Του Δημήτρη Υφαντή. Ποιο είναι το άγιο δισκοπότηρο, που αναζητείται διαρκώς, για να συντελεστεί επιτέλους ο εκσυγχρονισμός αυτής της βασανισμένης χώρας; Οι πολιτικές ηγεσίες που δεν θα υπολογίζουνε το καταραμένο… πολιτικό κόστος, αυτό είναι το απωθημένο της έγκυρης αρθρογραφίας.
Βέβαια, όλες οι πρόσφατες κυβερνήσεις με αυτή τη σημαία ρήμαξαν τη χώρα και ανατίναξαν την κοινωνία. Υπολόγιζε το πολιτικό κόστος ο Σημίτης, όταν τάραξε τον κόσμο στη λιτότητα και ξεθεμελίωσε την παραγωγική βάση της οικονομίας στο όνομα της «ισχυρής Ελλάδας» του ευρώ; Υπολόγιζε το πολιτικό κόστος ο Καραμανλής ξεπουλώντας τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή, συμπιέζοντας αφόρητα την εργασία και το κοινωνικό κράτος, ενώ έσφιγγε θανάσιμα η θηλιά της χρέωσης; Αλλά κι ο Παπανδρέου που διατεινόταν πως «λεφτά υπάρχουν», μόλις αντιλήφθηκε την κρισιμότητα της κατάστασης δεν υπολόγισε τίποτα μπροστά στο εθνικό καθήκον και τώρα, έχοντας ήσυχη την πατριωτική του συνείδηση, δίνει τη σκυτάλη στον επόμενο.
Ετούτος εδώ ο τωρινός είναι όμως άλλο πράγμα, καθαρόαιμος. Ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικός. Είναι σαν τους άλλους. Ποιους; Αυτούς που οφείλουμε να προσκυνάμε. Οι αγορές και τα διευθυντήρια στη Νέα Υόρκη, τη Φραγκφούρτη και στις Βρυξέλλες, ζητάνε να ζούμε, όσοι επιβιώσουμε με μισθούς πείνας, να μην έχουμε κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια και να διαγράψουμε οριστικά τους αναχρονισμούς της δημόσιας Υγείας και Παιδείας; Και πώς είναι δυνατόν να αποφύγουμε την καταστροφή, αν επιμένουμε να… υπάρχουμε, αν δηλαδή ασύδοτες οι «συντεχνίες» και η αμετανόητη Αριστερά υποκινούν το λαό να μην πληρώνει τα χαράτσια να αντιδρά στις απολύσεις και να αντιστέκεται στη νέα κατοχή; Στην Trilateral όπου γαλουχήθηκε ο «δικός μας» δεν καταλαβαίνουν από τέτοια πράγματα.
Η διαγραφή του «πολιτικού κόστους» από τη μοντέρνα διάλεκτο της υπαλληλικής κυβερνώσας ελίτ δεν σηματοδοτεί τίποτε διαφορετικό από τη δολοφονία της δημοκρατίας.
Το τελετουργικό της αστραπιαίας εμφύτευσης των «μπουμπουκιών» της Goldman Sachs στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ιταλίας, φανερώνει τη γοργή μετάσταση του ακραίου ολοκληρωτισμού από τα υπερεθνικά κέντρα στις ίδιες τις κοινωνίες που έχουν προγράψει οι αγορές.
Τέλος, υπάρχει και μία «λεπτομέρεια» που βγάζει μάτι. Μας έχουν φάει τα αφτιά τόσα χρόνια με το «πολιτικό κόστος» και τις «συντεχνίες». Από κοινού το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και ο επιχειρηματικός κόσμος, το βρόμικο κλαμπ της διαπλοκής, ένα κόστος το μέτρησαν μέχρι κεραίας. Πώς θα υπηρετήσουν τα μεγάλα ξένα αφεντικά τους και πώς θα διαφυλάξουν άθιχτα τα προνόμιά τους να απομυζούν και να χειραγωγούν την κοινωνία. Οι «Παπαδήμοι» έχουν βάλει τη σφραγίδα τους σε αυτή την πολύ πρόσφατη αμαρτωλή ιστορία που έχει οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Θα αναλάβουν οι ίδιοι με αυτή την ψυχρή και μειλίχια έκφραση του αναπόδραστου, που παγώνει το αίμα, να δώσουν τη χαριστική βολή;
Ετούτος εδώ ο τωρινός είναι όμως άλλο πράγμα, καθαρόαιμος. Ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικός. Είναι σαν τους άλλους. Ποιους; Αυτούς που οφείλουμε να προσκυνάμε. Οι αγορές και τα διευθυντήρια στη Νέα Υόρκη, τη Φραγκφούρτη και στις Βρυξέλλες, ζητάνε να ζούμε, όσοι επιβιώσουμε με μισθούς πείνας, να μην έχουμε κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια και να διαγράψουμε οριστικά τους αναχρονισμούς της δημόσιας Υγείας και Παιδείας; Και πώς είναι δυνατόν να αποφύγουμε την καταστροφή, αν επιμένουμε να… υπάρχουμε, αν δηλαδή ασύδοτες οι «συντεχνίες» και η αμετανόητη Αριστερά υποκινούν το λαό να μην πληρώνει τα χαράτσια να αντιδρά στις απολύσεις και να αντιστέκεται στη νέα κατοχή; Στην Trilateral όπου γαλουχήθηκε ο «δικός μας» δεν καταλαβαίνουν από τέτοια πράγματα.
Η διαγραφή του «πολιτικού κόστους» από τη μοντέρνα διάλεκτο της υπαλληλικής κυβερνώσας ελίτ δεν σηματοδοτεί τίποτε διαφορετικό από τη δολοφονία της δημοκρατίας.
Το τελετουργικό της αστραπιαίας εμφύτευσης των «μπουμπουκιών» της Goldman Sachs στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ιταλίας, φανερώνει τη γοργή μετάσταση του ακραίου ολοκληρωτισμού από τα υπερεθνικά κέντρα στις ίδιες τις κοινωνίες που έχουν προγράψει οι αγορές.
Τέλος, υπάρχει και μία «λεπτομέρεια» που βγάζει μάτι. Μας έχουν φάει τα αφτιά τόσα χρόνια με το «πολιτικό κόστος» και τις «συντεχνίες». Από κοινού το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και ο επιχειρηματικός κόσμος, το βρόμικο κλαμπ της διαπλοκής, ένα κόστος το μέτρησαν μέχρι κεραίας. Πώς θα υπηρετήσουν τα μεγάλα ξένα αφεντικά τους και πώς θα διαφυλάξουν άθιχτα τα προνόμιά τους να απομυζούν και να χειραγωγούν την κοινωνία. Οι «Παπαδήμοι» έχουν βάλει τη σφραγίδα τους σε αυτή την πολύ πρόσφατη αμαρτωλή ιστορία που έχει οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Θα αναλάβουν οι ίδιοι με αυτή την ψυχρή και μειλίχια έκφραση του αναπόδραστου, που παγώνει το αίμα, να δώσουν τη χαριστική βολή;
Σχόλια
