κοινωνία

Μια επανάσταση ετοιμαζόταν να ξεσπάσει, αλλά μόνον ένας οραματιστής μπορούσε να διακρίνει τα σημάδια. Η Μπέτι Φρίνταν* είχε δημοσιεύσει το 1963 το Feminine Mystique, το βιβλίο-καταλύτης στο οποίο όριζε το «πρόβλημα που δεν έχει όνομα». Το διάβασα το 1964, όταν πήγα στον Μισισιπή ως μέλος του SNCC (Φοιτητική Συντονιστική Επιτροπή Αντιβίας) και του κινήματος για τα δικαιώματα των Μαύρων, και παρ’ όλο που η Φρίνταν είχε τοποθετήσει το πρόβλημα με τους όρους των μεσοαστών νοικοκυρών που κατέβαζαν τα ηρεμιστικά με τις χούφτες και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πουθενά τα προσόντα και τις σπουδές τους, είχα συναντήσει τον εαυτό μου σε κάθε σελίδα. Το βιβλίο αυτό άλλαξε τη ζωή μου

[…] Σ’ αυτήν την αυτοβιογραφία, θέλω να παρουσιάσω ανάγλυφα τα σημεία της ζωής μου που αφορούν τον αγώνα των γυναικών για απελευθέρωση και, ακόμα περισσότερο, την κοινωνική σημασία αυτού του αγώνα. Από τα εφηβικά μου χρόνια, είχα συνειδητοποιήσει ότι μου ήταν αδύνατον να πλάσω την ζωή μου σύμφωνα με το μοντέλο που πρότεινε η εποχή μου, ότι έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου προκειμένου να καταφέρω να διακρίνω την πραγματική προοπτική της ζωής μου.

Τρία γράμματα της Ελίζαμπεθ Στάντον στη Σούζαν Άντονι

Η Σόζουρνερ Τρουθ μίλησε στο Συνέδριο για τα Γυναικεία Δικαιώματα που έγινε τον Μάιο του 1851 στο Άκρον του Οχάιο, όπως περιγράφει η Φράνσις Κέιτζ, που προήδρευε, στις Αναμνήσεις της:

«Ελάχιστες ήταν τότε οι γυναίκες που τολμούσαν να μιλήσουν δημοσίως. Οι σεβάσμιοι διδάσκαλοι του έθνους έπαιρναν τον λόγο και μας έβαζαν στη θέση μας, ενώ οι κλακαδόροι διασκέδαζαν με την καταβαράθρωση των “ξεροκέφαλων” γυναικών. Οι πιο ευαίσθητες φίλες ήταν έτοιμες να καταρρεύσουν και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Όταν ξαφνικά, από μια γωνιά της αίθουσας, σηκώθηκε η Σόζουρνερ Τρουθ. Προχώρησε αργά και επίσημα προς το προεδρείο, με το παλιό της καπελάκι στα χέρια και σήκωσε τα μεγάλα εύγλωττα μάτια της. Σηκώθηκα και είπα: “Η Σόζουρνερ Τρουθ”.

Ο θόρυβος καταλάγιασε και όλα τα μάτια στράφηκαν σ’ αυτήν την σχεδόν αμαζόνια μορφή, που στεκόταν πανύψηλη, 1,80 σχεδόν, με το κεφάλι ορθό και το βλέμμα να διαπερνά τον αέρα, σαν να έβλεπε όραμα. Με τις πρώτες λέξεις που πρόφερε, έπεσε μια βαθιά σιωπή. Μίλησε με μια βαθιά φωνή, που, αν και δεν ήταν δυνατή, άγγιξε όλα τα αφτιά μέσα στην αίθουσα και έξω από αυτήν, στο πλήθος που βρισκόταν στους διαδρόμους και στον δρόμο».

Ο λόγος της Τρουθ καταγράφηκε και αργότερα τυπώθηκε. Η επαναλαμβανόμενη επωδός «και δεν είμαι εγώ γυναίκα;» έγινε στην δεκαετία του 1970 έμβλημα των Αφροαμερικάνων φεμινιστριών.

Η Αριστερή Ενότητα, ήδη μετράει 3 χρόνια ζωής στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Στις 19 Μαΐου, όταν σε αρκετές σχολές πλέον θα έχει ξεκινήσει η εξεταστική, οι φοιτητές θα κληθούν να ψηφίσουν για να εκλέξουν τα διοικητικά τους συμβούλια. Η επιλογή τους θα ταλαντευτεί μεταξύ των δυο μεγάλων δεξιών σχηματισμών (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) και τριών βασικών αριστερών σχηματισμών (ΠΚΣ –ΚΝΕ-, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ).

Όλα είναι στη θέση τους. Οι αφίσες των πολιτικών νεολαίων στους τοίχους. Οι φοιτητικές παρατάξεις στα τραπεζάκια των διαδρόμων. Οι πολιτικές προκηρύξεις στους κάδους των σκουπιδιών και τα πακέτα εκδρομών στη Μύκονο διασκορπισμένα στο βρόμικο προαύλιο και τις σκάλες. Οι μόνοι που δεν είναι στη θέση τους είναι οι ψηφοφόροι που προσπαθούν να πειστούν, έστω και την τελευταία στιγμή, ότι τα τσιτάτα «τίποτα δεν αλλάζει και να πάω να ψηφίσω», «δεν ψηφίζω-όλοι τα ίδια είναι» ακούγονται γραφικά και συνένοχα στο «έγκλημα».

Νέες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες από ακροδεξιές συμμορίες

Χιλιάδες ποδηλάτες διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους

Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη

Πορεία από το μέλλον, είτε γιατί δεν θα επαρκούν τα χρήματα για την αγορά καυσίμων, είτε διότι τα αυτοκίνητά μας θα τα έχουν κατασχέσει οι τράπεζες, διοργανώθηκε την περασμένη Κυριακή, από τη Συνέλευση «Ποδηλάτες/ισσες», διεκδικώντας το δικαίωμα της μεταφοράς στις δύο ρόδες.

Ο άνθρωπος των μεταναστών της Πάτρας

Την Κυριακή 9 Μάη έφυγε από κοντά μας, μετά από μια σύντομη αλλά σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ο Αντώνης Πετράκης, μέλος της Κίνησης Υπεράσπισης Προσφύγων και Μεταναστών/τριών Πάτρας, θεσμικός υποστηρικτής των μεταναστών, σύντροφος στους αντιρατσιστικούς αγώνες.