Η εκπαραθύρωση του Ευάγγελου Βενιζέλου το περασμένο Σάββατο οδήγησε όλους να αναφωνήσουν ή να σκεφτούν: έργο του «φλωρεντίνου μηχανορράφου», όπως είχε αποκαλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Κώστα Λαλιώτη. Σφραγίδα Λαλιώτη στη σύλληψη, την εκτέλεση και τον προσανατολισμό.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πολιτικός με εκτόπισμα και ικανότητες αδιαμφισβήτητες, πρέσβευε εντός του ΚΙΝΑΛ την ανάγκη συνεργασίας με τη Ν.Δ. μετεκλογικά. Αντιπροσωπεύοντας το παλιό ΠΑΣΟΚ, αυτό του μετά το ’89, ο Βενιζέλος ακολούθησε όλη τη μνημονιακή περίοδο μια πολιτική που έδιωξε όλη τη βάση του ΠΑΣΟΚ προς άλλες κατευθύνσεις, και διεύθυνε το ΠΑΣΟΚ του 5%. Φθαρμένος από όλα αυτά, χωρίς επιρροή στο εκλογικό σώμα, θεωρούσε παρ’ όλα αυτά ότι έχει ρόλο σε μια συνεργασία επί των νέων συσχετισμών και δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί. Εξ ου και η πρόταση για συνεργασία με τη Ν.Δ.
Από την άλλη η Φώφη Γεννηματά, έχοντας συνδέσει την τύχη της με την πορεία ενός ΚΙΝΑΛ που φυλλορρόησε από συμμάχους (απέμεινε μόνο ο Καμίνης και μικρό τμήμα της ΔΗΜΑΡ), πήρε μια ανάσα στις ευρωεκλογές και καταλαβαίνει πως ένας βαθμός αυτονομίας μπορεί να κερδηθεί μονάχα πάνω σε μια αντιδεξιά στρατηγική και γραμμή, κι όχι μέσα από μια συνεργασία με τη Ν.Δ., που μάλιστα θα δηλώνεται και προεκλογικά. Έτσι η γραμμή που διαμορφώθηκε δεν είναι σκέτα «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» που θα βόλευε μια είσοδο στις κυβερνητικές διαχειρίσεις ακόμα και με μικρά ποσοστά, κοντά στο 4%, όπως ο Καμμένος ή η ΔΗΜΑΡ ή το ΛΑΟΣ παλιότερα. Η γραμμή συμπληρώνεται από το «ήττα των συντηρητικών πολιτικών και του λαϊκισμού» που σημαδεύει έναν ιδιότυπο διμέτωπο για να κρατήσει δυνάμεις και να διαπραγματευτεί από άλλες θέσεις. Ο αντιδεξιός προσανατολισμός, ως στρατηγική επιλογή τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΚΙΝΑΛ, υπαγορεύει να μην μετατραπεί σε τσόντα του ΣΥΡΙΖΑ. Και, δεδομένης της πρόθεσης του ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει μια «προοδευτική συμπαράταξη», απατεί να μην υποκλιθούν στον Τσίπρα σαν τον μόνο, αδιαμφισβήτητο, κυρίαρχο και ηγεμονικό στο χώρο αυτό.
Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν σε «κενό αέρος». Χρειάζεται να υπάρχουν επαφές και διασυνδέσεις με κύκλους των ελίτ. Σε μια τέτοια επιδίωξη μπορεί να φανεί αξιοποιήσιμος ο Καμίνης, που πολιτικά δεν τραβάει, αλλά έχει στηρίγματα.
Ο Βενιζέλος αποχαιρέτησε τη Βουλή σε μια τελευταία ομιλία που όλοι εκθείασαν (αν και το ΚΙΝΑΛ και η Ν.Δ. απουσίαζαν από την αίθουσα), κερδίζοντας τα χειροκροτήματα των αντιπάλων του, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Σπάνιος πολιτικός κοινοβουλευτικός πολιτισμός και ήθος. Οι χαμένοι (και υπ’ ατμόν…) αλληλοσυγχαίρονται εγκάρδια…
Πολλοί θεωρούν την κίνηση της Φώφης βαρύ λάθος που θα κοστίσει πολύ στο ΚΙΝΑΛ. Πιθανόν. Μένει όμως να αποδειχθεί. Βέβαια η αντιμετάθεση Βενιζέλου και Βάνας Μπάρμπα είναι ένα ενδεικτικό της κατάντιας της πολιτικής. Είπαμε: «φύγε εσύ, έλα εσύ!».
Ν.Τ.
