αρχείο στηλών

Την εβδομάδα που πέρασε διάβασα πως υπάρχει ένας αριθμός πολιτών που καταφεύγουν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί προσποιούμενοι τους ψυχασθενείς. Οι περισσότεροι ζητούν μόνο τροφή και στέγη. Κάποιοι μπορεί να θέλουν να ξεφύγουν και από τα χρέη. Το επιβεβαιώνουν οι γιατροί από ‘κει. Ο καθηγητής ψυχιατρικής Νίκος Τζαβάρας δηλώνει στην Ελευθεροτυπία πως πρόκειται κυρίως για άνδρες ηλικίας μεταξύ 40 και 60 ετών. Κάποιοι απλά «το παίζουν», αλλά ο γιατρός βλέπει να πολλαπλασιάζονται στ’ αλήθεια οι «ήπιας μορφής αντιδραστικές νευρωτικές καταθλίψεις» εξαιτίας της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης.

Χρειάστηκαν μόλις 20 μέρες τηλεοπτικής προεκλογικής κάλυψης για να αποδειχθεί πως ο νόμος Ραγκούση για τους όρους προβολής των υποψηφίων οδηγεί με λίγα και απλά βήματα στον ολοκληρωτισμό προβολής των προκατασκευασμένων «νικητών» από πολιτικά-οικονομικά και τηλεοπτικά συμφέροντα.

Του Μάριου Διονέλλη. Με πόνεσε η προτροπή του Προβόπουλου να κλείσουν τα ΚΑΠΗ επειδή, λέει, κοστίζουν στο κράτος πιο πολλά απ’ όσα προσφέρουν. Με πόνεσε γιατί τυχαίνει να ξέρω από τον δικό μου παππού και τη γιαγιά. Να έχω δει πόση ζωή τους έδιναν οι εκδρομές και οι εκδηλώσεις του ΚΑΠΗ στο Χαϊδάρι. Τις αφορμές για δημιουργικότητα και συμμετοχή παρά το βάρος των χρόνων στις πλάτες τους.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

«Καλούμε τον κ. Πολίτη να κοιτάξει γύρω του προσεκτικότερα, μήπως και ανακαλύψει τους προνομιούχους που νέμονται σήμερα τη σάρκα της Ελλάδας έχοντας τρεις και τέσσερις δουλειές, τους γόνους των οικογενειών που έχουν καταλάβει όλα τα πόστα και είναι οι θησαυροφύλακες και ανθρωποφύλακες του συστήματος, από το οποίο άλλωστε τρέφονται την ίδια ώρα που, ανερυθρίαστα, εμφανίζονται ως κήνσορες και κριτές των πάντων».

Αυτό δεν είναι ένα blog που ψάχνει την επισκεψιμότητα. Είναι ένα προσωπικό σημειωματάριο, ένας τρόπος να ξεφορτώνομαι τους θυμούς μου και να μοιράζομαι τις χαρές μου. Είναι καλύτερο από το να μουρμουρίζω ή να γελάω μόνος μου.
Εδώ όλο και κάποιος ακούει…

Κατά νόμον υπεύθυνοι του blog o Γιάννης Αγιάννης και ο Ιαβέρης που δεν είναι δύο αλλά ένας. Άλλοτε καλός κι άλλοτε κακός.

Του Νίκου Καραγεώργου.

Ήταν κάποια στιγμή, εκεί γύρω στο 2004, που περιδιαβαίνοντας την έκθεση βιβλίου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σταμάτησα εμπρός σε έναν από τους εκδοτικούς οίκους που πληρούσαν τα δικά μου, τουλάχιστον, ποιοτικά κριτήρια και ζήτησα κάτι για τον Μαλαρμέ. Αυτή ήταν και η πρώτη συνάντησή μου με τον εκδότη του Ιδεογράμματος Χρήστο Δάρρα.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Θα αποδειχθεί σύντομα πως ο πόλεμος για τις εργασιακές σχέσεις στον Τύπο είναι μια μάχη για την κατεύθυνση της ενημέρωσης και σταδιακά θα γίνει μια μάχη για το δικαίωμα στην πλοήγηση σε ένα μελλοντικό ηλεκτρονικό σύμπαν χειραγώγησης και ελέγχου. Την περασμένη εβδομάδα και ενώ έσκασε το κανόνι της Απογευματινής και θόλωσε ακόμη περισσότερο το τοπίο στο Alter, κατατέθηκε στην ΕΣΗΕΑ ένα ανυπόγραφο non paper με προτάσεις για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις των απασχολούμενων συντακτών στις εφημερίδες.

Με πολλές αναρτήσεις, φωτογραφίες και βίντεο από γαλλικά μέσα ενημέρωσης αρκετά μπλογκ γράφουν για την εκρηκτική κατάσταση στη Γαλλία.
Αρκετοί αναρωτιούνται, γιατί η Γαλλία και όχι κι εμείς, όπως ο μπλόγκερ «Για ένα πουκάμισο αδειανό» βάζοντας τη μαντάμ Φουκαρώ... να αγανακτεί για τον μεσιέ Νικολά...
Το ερώτημα παραμένει και στη σοβαρή του εκδοχή και σε άλλα μπλογκ, παρομοιάζοντάς μας με «ραγιάδες», που δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με αυτούς που τους κλέβουν τη ζωή.