editorial

Όλα δείχνουν ότι οδεύουμε προς ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.

Πάνω στο έδαφος της χρεοκοπίας του λαού και της χώρας ξετυλίγονται αγώνες και κινητοποιήσεις που δείχνουν καθαρά πως ανοίγει ένας νέος κύκλος, ορμητικός και δυναμικός.

Για να ωραιοποιήσουν, τάχα, τις απολύσεις και στο δημόσιο τομέα βρήκαν την λέξη «εφεδρεία». Δεν σκέφτηκαν ότι πάλι χρησιμοποιούν έναν όρο δανεισμένο από στρατιωτικό λεξιλόγιο, από τη γλώσσα του πολέμου.

Βρισκόμαστε στις παραμονές ενός νέου πολιτικού κύκλου. Αυτός δεν θα είναι η συνέχεια του προηγούμενου, που έληξε με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και τις πλατείες. Ο νέος πολιτικός κύκλος θα πατήσει πάνω σε βάθρα που αφορούν τη λαϊκή διαθεσιμότητα, έτσι όπως αυτή διαπερνάει και τη βάση του μαζικού κινήματος.

Δεν βρισκόμαστε προ της χρεοκοπίας. Βρισκόμαστε μέσα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία και δυναμώνουν οι όροι για να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Ενώ παρακολουθούμε το ξεδίπλωμα της μεγαλύτερης επίθεσης στην κοινωνία, που παίρνει και έντονα φασίζοντα χαρακτηριστικά (η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη καταλυμένη από δυνάμεις καταστολής και γεμάτη από μπλόκα και ελέγχους –ο Λοβέρδος επιτίθεται με πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης εναντίον όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο, για να καλυφθεί το αίσχος των απολύσεων και της κατάλυσης του Συντάγματος– η Διαμαντοπούλου αναφέρεται στην Παιδεία ως κοινός Λατινοαμερικανός δικτατορίσκος των περασμένων δεκαετιών), παράλληλα, όπως είναι φυσικό, έχουμε τη φυσιολογική αντίσταση και αντίδραση μιας σειράς κοινωνικών χώρων και κλάδων εργαζομένων.

Υπάρχει μια σειρά από διαπιστώσεις για την εμπλοκή που παρουσιάστηκε στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης – τρόϊκας και οι οποίες οδήγησαν στη διακοπή της συνάντησης Βενιζέλου – τροϊκανών το βράδυ της Πέμπτης. Οι καθησυχαστικές δηλώσεις όλων λίγες ώρες μετά, όπως και η έκτακτη συνέντευξη Τύπου του υπουργού, έγιναν για να μετριαστούν οι εντυπώσεις.

Στις αρχές του Αυγούστου η χώρα δεν έχει καμιά πολυτέλεια να περιμένει ώς τον…Σεπτέμβρη. Το αύριο είναι εδώ. Οι σπασμοί της βαθιάς συστημικής κρίσης στην Ευρωζώνη ακυρώνουν πολύ γρήγορα τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς και κλονίζουν τα πλανητικά κέντρα. Όλες οι αντιθέσεις πυροδοτούνται, κάτι που είναι αναμενόμενο όσο τα αδιέξοδα του καπιταλισμού γιγαντώνονται και η παγκόσμια κρίση περισφίγγεται όλο και πιο απειλητικά στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.