πολιτισμός

Μια διεισδυτική ματιά στην τελευταία δουλειά της Τατιάνας Ζώη. Tης Νεκταρίας Κλαπάκη.

Η τέχνη έχει ως κοινωνικό καθήκον να δίνει διέξοδο στις αγωνίες της εποχής της. Ο καλλιτέχνης που δεν αφουγκράστηκε την καρδιά της εποχής του, ο καλλιτέχνης που αγνοεί πως δεν είναι παρά ένας αποδιοπομπαίος τράγος, ένα εξιλαστήριο θύμα, που δεν αντιλαμβάνεται πως πρωταρχικό χρέος του είναι η ιδιότητα του αγαπάν, η ιδιότητα του να προσελκύει, του να κάνει να πέφτουν στους δικούς του ώμους όλοι οι περιπλανώμενοι και διάχυτοι θυμοί της εποχής προκειμένου να την αποφορτίσει από την ψυχολογική της κακοδαιμονία, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι καλλιτέχνης.

Λένε, πως οι εντυπώσεις δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Στους καιρούς, όμως, της τηλεοπτικής δημοκρατίας, μάλλον τη διαμορφώνουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εκλογή Καμίνη στη Δημαρχία της Αθήνας και ας διαβάσουμε το αυθεντικό μήνυμά της. Υπήρξε τέτοιο μήνυμα; Κατά την αίσθησή μας, «ναι». Έλα, όμως, που η «εκλογή» και η κατάκτηση του δήμου, πήρε εντελώς διαφορετικές διαστάσεις στις παραμορφωτικές οθόνες των εντυπώσεων και τις καλοπληρωμένες «ερμηνείες» της συνείδησής μας;

«Μετ' άλλων ανθρώπων» τιτλοφορεί ο εικαστικός Παναγιώτης Βαρελάς την αναδρομική του έκθεση, που εγκαινιάστηκε χθες στον πολυχώρο Μάνος Λοΐζος στη Νίκαια. Τίτλος αμφίσημος, καθώς περιγράφει τη γόνιμη σχέση του καλλιτέχνη και του έργου του με τους άλλους ανθρώπους αλλά και τους βιοπαλαιστές του μετάλλου. Εκείνους που δουλεύουν στα σκαριά των πλοίων των ναυπηγείων της Νίκαιας, στο μεγάλο σαλόνι της εργασίας και της τέχνης. Μιας τέχνης, όμως, που μπολιάζει και αντανακλά τη γυμνή κοινωνική πραγματικότητα, τη συλλογική έκφραση και δράση. Μιας τέχνης χωρίς ευρυγώνιους φακούς και παραμορφώσεις.

Ονειρικά τοπία-Η ποιητική του Βάρναλη-Χειρ Αγγέλου-Ερίκ Ρομέρ

«Δοξασμένη η στιγμή να αντικρίζει κάποιος έναν ολόκληρο λαό να ορθώνεται. Δεν είναι πια κοπάδι από πρόβατα καψαλισμένα από τον ήλιο, ούτε αξιοθρήνητο πλήθος καρτερικών σκλάβων. Είναι ορδή από εξεγερμένους που ρίχνεται να κατακτήσει τη γη. Και η γη ξαναβρίσκει την περηφάνια της, γιατί τούτη τη φορά επιτέλους είναι άνθρωποι που την πατούν».

Ο Τομ Έγκελχαρντ, επιμελητής για χρόνια στον εκδοτικό οίκο Pantheon Books (όπου επιμελήθηκε την έκδοση βιβλίων όπως το εμβληματικό Maus του Αρτ Σπίγκελμαν), με το The Last Days of Publishing παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα που, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, έχει ως θέμα του τις αλλαγές στο εκδοτικό τοπίο.

«Ξέρουμε πότε πεθαίνει κάποιος, αλλά δεν ξέρουμε πάντα πότε ξεκινάει να ζει». Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο.