στήλες

Είμαι ξαπλωμένος στο χειρουργικό ράντζο και περιμένω ανήσυχος την έναρξη της εγχειρητικής διαδικασίας. Οι γιατροί συνωστίζονται δίπλα μου και μιλάνε φωναχτά, ενώ η κάμερα μεταφέρει την εικόνα μας στα πέρατα του κόσμου. Από τη γιγάντια οθόνη μπορώ και παρατηρώ σε δεκάδες παράθυρα τις εκφράσεις των εκπροσώπων του διεθνούς ιατρικού τιμ που, καθ’ όλη τη διάρκεια της επέμβασης, θα καθοδηγεί τους δικούς μας διακεκριμένους επιστήμονες.

Καλημέρα, πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου. Πέρασε κι αυτή η εβδομάδα, ομολογώ χωρίς πολλές διαδρομές, και η ταρίφα όλο και πιο λίγο γράφει. Για τη διπλή ούτε λόγος, πελάτες μου!

Δεν ήθελα να είναι αλήθεια, όταν διάβασα στο Ριζοσπάστη για το «φευγιό σου». Όχι γιατί τα χρόνια της ζωής σου ήταν λίγα, αλλά γιατί τα δικά μας χρόνια είναι δύσκολα και αγωνιστές-κομμουνιστές σαν εσένα, είναι για μένα τουλάχιστον, απάγκιο και διαβεβαίωση πως «καλά έκανα» κι’ ας μην κατάφερα να τα κάνω όλα καλά.

Γράφοντας αυτό το κείμενο λίγους μήνες αφού εγκατέλειψα την Αίγυπτο μετά από δεκάχρονη παραμονή, δεκαπέντε ημέρες από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, πιστεύω ότι αξίζει να επιστήσω την προσοχή σε δύο ζητήματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με μια ανάγνωση των μέχρι σήμερα εξελίξεων από την πλευρά του καθεστώτος Μουμπάρακ και των υπερατλαντικών και γειτονικών ουσιωδών «εταίρων» του.

Δεν γίνεται διαφορετικά.
Κάθε επίθεση του κεφαλαίου και του συστήματος σε εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα, συνοδεύεται πάντα από ένα εξίσου σφοδρό και μαζικής κλίμακας ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό-λαό. Μια επίθεση στο μυαλό και την ψυχή του λαού, ενάντια σε ό,τι πιο ευγενικό έχει αποθησαυρίσει η λαϊκή συνείδηση από την πολύχρονη ταξική της διαδρομή και την κοινωνική της εμπειρία.

Το πρώτο ραντεβού, στην πλατεία. Το φλερτ, το σούρτα-φέρτα, το χάζεμα στην πλατεία. Οι χαμένοι τουρίστες που νιώθουν ασφαλείς για τον προσανατολισμό τους, όταν βρεθούν στην πλατεία. Να τη στον χάρτη. Είμαστε στο σωστό σημείο. Και οι βιαστικοί εργαζόμενοι που κατεβαίνουν το πρωί απ’ τα λεωφορεία, βγαίνουν κατά κύματα απ’ το μετρό, να προλάβουν να χτυπήσουν κάρτα, διασχίζοντας αστραπιαία την πλατεία. Κι οι ξενύχτηδες που περνούν για καφέ, τσιγάρα, εφημερίδα ή κάτι πρόχειρο να φάνε στα ταχυφαγεία ολονύκτιας εξυπηρέτησης. Η πλατεία δεν κοιμάται ποτέ. Όλες οι πλατείες του κόσμου, ακοίμητες, θορυβώδεις, ανήσυχες, ακόμη και στην ήσυχη καθημερινότητά τους.