στήλες

Αντιγραφή από την Καθημερινή, 16/3: «Εικόνες πανικού προκάλεσε στις διεθνείς αγορές ο φόβος πυρηνικής καταστροφής στην Ιαπωνία. Οι μετοχές στα χρηματιστήρια βυθίστηκαν… Οι επιπτώσεις από την καταστροφή στην Ιαπωνία και την παγκόσμια οικονομία προκάλεσαν κάμψη του οικονομικού κλίματος στη Γερμανία. Παράλληλα, το κλείσιμο ιαπωνικών εργοστασίων ηλεκτρονικών εξαρτημάτων εκτίναξε τις τιμές των μικροτσίπ, ενισχύοντας τους φόβους για άνοδο του πληθωρισμού διεθνώς. Η απόφαση της Γερμανίας να αναστείλει τη λειτουργία επτά πυρηνικών αντιδραστήρων εκτίναξε τις τιμές ενέργειας στην Ευρώπη».

-Ποιανού είσαι;
-Του Μαρίνου τού μπακάλη.
-Σε ποιο σχολειό πας;
-Στο 8ο Δημοτικό.
Τούτες οι ερωτοαπαντήσεις ήταν η «ταυτότητα» μου.
Το σχολειό κι ο πατέρας μου προσδιόριζαν με σαφήνεια ποιος είμαι, την ταξική μου κατάταξη και την παιδεία μου, προσδιόριζαν παρέες και κοινωνικό περίγυρο, ακόμα-ακόμα και ποια πορεία θα πάρω, τι άνθρωπος θα γίνω.

Αγαπητέ Τακέσι,
Δεν σε γνώρισα ποτέ, αλλά νομίζω πως μπορώ σε κάποιο βαθμό να σε φανταστώ. Έχεις περίπου την ίδια ηλικία με μένα και μέχρι χθες πίστευες πως είχες οριστικοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόσουν τον κόσμο και τη ζωή σου. Μεγάλωσες με την εφιαλτική μνήμη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι - υπήρξες άλλωστε εγγόνι και γιος θυμάτων. Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο μετακόμισες νωρίς στο Τόκιο, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πηγή αυτής της ακατάπαυστα οδυνηρής υπενθύμισης. Εκεί σπούδασες, εκεί γνώρισες τη γυναίκα σου, εκεί γεννήθηκαν οι δυο σου κόρες, φοιτήτριες πια.

Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας. Μου κάνουν πάντα εντύπωση αυτά τα παιχνίδια της ειδησεογραφίας. Να, όπως αυτό εδώ με τη Σούδα, που συγκεντρώνει σε μια γωνιά της χώρας όλο τον θίασο του παραλόγου, ως προς το μεταναστευτικό και την πολεμική πολιτική της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, που γεμίζει με πτώματα μεταναστών τις θάλασσες.

Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου. Έφυγαν που λέτε οι 300 μετανάστες, τους αποχαιρετίσαμε με φιλιά και ευχαριστίες, κάτι τσίμπησαν και οι Έλληνες εργάτες (ΙΚΑ, ένσημα και αξιοπρέπεια) από τον αγώνα τους!

Ήρθανε πάλι του Στροσκάνη τα τσιράκια. Και δεν πάμε λέει καλά και πρέπει να τα βγάλουμε όλα στο σφυρί, έχουνε δεν έχουνε χρεία. Εβγάλανε το λοιπόν φιρμάνι και τα είπανε στον κόσμο, όπου εφοβήθηκε και έτρεξε στις εκκλησίες να ανάψει κεριά και να θυμιάσει, ως έκανε και παλιότερα.

Τι διάολο, μόνο κάτι γραφικοί σαν εμένα βλέπουν τούτη την από καιρό καλοσχεδιασμένη επιχείρηση τρομοκράτησης, υποταγής, εκφασισμού της κοινωνίας;  Τόσο δυσδιάκριτη είναι η οργανωμένη ιδεολογική προσπάθεια μαζικής στρέβλωσης κοινωνικών αξιών και προτύπων, η επιχείρηση κοινωνικής αποδοχής της υποταγής στο «αναγκαίο», η μεθοδικά επιχειρούμενη μαζική νομιμοποίηση των πιο ακραίων συντηρητικών συνταγών στο όνομα του ρεαλισμού; Τόσο πολύ χαθήκαμε στους σχεδιασμούς κινήσεων και «επανεκκινήσεων», που δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται σε συνειδήσεις και κοινωνικές συμπεριφορές;

Αγαπητέ Χασαν, αγαπητέ Αμπντούλ, αγαπητέ Μουσταφά, αγαπητέ Ρασίντ. Αγαπητοί… όλοι εσείς, και οι 300, που τα ονόματά σας δεν μάθαμε ποτέ. Σας οφείλω μια συγγνώμη. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ.