στήλες

Η Αριστερά και ο Τζόσουα Μπελλ.

Δεν μπορεί… Δεν μπορεί να μας συμβαίνει αυτό. Όλοι απορούν μαζί μας. Δεν μπορεί να μας κάνουν δούλους με τη βούλα του νόμου και να καθόμαστε ατάραχοι, ζαρωμένοι, ακίνητοι.

Καλημέρα, πελάτες μου. Πάει και η απεργία και η πορεία της 15ης Δεκέμβρη. Νομίζω ήταν πετυχημένη, και ο ταξιτζής του Δρόμου είδε πολλά πρόσωπα που είχε να τα δει από τον καιρό που ήταν στην ΚΝΕ (σε πορείες): τον Δημήτρη, τη Γεωργία, τη Νικολέτα κ.λπ. (Η κρίση, λοιπόν, συσφίγγει και τις σχέσεις και τη συντροφικότητα και τη δράση).

Είμαι μόλις 15 χρονών και δόξα τω Θεώ ξέρω και έχω συναίσθηση του τι γίνεται στη χώρα μου. Και λέω δόξα τω Θεώ διότι βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να μην ξέρουν καν τι είναι οικονομική κρίση, Μνημόνιο, τρόικα…

Όπως είναι ήδη γνωστό, η 48ωρη απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ έσπασε στην πράξη. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ με τους χειρισμούς της κατάφερε αντί να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των εργοδοτών, να διασπάσει τους εργαζόμενους, σε μια περίοδο, μάλιστα, που με νόμο ανατρέπεται εκ βάθρων το εργασιακό περιβάλλον.

Φοβάμαι... Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο ακούω όρκους πίστης στην «ενότητα» και την «αναγκαιότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο φοβάμαι. Όσο πληθαίνουν οι δηλώσεις και η αρθρογραφία στελεχών και ηγεσιών για την ανάγκη «ανασυγκρότησης», «νέας σελίδας», να «ξαναπιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή», «κοινό μας σπίτι ο ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα τέτοια, τόσο ανησυχώ. Από διαφορετικές «αφετηρίες» ξεκίνησε η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Του Λουκά Αξελού. Διαβάζοντας εκ νέου, πριν από λίγες ημέρες, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία το Παρελθόν και Παρόν του Αντόνιο Γκράμσι, στάθηκα σε ένα κείμενο που μου φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχο και χαρακτηριστικό, αφού σε αυτό διέκρινα ένα πλήθος αναλογίες από τα συμβαίνοντα σήμερα στον τόπο μας, στα χρόνια του ΔΝΤ, της τρόικας και της κυβέρνησης των προθύμων.
Γράφει, λοιπόν, ο Αντόνιο Γκράμσι ότι στη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου, 45 Ούγγροι ιππείς είχαν στρατοπεδεύσει στη Φλάνδρα και επειδή ο πληθυσμός ήταν άοπλος και διεφθαρμένος, κατάφεραν να διοικούν τη χώρα τυραννικά για άλλους έξι μήνες.
Συνέβη, άραγε, αυτό μόνο στη Φλάνδρα;