Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Θα πρέπει κάποτε να μιλήσουμε καθαρά για τον ΣΥΡΙΖΑ. «Δεν μπορεί πια κανείς να σωπαίνει», έλεγε ο Ροζέ Γκαροντί για όσα συνέβησαν με την κρίση του διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος το 1968 και το 1969. Σήμερα, δεν μπορούμε να μασάμε τα λόγια μας, με όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα την εκλογή νέου αρχηγού, μετά την παραίτηση του Τσίπρα. Διότι αυτό για το οποίο κανείς δεν κουβεντιάζει, είναι το γεγονός, πως όποιος και αν είναι ο νικητής στον δεύτερο γύρο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει το παιχνίδι. Έχει χάσει την «αριστερή» του ταυτότητα. Είναι «κάτι άλλο», πολύ μακριά από το ΚΚΕ εσωτερικού, την ΕΑΡ, αλλά και από τον Συνασπισμό. Ο διεθνής καπιταλισμός, που έχει το στρατηγείο του στις Βρυξέλλες, επέτυχε να περιορίσει (δηλαδή να αχρηστεύσει) πολλά «αριστερά» κόμματα μέσα στο ευρωπαϊκό κατεστημένο, ώστε στην ουσία να εξυπηρετούν τα δικά του συμφέροντα. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι κανένα κόμμα με ψευδεπίγραφη «αριστερή» ταμπέλα, δεν τολμά να καταφερθεί κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να αμφισβητήσει τη δικτατορία της.
ΕΑΝ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ κανείς το «σκεπτικό» των παλαιών πολιτικών της Ανανεωτικής Αριστεράς, από τότε που έγινε η διάσπαση το 1968 και μετά τη Μεταπολίτευση, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει χάος αγεφύρωτο μεταξύ των ιδεών που εξέφραζαν οι παλαιοί ηγέτες, με τις θέσεις που υποστηρίζουν οι σημερινοί μονομάχοι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, κανείς δεν μνημονεύει πια τους παλιούς, επειδή οι ομιλίες και τα γραφτά τους έρχονται σε σύγκρουση με τις ραδιουργίες του ευρωκοινοβουλίου που ρυθμίζουν τις τύχες των λαών. Ο Αλμπέρ Καμί έλεγε: «Οι σύντροφοί μας στους αγώνες, οι παλιοί μας, είναι αυτοί που τους αγνοούμε σήμερα, επειδή είναι ανίσχυροι και φαίνονται μόνοι. Κι όμως, δεν είναι. Μόνον η υποδούλωση είναι μοναχική, ακόμα κι όταν καλύπτεται από χίλια στόματα για να ζητωκραυγάζει την ισχύ…». Σήμερα βιώνουμε την υποδούλωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι αυτήν ζητωκραυγάζουν «χίλια στόματα» που έχουν συνθηκολογήσει με την απολυταρχία των ξένων τραπεζιτών…
Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Κάποτε η Αριστερά έβλεπε την ελληνική εξέλιξη σε τροχιά διαφορετική από την εξέλιξη στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Θεωρούσε ότι η ιδιόμορφη πολιτικο-οικονομική γεωγραφική της θέση στην άκρη της Ευρώπης, στην Ανατολική Μεσόγειο και στα σύνορα με την Ανατολή, δημιουργούσε προϋποθέσεις για μια εξέλιξη, στην οποία η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να παίξει έναν ενεργότερο ρόλο. Κατά συνέπεια, η Ελλάδα θα κατόρθωνε να βγει από την αρπάγη του Δυτικού Ιμπεριαλισμού. Πρώτος το 1946 μια τέτοια άποψη είχε διατυπώσει ο Ζαχαριάδης. Παράλληλα, υπήρχε τότε και η δύναμη των Αδεσμεύτων. Σήμερα, δυστυχώς μόνο ο… Ερντογάν συνέλαβε αυτή τη θέση, μεταξύ Αμερικής-Ευρώπης και Ρωσίας. Και τον χαϊδεύουν όλοι! Εμείς, δεμένοι στο άρμα του ΝΑΤΟ και των Βρυξελλών, προτιμήσαμε να γίνουμε ουραγοί στον πόλεμο που διεξάγει η Αμερική κατά της Ρωσίας, μέσω Ουκρανίας. Χαλάσαμε τους παραδοσιακούς δεσμούς που είχαμε με τη χώρα του Πούτιν, χάριν των αμερικανοευρωπαϊκών σκοπιμοτήτων.
Θα πανηγυρίσουν το βράδυ οι Συριζαίοι της επόμενης Κυριακής για όποιον βγει. Αλλά, όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του, «συχνά αποκοιμήθηκα το βράδυ νικητής, και ξύπνησα μέσα στη νύχτα νικημένος…»
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ολέθρια πολιτική του Μητσοτάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να την επικρίνει. Δηλαδή η «Αριστερά» έγινε ουραγός της νατοϊκής στρατηγικής… Ο Σωκράτης Φαμέλλος, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στα πλαίσια της ΔΕΘ, δεν τόλμησε να θίξει αυτό το ουσιώδες θέμα. Περιόρισε την επίθεσή του στον Κυριάκο, μόνο για τις καταστροφές. Σε θέμα, δηλαδή, σοβαρό μεν, αλλά που δεν ενοχλεί τις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ. Από «αριστερό» κόμμα όμως ο λαός περίμενε να ακούσει κάτι περισσότερο. Κάποτε, όταν γίνονταν διαξιφισμοί μεταξύ κομμάτων για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, ο Ηλίας Ηλιού και ο Νίκος Κιτσίκης είχαν ρίξει το σύνθημα: «Όχι στον λάκκο των λεόντων…» Σήμερα, έχουμε πέσει στον λάκκο των λεόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, που μας κατασπαράζουν. Όταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τηρεί σιγήν γι’ αυτήν την τραγωδία, τι σόι «Αριστερά» είναι; Θυμάμαι τον Λεωνίδα Κύρκο που μου έλεγε, ότι το ΚΚΕ εσωτερικού όχι μόνο άντεξε στην τρομερή προπαγανδιστική πίεση που ασκούσε το ΚΚΣΕ και όλα τα Κ.Κ. με εξαίρεση το ιταλικό, το γιουγκοσλαβικό, το ρουμάνικο και το κινεζικό, αλλά σταθεροποίησε και τις θέσεις του.
