Mε όχημα την ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Ένας εργάτης αναρωτιέται διαβάζοντας
Τις Θήβες ποιος με τις εφτά τους πύλες έχει χτίσει;
Μες στα βιβλία δεν αναφέρονται παρά
βασιλιάδων ονόματα μοναχά.
Οι βασιλιάδες είχανε τις πέτρες...
Με όχημα την ποίηση: Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986)
Όρια
Απ’ όλους τους δρόμους που βγάζουν στη δύση
Πρέπει να υπάρχει ένας (δεν ξέρω ποιος)
Που ασυναίσθητα περπάτησα για μιαν αδιάφορη
Τελευταία φορά, πιόνι αυτού του Κάποιου Που...
Mε όχημα την ποίηση: Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985)
Νέα περί του θανάτου του Ισπανού ποιητού
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Αυγούστου του 1936
Μέσα στο χαντάκι του Καμίνο ντε λα Φουέντε
«...una acción vil y...
Mε όχημα την ποίηση: Γεώργιος Σουρής (1853 – 1919)
Χριστούγεννα
Το σπήλαιον, Χριστέ, κυττώ
και γονατίζω κι ερωτώ,
γιατί και πριν στην φάτνη σου
να γεννηθείς ακόμα
κι ανθρώπου λάβεις σώμα,
όσοι φανήκαν άνθρωποι
γεννήθηκαν σ’ αχούρια
και σε παλάτια λαμπερά
τα...
Με όχημα την ποίηση: Αλέξανδρος Μπάρας (1906-1990)
«Λέων Αφρικανικός»
(Σουδάν 1901) Η πινακίδα αυτή, βαλμένη στο κλουβί του
για τους περίεργους του «Ζωολογικού»,
πόσες φορές δεν ξέβαψεν από τα καλοκαίρια
που πέρασαν και πέρασαν
πόσες φορές δε...
Mε όχημα την ποίηση: Τ.Κ. Παπατσώνης (1895-1976)
Η Παραγκούλα
Θαμπωτικά πράματα! Ορμηνεμένα όλα στο θάμπος!
Διπλά περιμαντρώματα από δρυ, και μέσα εκεί
το καπνισμένο τζάκι μιας παραγκούλας. Η Αγάπη την κατοίκησε απ’ αρχής και η...
Με όχημα την ποίηση: Γιάννης Σκαρίμπας (1893-1984)
Ο Πιερότος
Είχα πει για πόλη με σπασμένους δρόμους
και για πού να φύσαε – τάχα – είπα ο Νότος,
ναι, για – τάχα – νάμουν (με...
Με όχημα την ποίηση: Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986)
Σ’ ένα γέρο ποιητή
Γυρίζεις μες στους κάμπους της Καστίλης
Και ούτε που τους βλέπεις.
Ένα σκοτεινό εδάφιο του Σαν Χουάν
είναι η μόνη σου έγνοια
Κι ούτε που...
Με όχημα την ποίηση: Γιάννης Σκαρίμπας (1893-1984)
Χαλκίδα
Ναν’ σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμόναχος και να λέω: τι πόλη!
να μην ξέρω αν είμαι – μέσα στην ασβόλη –
ένας...
Με όχημα την ποίηση: Χόρχε Λουϊς Μπόρχες (1899-1986)
Η τέχνη της ποίησης
N’ατενίζεις ένα ποτάμι καμωμένο από νερό και χρόνο
και να θυμάσαι πως ο χρόνος είν’ ένα αλλιώτικο ποτάμι.
Να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν...
