editorial

Οι κυβερνητικοί, αίφνης, δεν αισθάνονται και τόσο άνετα σε δημόσιες εμφανίσεις.

Γίνεται πολύ συζήτηση για τη θεωρία «των δύο άκρων» ως εργαλείο απομόνωσης των κοινωνικών αντιστάσεων και της Αριστεράς.

Προβάλλουν μαγικές εικόνες αναπτυξιακής επαγγελίας, ενώ στάζουν το φαρμάκι του εκφασισμού και του διχασμού κι έτσι βαυκαλίζονται πως έχουν τον έλεγχο.

Οι συνειρμοί είναι αυτόματοι.

Για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο, τα παιδιά θα βρεθούν σε χειρότερη μοίρα από τους γονείς τους.

Κάτι παράξενο αιωρείται στην ατμόσφαιρα και ποτίζει δηλητήριο το κοινωνικό έδαφος.

Η κυβέρνηση –είναι πλέον κοινός τόπος– με μηδενική ανοχή και άγρια πυγμή στήνει τείχος ακαριαίας και προληπτικής πάταξης και απαγόρευσης απέναντι σε ό,τι κινείται ή πρόκειται να κινηθεί.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει αποδειχτεί πολύ ακριβοθώρητος στις δημόσιες εμφανίσεις του. Τις μετράει, γι’ αυτό καλό θα ήταν να αξιολογούνται αναλόγως.

Η πλειοψηφία των βουλευτών ψήφισε τη δημιουργία προκαταρκτικής επιτροπής μόνο για τον πρώην υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και μόνο για την υπόθεση της αφαίρεσης των τριών ονομάτων από τη λίστα.

Αυτή ήταν μόνο μια πρόβα, μια δοκιμή, μια πρόγευση του τι θα ακολουθήσει.