αρχείο στηλών

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Τα τέστ αντοχής των ελληνικών media έχουν δημιουργήσει πανικό στο εσωτερικό των τηλεοπτικών σταθμών. Δημόσια μπορούν και συνεχίζουν να το παίζουν σκληροί και μάγκες. Έναντι των εργαζομένων τους, ακόμη χειρότερα.

Ξανάνοιξε η συζήτηση μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Της Τασίας Σταματοπούλου.

Αρκετοί, αντί να βλέπουν τις πρωτοφανείς μαφιόζικες ή «τρομοκρατικές» μεθόδους, βλέπουν ως αίτιο της δολοφονίας την ανωνυμία, απαιτώντας εδώ και τώρα, αλά Μπερλουσκόνι, νόμους που θα φιμώσουν το διαδίκτυο.

Του Μάριου Διονέλλη

Περίπου δυόμισι χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού αποθέωσαν, λέει, τον παιχταρά στο αεροδρόμιο. Άλλοι τόσοι θα είναι και οι πράσινοι όταν έρθει ο άλλος παιχταράς. Και αναρωτιέμαι, ρε γαμώτο…
Μανάδες αυτοί δεν έχουνε; Θειάδες που τους κόψανε τη σύνταξη, ξαδέρφες, θυγατέρες χωρίς επιδόματα πια; Αδερφές που δε θα δούνε σύνταξη ποτέ…; Πού πάνε όλοι αυτοί, ρε συ;

Του Δημήτρη Τρίμη.

Της Τασίας Σταματοπούλου [email protected]

Του Μάριου Διονέλλη.

Του Χρήστου Πραμαντιώτη

Η εικόνα συνδικαλιστών στελεχών να ξερογλείφονται στα υπουργικά γραφεία και στις αίθουσες συσκέψεων των εργοδοτών, δεν είναι μια καινούργια εικόνα. Είναι μια συνηθισμένη στιγμή στη ζωή των συνδικάτων, που επαναλαμβάνεται μονότονα εδώ και μερικές δεκαετίες. Στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό, όμως, δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα.