στήλες

Παρακολουθήσαμε, πρόσφατα, σε πέντε μέρη, τη συνέντευξη που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στην εκπομπή της ΝΕΤ Στα Άκρα. Όσοι καταφέραμε, βέβαια, να μένουμε ξύπνοι μέχρι τις 4.00 και τις 5.00 το πρωί. Κάποια στιγμή ο Μίκης διαμαρτυρήθηκε ότι το ράδιο και η τηλεόραση δεν ασχολούνται με τα τραγούδια του και τη μουσική του πια. Γνωστά αυτά, θα πει κανείς. Η παρουσιάστρια της εκπομπής το πέρασε μάλλον στο... ντούκου με την ίδια πάνω - κάτω λογική. Αυτό δεν είναι απορίας άξιον. Είναι να απορεί κανείς, όμως, με το γεγονός ότι ένας άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυΐας και με τόση εμπειρία –έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι, που λένε– απορεί με τέτοια πράγματα.

Φρέσκος, μη ξύλινος, φεμινιστικός λόγος

«Νέο Σχολείο»: Καμία ελπίδα

Του  Δημήτρη Αρμάου

Όσο δεν μιλάς, κύριε βασιλόφρων, άλλο τόσο κι εγώ θα στα κοπανάω. Φυσικά θα έχεις τους λόγους σου. Μπορεί, ας πούμε, να κάνεις τουρισμό, να ακολούθησες τον υπουργό σου στην αμερικανική εκστρατεία (τουρισμός ήταν, μεταξύ μας) ή να έπινες ούζα στο Βερολίνο, πασχίζοντας να πείσεις τους δύσπιστους Γερμαναράδες για τις χάρες και τα πλεονεκτήματα του συκοφαντημένου ελληνισμού μας. Ή μπορεί και να ανέλαβες καμιά άλλη ευαίσθητη διπλωματική αποστολή, να προετοιμάσεις τη συμμετοχή μας στη Γιουροβίζιον.

Αν, πράγματι, επωμίστηκες τέτοιο καθήκον, κύριε βασιλόφρων, δηλώνω θαυμαστής σου και αποσύρω όλες τις ειρωνείες. Γιατί θέλει στ’ αλήθεια πολύ κουράγιο να υπερασπιστείς τέτοια χοντράδα, πρέπει να παραιτηθείς απ’ το δικαίωμά σου να ακούς και να κρίνεις και να απαιτήσεις κι από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αν σου ανέθεσαν τέτοια αποστολή να το ξέρεις, πάνε να σε ξεκάνουν. Είσαι τελειωμένος. Όμως, σαν να βλέπω μια χαραμάδα χαμόγελου. Τι λέω; Εσύ γελάς, έχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια, κύριε βασιλόφρων.

Οπότε γι’ αυτό δεν μιλάς. Διάβασες κι εσύ το διαχειριστικό έλεγχο που διέταξε ο κύριος Επίτροπος, προφανώς είδες και πώς τον ερμήνευσαν οι εφημερίδες και κρατάς την κοιλιά σου απ’ το χαχανητό. Να σου πω την αλήθεια, και εμένα η πρώτη μου αντίδραση αυτή ήταν. Μετά όμως τρόμαξα, τρόμαξα και έπεσα σε φιλοσοφικό βάραθρο.

Πάντοτε πίστευα ότι στις δημοκρατίες μας ο διαχωρισμός των εξουσιών ήταν τρικ, πρόκειται για έναν «εφαπτόμενο» διαχωρισμό, αν με εννοείς. Υπάρχει διασταύρωση και διαπλοκή, τώρα όμως βλέπω ότι υπάρχει και καλαμπούρι.

Πρόσεξέ με, κύριε βασιλόφρων, διορίζεται ο καινούριος πρόεδρος της ΕΡΤ και πάει στη Βουλή συνοδευόμενος από τον υπουργό του. Πόσα θα παίρνεις, τον ρωτάνε. Δεν απαντά. Επιμένουν, σχίζονται, κακό, φασαρία. Ε, πάντως όχι περισσότερα απ’ τον προηγούμενο, λέει ο υπουργός σου. Ωραία, του λένε, πήγαινε στη δουλειά σου. Μετά από λίγες ημέρες βγαίνει ο κύριος Επίτροπος και εγκαλεί τον προηγούμενο που έπαιρνε τόσα που έπαιρνε και βγαίνουν και οι εφημερίδες και μπουμπουνάνε «φέρτε πίσω τα λεφτά» και τέτοια.