Κι αυτές τις θέσεις, ο Κύρκος μαζί με τον Γρηγόρη Γιάνναρο και τον Τάσο Τρίκα, διατύπωσαν ευθέως τον Αύγουστο του 1991 στον σοβιετικό πρεσβευτή Σλιούσαρ. Ο Λεωνίδας με ενθουσιασμό μου τόνιζε ότι η πολιτική που πρότεινε το ΚΚΕ εσωτερικού, έφερνε μιαν άλλη πολιτική κουλτούρα. Και με την ΕΑΡ πέτυχε την προσέγγιση με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Ο πάγος έλιωσε γρήγορα. «Να δεχτούμε ο ένας τον άλλον, όπως είμαστε», ήταν η πρόταση του Χαρίλαου. «Να είμαστε ανοιχτοί στο να αλλάξουμε», ήταν η πρόταση του Κύρκου. Δεν είχε τόση σημασία η έκταση της εκλογικής επιτυχίας. Σημασία είχε ο ενθουσιασμός, εκείνο τον καιρό, του κόσμου με την Ενιαία Αριστερά που στηριζόταν στις διαχρονικές αξίες της. Κι ένα εύθυμο παραλειπόμενο: Όταν ετέθη το πρόβλημα της εκπροσώπησης της παρατάξεως, ο Κύρκος πρότεινε να είναι πρόεδρος ο Χαρίλαος, αλλά πολιτικός εκπρόσωπος εκείνος. Κι ο Φλωράκης γελώντας του είπε: «Δηλαδή τα θέλεις όλα, και σε μένα αφήνεις την πίπα μου…». Κι όμως, αμφότεροι δρομολογούσαν με αισιοδοξία τα κατοπινά βήματα της Αριστεράς. Ο Κύρκος έλεγε ξεκάθαρα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η πρώην ΕΟΚ, αποτελεί ένα βαρίδι. Η Γερμανία είναι ο κύριος χρηματοδότης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Ο Τσίπρας υπέκυψε στις Βρυξέλλες στους εκβιασμούς Σόιμπλε-Μέρκελ αλλά και τις απαιτήσεις των τραπεζιτών για πλειστηριασμούς, και έπλεξε από τηλεοράσεως το εγκώμιο της Γερμανίδας Μέγαιρας. Παραιτήθηκε μετά την ήττα, και πήγε ταξίδι στην Αμερική ένα μήνα. Μας προέκυψε τώρα ο Κασσελάκης, εφοπλιστής, θαυμαστής του προγράμματος του Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν, υποστηρικτής παλαιότερα του Μητσοτάκη, και με πρόγραμμα διάλυσης των πάντων, έκανε βόλτα στη Μακρόνησο για καπηλεία. Στον τόπο μαρτυρίου, που εκθείαζαν οι Αμερικανοί. Και δεν ξεχνάμε την αποστασιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από το αντιμνημονιακό κίνημα το 2011 και 2012 για να μην δυσαρεστήσει τις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ.
ΟΧΙ, μην τρέφουμε αυταπάτες. Η πραγματική Αριστερά δεν έχει σχέση με οπερετικά σχήματα. Το να περιορίζεις τη μαχητικότητά σου μόνο απέναντι στον Μητσοτάκη δεν αρκεί. Οφείλεις ν’ αμφισβητήσεις ανοιχτά το όλο σύστημα που συντηρεί τους υποταγμένους ευρωλάγνους χάριν των συμφερόντων του διεθνούς καπιταλισμού. Δεν μπορείς να σιωπάς, όταν η γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, κατήργησε το εργατικό Δίκαιο, έσβησε την εργασία και την αντικατέστησε με την «απασχόληση» και επέβαλε την ανεργία. Ούτε μπορείς να σφυρίζεις ανέμελα όταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας χαρίζει οπλισμό στον Ζελένσκι για να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά σχέδια σε βάρος της Ρωσίας, την οποία θέλει να αφανίσει. Δεν έχει σημασία, λοιπόν, ποιος θα επικρατήσει στον δεύτερο γύρο της εκλογής στον ΣΥΡΙΖΑ. Ολόκληρο το κόμμα απεδείχθη ανίκανο να πορευθεί μέσα στις αξίες της Αριστεράς. Δεν μπορεί να είναι «φωτεινό όργανο της Ιστορίας», αλλά ύποπτο τυχοδιωκτικό κατασκεύασμα. Θα πανηγυρίσουν το βράδυ οι Συριζαίοι της επόμενης Κυριακής για όποιον βγει. Αλλά, όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του, «συχνά αποκοιμήθηκα το βράδυ νικητής, και ξύπνησα μέσα στη νύχτα νικημένος…».
