«Στερήσατε το ψωμί από τα παιδιά μου»
Την παραπάνω φράση φώναξε πριν πέσει από το θεωρείο του ρουμανικού Κοινοβουλίου ένας εργαζόμενος της κρατικής τηλεόρασης.
εν τέλει: Καλή Πρωτοχρονιά (ίσως και καλές Απόκριες) στα οδοφράγματα της Κερατέας
Του Τέλη Μολφέτα *
Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε σήμερα, αλλά για μας, στην Κερατέα και το Λαύριο, η σημερινή μέρα είναι ίδια με τις προηγούμενες. Βροχή από δακρυγόνα, τα χημικά με το καντάρι, οι κρότου-λάμψης ηχούν σαν σε καταιγίδα, η καινούργια αύρα της αστυνομίας με το εξελιγμένο κανονάκι να δοκιμάζει τις νέες τεχνολογίες στα παιδιά της Κερατέας.
όσα θάφτηκαν τ.44
Η Αριστερά και ο Τζόσουα Μπελλ.
εναλλάξ: Κάτι μας ρίχνουν…
Δεν μπορεί… Δεν μπορεί να μας συμβαίνει αυτό. Όλοι απορούν μαζί μας. Δεν μπορεί να μας κάνουν δούλους με τη βούλα του νόμου και να καθόμαστε ατάραχοι, ζαρωμένοι, ακίνητοι.
Διπλή ταρίφα: Πορείες κι’ απορίες
Καλημέρα, πελάτες μου. Πάει και η απεργία και η πορεία της 15ης Δεκέμβρη. Νομίζω ήταν πετυχημένη, και ο ταξιτζής του Δρόμου είδε πολλά πρόσωπα που είχε να τα δει από τον καιρό που ήταν στην ΚΝΕ (σε πορείες): τον Δημήτρη, τη Γεωργία, τη Νικολέτα κ.λπ. (Η κρίση, λοιπόν, συσφίγγει και τις σχέσεις και τη συντροφικότητα και τη δράση).
Παραπολιτικά τ.44
Καλλικρατικό σχολείοΣε «κείμενο εργασίας» του υπουργείου Παιδείας τονίζεται ότι «η Περιφέρεια θα είναι το βασικό κύτταρο του εκπαιδευτικού σχεδιασμού», με ευθύνη:* Την εξειδίκευση των...
Ώς εδώ…
Είμαι μόλις 15 χρονών και δόξα τω Θεώ ξέρω και έχω συναίσθηση του τι γίνεται στη χώρα μου. Και λέω δόξα τω Θεώ διότι βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να μην ξέρουν καν τι είναι οικονομική κρίση, Μνημόνιο, τρόικα…
Η 48ωρη απεργία και η 72ωρη… Κυριακή
Όπως είναι ήδη γνωστό, η 48ωρη απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ έσπασε στην πράξη. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ με τους χειρισμούς της κατάφερε αντί να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των εργοδοτών, να διασπάσει τους εργαζόμενους, σε μια περίοδο, μάλιστα, που με νόμο ανατρέπεται εκ βάθρων το εργασιακό περιβάλλον.
Όσα θάφτηκαν, ΣΥΡΙΖΑ: Στο ίδιο έργο θεατές;
Φοβάμαι... Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο ακούω όρκους πίστης στην «ενότητα» και την «αναγκαιότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο φοβάμαι. Όσο πληθαίνουν οι δηλώσεις και η αρθρογραφία στελεχών και ηγεσιών για την ανάγκη «ανασυγκρότησης», «νέας σελίδας», να «ξαναπιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή», «κοινό μας σπίτι ο ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα τέτοια, τόσο ανησυχώ. Από διαφορετικές «αφετηρίες» ξεκίνησε η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
