμερα ζούμε στη χώρα μας διαδοχικά βήματα μιας πρωτόγνωρης κινητοποίησης της κοινωνίας, από τις πλατείες μέχρι τις παρελάσεις και από τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων μέχρι την αντίσταση στα χαράτσια. Σήμερα, για την Αριστερά, πρώτιστο καθήκον είναι να πρωτοστατήσει στο λαϊκό ξεσηκωμό. Να πυροδοτήσει ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο, που μέσα από αυτό να οργανωθεί ο ξεσηκωμός, η αντίσταση και η ανατροπή της χούντας και της «νέας κατοχής». Ξεκινώντας από ένα πλατύ μέτωπο του «όχι» στη Δανειακή Σύμβαση.
Δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντα αυτά η ηγεσία των επίσημων κοινοβουλευτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό, το πληρώνει ο λαός ο οποίος, ενώ αναζητά διέξοδο και ελπίδα, δεν τη βρίσκει στην Αριστερά. Οι ηγεσίες της Αριστεράς εστιάζουν στο αίτημα για εκλογές (κοινή συνισταμένη παρά τις τόσες διαφορές τους), ενώ δεν θέτουν τις αναγκαίες άμεσες αιχμές για τη στάση πληρωμών στους τοκογλύφους και τη στοχοποίηση ΜΜΕ και τραπεζών. Όταν έχουμε χούντα, είναι δυνατόν άραγε το κεντρικό αίτημα να είναι εκλογές; Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, τι εκλογές θα είναι αυτές; Εκλογές βίας, πλύσης εγκεφάλου, νομιμοποίησης της «νέας κατοχής». Θυμίζουν δυστυχώς αυτές οι τοποθετήσεις, μέρες που είναι, τη θετική στάση της τότε Αριστεράς απέναντι στο πείραμα φιλελευθεροποίησης της χούντας των συνταγματαρχών με τον Μαρκεζίνη. Ένα εγχείρημα που σαρώθηκε, όπως και η λαθεμένη τότε στάση της επίσημης Αριστεράς, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73.
Με απλά λόγια, η χούντα δεν ανατρέπεται με εκλογές. Ανατρέπεται μέσα από το λαϊκό ξεσηκωμό. Η νέα κατοχή δεν ανατρέπεται με εκλογές. Το αίτημα να εκφραστεί ο λαός, να γίνουν λεύτερες εκλογές μπορεί να εκφράσει ευρύτατα στρώματα, να γίνει και σύνθημα, να συσπειρώσει δυνάμεις και δεν συνδέεται με τα σχέδια ανεβάσματος ποσοστών μέσα στο νεοκατοχικό περιβάλλον. Αυτό το καθεστώς ανατρέπεται μέσα από την παλλαϊκή αντίσταση. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει αυτό η Αριστερά, τόσο το καλύτερο για το λαό – αλλά και για την ίδια. Από εκεί και μετά, ναι θα γίνουν εκλογές, αλλά τίμιες εκλογές. Χωρίς καλπονοθευτικούς νόμους και -δέκα φορές σημαντικότερο- χωρίς τα ΜΜΕ να παίζουν το ρόλο των συστημικών τανκς, αλλά έχοντας περάσει σε κοινωνικό έλεγχο – όπως και οι τράπεζες. Τίμιες εκλογές, σε μια μεταβατική κατάσταση, την πραγματική μεταπολίτευση του λαού, με τον αστισμό λαβωμένο βαριά και το λαϊκό κίνημα, έχοντας γκρεμίσει τη χούντα και το καθεστώς της κατοχής, να προχωρά ορμητικά σε νέους δρόμους, στέλνοντας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
