Του Δημήτρη Ουλή. Τόση αγάπη και σεβασμό για τους υποψηφίους μαθητές της Γ΄ λυκείου, τόση ενσυναίσθηση για τον μόχθο, την αγωνία και τις θυσίες τους, αλλά και τέτοια αποφασιστικότητα στην προάσπιση της «απρόσκοπτης διεξαγωγής» των Πανελληνίων Εξετάσεων από την πλευρά της κυβέρνησης, εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί.
Μπράβο και ξανά μπράβο στον υπουργό Παιδείας, αλλά και σύσσωμη στην κρατική (κιμαδο)μηχανή, που επιστράτευσε τους καθηγητές προτού κατέβουν σε απεργία, που τους επέβαλε μείωση μισθού και δίωρη επέκταση ωραρίου για να μην κάνει του χρόνου ούτε έναν διορισμό – μα πάνω απ’ όλα που δήλωσε ευθαρσώς την πρόθεσή της να τσακίσει με κάθε… αθέμιτο και αθέμιτο τρόπο όλους αυτούς τους χαραμοφάηδες της εκπαίδευσης, οι οποίοι διεκδικούν (άκουσον, άκουσον!) μισθολογική αξιοπρέπεια, υποδομές, βιβλία, εκπαιδευτικές άδειες, κάλυψη των χιλιάδων εκπαιδευτικών κενών και άλλα τέτοια ηχηρά, «πάνω στις πλάτες των μαθητών!»
Αλλά θερμά συγχαρητήρια θα πρέπει να δοθούν επίσης και στο σύλλογο γονέων και (κη) δαιμόνων, που πάντα σιγοντάρει σε τέτοιες περιπτώσεις. Που εξακολουθεί να πιστεύει στο academic dream (κατά το american dream), έτσι ώστε να μπορεί να υπερηφανεύεται στη θεία Κατίνα ότι «το παιδί πέρασε στο πανεπιστήμιο». Και που καταδικάζει απερίφραστα την απεργιακή κινητοποίηση των καθηγητών, καθόσον αυτή στρέφεται ενάντια στην κοινωνία και δη στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της – τη μαθητιώσα νεολαία. Κι έρχεσαι τώρα εσύ, λινάτσα της Δευτεροβάθμιας, για να φέρεις προσκόμματα στα ακαδημαϊκά όνειρα του γιαβρίμ και του κανακάρη μου;
Ντροπή σου! Θα έπρεπε αντί να εξαργυρώνεις τα αιτήματά σου πάνω στις πλάτες των μαθητών, να βάλεις καλύτερα «πλάτη» στο έργο της κυβέρνησης: Αυτής της τόσο δημοκρατικής, αλλά και τόσο παιδαγωγικά προσανατολισμένης κυβέρνησης, που έχει άλλωστε αποδείξει τόσες και τόσες φορές το σεβασμό της για τα όνειρα και τις αγωνίες της νέας γενιάς. Δεν τους είδες με πόση υπαρξιακή έγνοια πήραν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να ανακόψουν τα κύματα μαζικής φυγής των καλύτερων επιστημόνων αυτού του τόπου στο εξωτερικό; Δεν τους είδες με πόση αγάπη φρόντισαν ώστε να λιποθυμούν τα παιδιά από έλλειψη τροφής στα διαλείμματα του σχολείου, αλλά και με πόσο ευφυείς χειρισμούς μερίμνησαν ώστε οι μαθητές να μην πάρουν βιβλία την περσινή ακαδημαϊκή χρονιά; Είσαι πράγματι τόσο πωρωμένος και τόσο τυφλός, που δεν βλέπεις τη μάχη που δίνει η κυβέρνηση έτσι ώστε η ανεργία στους νέους να μην πέσει κάτω από το εξήντα τοις εκατό;1 Δεν βλέπεις με τι μόχθο και τι μεθοδικότητα η κυβέρνηση δουλεύει ώστε η Ελλάδα να θεωρείται σήμερα μία από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο για να μεγαλώσουν παιδιά;2 Ακόμα κι εσύ πρέπει κάποτε να το καταλάβεις αυτό. Τις κρίσιμες ώρες που διάγουμε ως έθνος, ένα πράγμα μονάχα μετράει: Να αντιπολιτευθείς αυτούς που αντιπολιτεύονται την εθνική μας σωτηρία, και όχι αυτούς που την προάγουν. Να αποκηρύξεις τα επαναστατικά σου φρονήματα και να υιοθετήσεις μία συνολικά υπεύθυνη στάση, παίρνοντας το καλό παράδειγμα -αν μη τι άλλο- από τη στάση της ίδιας της αξιωματικής αντιπολίτευσης!
Θέλω να πω, από την παράταξη εκείνη που αυτοπροσδιορίστηκε εξαρχής ως μία «πανίσχυρη» αντιπολίτευση ενάντια σε μία «ανίσχυρη» κυβέρνηση κι ωστόσο είδες με τι αυταπάρνηση και τι αίσθημα ευθύνης αποποιήθηκε τελικά την παντοδυναμία της, χάριν της εθνικής σωτηρίας; Ούτε εξτρεμισμοί, ούτε διαδηλώσεις, ούτε απεργίες διαρκείας, ούτε οργάνωση και αντίσταση σε κάθε γειτονιά, ούτε τίποτε. Μονάχα ανέξοδες φραστικές ριπές κατά του φασισμού και νοσταλγικά συναπαντήματα με τον εθνάρχη. Παντοδυναμία «εξημερωμένη», όπως αρμόζει σε κάθε υπεύθυνη αντιπολίτευση μέσα σε περίοδο νεο-αποικιοκρατικής κατοχής.
Τι μπορώ να κάνω εγώ -ένας πτωχός, πλην τίμιος κοινωνικός ανθρωπολόγος- μπροστά σε όλα αυτά; Τίποτα παραπάνω, φαντάζομαι, από το να στείλω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες που θα βάλουν για ακόμα μία χρονιά το κεφάλι τους στον τορβά των Πανελληνίων, κυνηγώντας ένα όνειρο ολοένα και πιο άπιαστο (κουράγιο παιδιά, σύντομα θα συνειδητοποιήσετε ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία). Κι ακόμα, να υποβάλω τα σέβη μου στην «πανίσχυρη» αξιωματική αντιπολίτευση, ελπίζοντας κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι το αστειάκι παραείναι κακόγουστο για να είναι πετυχημένο. Επιτέλους, σύντροφοι και συντρόφισσες, τι πάθαμε; Μετεξελιχθήκαμε σε καρπαζοεισπράκτορες και δεν το πήραμε χαμπάρι; Τακιμιάσαμε με τον αντίπαλο και σωπαίνουμε συνωμοτικά, από φόβο μήπως χαθούν τα προσχήματα; Πού είναι η πυγμή και η επαναστατική ραχοκοκαλιά μας; Πού είναι το στίγμα μας έναν ολόκληρο χρόνο «νόμιμης» χούντας; Ακούει κανείς;
1. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το ποσοστό της ανεργίας στους νέους φτάνει σήμερα το 64%
2.Βλέπε έρευνα του Πανεπιστημίου του Γιορκ στη Βρετανία στο https://www.tsantiri.gr/
