Και μόνο αυτό που συμβαίνει από την εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, θα έπρεπε να είναι υπεραρκετό για να αναθεωρήσει κάθε πολιτεία τις πολιτικές της για να προστατεύσει όσο καλύτερα μπορεί την οικονομία της, την κοινωνία της, τον πολιτισμό της και την ακεραιότητα της χώρας της.
Δυστυχώς, το απολύτως εξαρτημένο από τις μητροπόλεις πολιτικό προσωπικό του τόπου μας σε καμία περίπτωση δεν θα προχωρήσει ποτέ σε πρωτοβουλίες αυτόνομων επιλογών, ακόμα κι αν αυτό επιβάλλεται από την ανάγκη επιβίωσης της Ελλάδας.
Έτσι, η χώρα, χωρίς άξια λόγου βιομηχανία και χωρίς υπολογίσιμη αγροτική παραγωγή, ούτε αυτάρκεια, έστω σχετική, μπορεί να έχει, ούτε να θέσει κανόνες και όρους στις όποιες επενδύσεις που είναι καθαρά κερδοσκοπικές και σχεδόν καθόλου αναπτυξιακές ούτε να θέσει όρια στο τουριστικό τσουνάμι που θα σαρώσει τα πάντα στην ανεξέλεγκτη επέλασή του στον τόπο μας.
Άκουσα τον πρόεδρο του Δικτύου Οινοποιών Κρήτης, να εκθειάζει του οινοποιούς για τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν για να τα καταφέρουν εμπορικά και για την καλή ποιότητα κρασιού που παράγουν, αλλά η ομιλία του κατέληξε στη διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια η πτώση της παραγωγής κρητικού κρασιού άγγιξε το 40%.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι κι αυτό συμβαίνει τη χρονιά που ο αριθμός των τουριστών στην Κρήτη έφτασε στα πέντε εκατομμύρια άτομα, με προσδοκίες των ιθυνόντων, του Airbnb, των μεγαλοεργολάβων, των τεράστιων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων και των tour-operators να φτάσει τα δέκα εκατομμύρια, το μέλλον διαγράφεται πολύ σκοτεινό και απειλητικό. Η Κρήτη ολόκληρη θα είναι ένας χώρος με μηδαμινή παραγωγή, χωρίς νερό αλλά με χιλιάδες πισίνες, με μυριάδες ξένους αδιάφορους για τον τόπο, με πλαστικό πολιτισμό και προσωπικό εντόπιο και εισαγόμενο χαμηλού επιπέδου και παρασιτικής εξειδίκευσης.
Ασχήμια
Οι χώρες που έχουν πολλούς επισκέπτες δεν στηρίζονται μόνο στα ξενοδοχεία all-inclusive που προσφέρουν μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας στους πελάτες τους. Στηρίζονται πρωτίστως σε πόλεις και χωριά που διαθέτουν άξια θαυμασμού ιστορικά και σύγχρονα δημόσια και ιδιωτικά κτήρια, καλούς και φροντισμένους δρόμους και πεζοδρόμια, πλούσια πάρκα και δεντροστοιχίες, μεγάλα σύγχρονα μουσεία, γκαλερί, θέατρα και όπερες, όμορφα διαμορφωμένα παζάρια (όχι με ψευτοσουβενίρ) και καλόγουστα διακοσμημένα καταστήματα, ποτάμια, δάση και λίμνες, άνετες συγκοινωνίες, καθαριότητα και πολλά άλλα που συνθέτουν όμορφες πόλεις και χωριά που χαίρεται κανείς να ταξιδεύει και να τα χαζεύει.
Εμείς σε ποιο μέρος της Ελλάδας μπορούμε να πούμε ότι έχουμε τέτοιες πόλεις που να μπορούν να ανταγωνιστούν το Παρίσι, τη Βουδαπέστη, το Βερολίνο, τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, την Οδησσό, την Κωνσταντινούπολη, τη Φλωρεντία και τη Βενετία; Και σαν να μην φτάνει αυτή η υστέρηση, συνεχίζουμε να καταστρέφουμε σωρηδόν ό,τι είχε τοπικό χαρακτήρα και ομορφιά και οι πόλεις μας έχουν φλομώσει στο τσιμέντο χωρίς κανένα γούστο. Και τα ωραία πέτρινα χωριά μας στην Ήπειρο και σε άλλα μέρη είναι παντέρημα. Τα δε νησιά μας τα καταστρέφουμε ολοταχώς μόνοι μας, με αφόρητη πολυκοσμία και συνωστισμό, με την καταπάτηση και οικοδόμηση των ακτών, τις ανεμογεννήτριες μουντζούρα στις κορυφογραμμές, το κακό και ακριβό φαγητό στις ταβέρνες και πολλά άλλα, γι’ αυτό δεν χρειαζόμαστε ξένους επιδρομείς για να φέρουν τη συμφορά.
Συνεχίζουμε να γκρεμίζουμε τα νεοκλασικά σε όλη την Ελλάδα και να χτίζουμε παντού γυάλινα και τσιμεντένια κτήρια χωρίς καμία κατ’ ελάχιστο αποδεκτή αισθητική. Και στο Ελληνικό που δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μια νέα αρχή, με ένα μοντέλο προσιτό και ελκυστικό στους κατοίκους της πόλης και στους επισκέπτες της, με κάτι ελληνικό, το παραδώσαμε στα αρπαχτικά να το προσφέρουν, άλλη μια εγκληματική θυσία, στους πλούσιους, υπογειοποιώντας την κοινωνία και αναδεικνύοντας τον ουρανοξύστη του τζόγου σαν το νέο σύμβολο της Ελλάδας.
Η Αθήνα, όπως και η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα και το Ηράκλειο είναι αποτυχημένες πόλεις. Και καθ’ ομοίωσή τους διαμορφώνεται όλη η Ελλάδα, η αστική και η υπεραστική. Κι αυτό είναι πάρα πολύ θλιβερό.