Ε, δεν είναι καλαμπούρι; Βλέπεις εσύ πιθανό να έχει πρακτικό αποτέλεσμα αυτός ο έλεγχος; Κι αφού τους πήρε ο πόνος για το πού πάνε τα λεφτά, γιατί δεν κοιτάνε να κόψουν τις δαπάνες τις σημερινής διοίκησης;

Ένας διαβασμένος αναγνώστης

Ως Φελπς θα τον θυμάμαι... Θα μου πείτε οι Επικίνδυνες Αποστολές ήταν μια αμερικανιά, συχνά ψυχροπολεμική. Όμως -όπως και να το κάνουμε- έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας. Από την προηγούμενη Κυριακή ο ηθοποιός Πίτερ Γκρέιβς, δεν είναι πια εδώ.

Του Λάζαρου Απέκη

Η κυβέρνηση, με τη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, διαπραγματεύεται τους όρους μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ελίτ, για να εξασφαλίσει τη συνέχεια του καθεστώτος υπερεκμετάλλευσης, με δανεισμούς που ανατροφοδοτούν το χρέος.

«11 Μαρτίου 2010……κάηκε στο κρεβάτι της ηλικιωμένη στο Παγκράτι.

Άνδρες της Πυροσβεστικής βρήκαν απανθρακωμένη στις 05:10 το πρωί μια 86χρονη γυναίκα, στην κρεβατοκάμαρά της, μετά από την εκδήλωση πυρκαγιάς στο διαμέρισμα όπου διέμενε».

Η είδηση περνάει πάντα στο ψιλά αν και, αν δινόταν λίγo περισσότερη προσοχή, θα έπρεπε να τη βλέπουμε πρωτοσέλιδο, γιατί αφορά πλέον ένα μεγάλο αριθμό ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών που ζουν μόνοι τους είτε σε χωριά, είτε σε μικρές πόλεις και ιδίως στην αχανή πρωτεύουσα...

Αν έδινε κανείς λίγη προσοχή παραπάνω θα αισθανόταν πόνο, θλίψη, αλλά και οργή για ό,τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι μοναχικοί άνθρωποι.

Βρε τα νούμερα!

Κοίτα να δεις που τα βαρετά νούμερα, αποκτούν σε κάποιες στιγμές νόημα και ενδιαφέρον και από αριθμοί μπορούν να γίνουν επιχείρημα που δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Ας παραθέσουμε λοιπόν μερικούς αριθμούς:

- Μόνο για το 2010, θα πληρώσουμε στον κ. Σαρκοζί 2,5 δισ. ευρώ για τις 6 γαλλικές φρεγάτες που θα προμηθευτούμε προς δόξα του δόγματος «Ελλάς - Γαλλία συμμαχία».

- Οι περίπου 10.000 offshore εταιρίες ελληνικών συμφερόντων, διακινούν περίπου 500 δισ. ευρώ, γεγονός που σημαίνει πως το ελληνικό δημόσιο χάνει κάθε χρόνο 6 δισ. ευρώ.

-Ο Προϋπολογισμός

προβλέπει:

- Μηδέν ευρώ έσοδα από τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

- 45 εκατομμύρια ευρώ από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών!

- 16 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολόγηση των εφοπλιστών!

- Τον περασμένο Οκτώβριο ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος βρέθηκε σε έκθεση στο Λονδίνο και αγόρασε έναν πίνακα αξίας 1,5 εκατ. δολαρίων.

- 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δισ. ευρώ ενώ άλλα 40 δισ. έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό.

- Οι επιπλέον αμοιβές των πολιτικών προσώπων που συμμετέχουν στην εξεταστική επιτροπή(!) για το Βατοπέδι ανέρχονται σε 1,7 εκατομμύρια ευρώ.

- 300 δισ. ευρώ (όσο το έλλειμμα της χώρας) αυξήθηκε το ενεργητικό των ελληνικών Τραπεζών από το 2004 ως σήμερα.

Αν τα καλοκοιτάξεις όλα τούτα και άλλα τόσα, δεν σου έρχεται να πας στο Ταμείο του Πετσάλνικου και να καταθέσεις και το 13ο μισθό;

Καλύτερα κατέβα στη συγκέντρωση.

Αν αληθεύει ότι το DVD της Τζούλιας (ε, όχι και «ποιας Τζούλιας;») έχει πουλήσει ήδη 100.000 αντίτυπα και τρέχει σφαίρα για τα 200.000, αν ισχύει επίσης ότι η αναδίφηση της λέξης «Julia» στο Διαδίκτυο αποφέρει σχεδόν ένα εκατομμύριο αποτελέσματα, η πλειοψηφία των οποίων αφορά στο βίντεο που ορκίζεστε πως δεν έχετε δει, τότε μάλλον έχουμε ξυπνήσει από τον εφιάλτη της χρεοκοπίας.

Του Γιώργου Μανιάτη *

9 Μάη 1945: Ποτέ πια πόλεμος - Ποτέ πια φασισμός