Με όχημα την ποίηση: Σαρλ Μπωντλαίρ (1821-1867)
Μεθάτε
Πρέπει να είμαστε όλο μεθυσμένοι.
Είναι το παν: η μόνη λύσις.
Για να μη μας βαραίνη το φριχτό φορτίο του Χρόνου,
που μας τσακίζει και μας σπρώχνει...
Με όχημα την ποίηση: Νικόλαος Εγγονόπουλος (1907-1985)
Ένα όνειρο: Η ζωή
γύρω από τον κορμό
του ωραίου δέντρου
ελίσσεται
και χορεύει
η ωραία
μιγάς
το δέντρο ειν’ ολάνθιστο
αλλά και το κορμί
της ωραίας μιγάδος
ωσαύτως:
απ’ τα λουλούδια – τις ρώγες...
Με όχημα την ποίηση: Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)
«Σωτηρία»
Ας περάσει πια η μέρα με το φως της.
Η νύχτα γιατί τόσο αργοπορεί;
Στων πεύκων τις σκιές μια πολυθρόνα
με καρτερεί.
Των θαλάμων θα σβήσουνε τα φώτα
κι...
Με όχημα την ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Το Φλεγόμενο Δένδρο
Μέσ’ απ’ του βραδιού την κόκκινη και όλο ατμούς ομίχλη
τις όρθιες είδαμε κατακόκκινες φλόγες
να ’ν’ μες στον καπνό φλομωμένες
και τον μαύρο συνέχεια...
Με όχημα την ποίηση: Γιώργος Γεραλής (1917-1996)
Ο Νεκρός
Η συλλογή και η λύπη της βραδιάς τον φέρνει
και η ανεμοριπή που πάει αλαφρωμένη.
Σκυμμένος κάθεται κι ουδέ παραπονιέται
κι ούτε θυμάται αν κάποιος τον...
Με όχημα την ποίηση: Νίκος Σπάνιας (1923-1990)
Σε φίλησα
Σε φίλησα το χάραμα
και ράγισε η αυγή
σε φίλησα τ’ απόβραδο
κι έσπασε το φεγγάρι.
Κάθομαι και μαζεύω τα κομμάτια
για τα δύο γλυκά σου μάτια.
Γλυκόπικρη η...
Με όχημα την ποίηση: Ανέστης Ευαγγέλου (1937-1994)
Χιόνι της Μοίρας
Ήτανε μόνο δεκατέσσερω χρονώ,
μόλις που πήρε να μαυρίζει τρυφερό χνούδι
στο πρόσωπό του και το καρύδι του λαιμού
να ξεχωρίζει και στον καθρέφτη κάθε...
Με όχημα την ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Όλοι Μαζί
Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.
Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα...
Με όχημα την ποίηση: Στέφαν Γκέτσεφ (1911-2000)
Προτιμήσεις
Να περπατήσω θέλω σε χιόνι νωπό,
όπου δεν πάτησε κανένα πόδι ακόμα.
Θέλω να φτάσω σε όχθης ατραπό,
όπου δεν έφτασε καμιά ψυχή ακόμα.
Θέλω χαρούμενο να ξεδιπλώσω...
Με όχημα την ποίηση: Ιγκόρ Ζντάνοφ (1937-2006)
Μονόλογος του Λύκου
Με κύκλωσαν απ’ όλες τις μεριές.
Σε βαλτοτόπια
βρύα πυκνά με παρέσυραν.
Με γλώσσες αιχμηρές
η φλόγα έκαιγε:
κατάχαμα
χυνότανε
στα πόδια
τα δικά μου.
Έσκαγε η σφαίρα
κι αντιλαλούσε ο κόσμος...
