επιΚοινωνία

Του Μάριου Διονέλλη.

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω τη σειρά, αλλά μαθαίνω ότι πέφτει πολύ κλάμα… Βλέπω κόσμο έτοιμο να συγκινηθεί, να βρεθεί την επομένη και να μιλήσει στο γραφείο για το σίριαλ. Μια συγκίνηση ομαδόν κάθε Δευτέρα βράδυ.

Του Μάριου Διονέλλη.

Τους βλέπω στα παράθυρα να κραυγάζουν όταν μένει κλειστή η Ακρόπολη. Η εθνική μας ντροπή και τα ξένα δίκτυα που δίνουν σε όλο τον κόσμο την εικόνα του κλειστού αρχαιολογικού χώρου. Και οι τουρίστες.
Κοντεύω να γίνω ρατσιστής με τους ξένους. Όχι με τον Αφγανό και τον Πακιστανό. Αυτός ξέρει τι θα πει δουλειά, την έχει φάει με το κουτάλι. Και ξέρει τι είναι να σου λείπει…

Του Μάριου Διονέλλη

Αυτός ο Λοβέρδος έχει ξεφύγει τελείως. Μας βάζει όρους, λέει, για να παραμείνει στο υπουργείο Υγείας. Και χάρη μας κάνει που μένει μέχρι σήμερα δηλαδή. Αν δεν οργανωθεί το διπλογραφικό σύστημα στα νοσοκομεία θα φύγει είπε, και ένα βουβό ρίγος πέρασε στα επείγοντα μη τυχόν μας βρει τέτοια καταστροφή.

Του Μάριου Διονέλλη

Εφόσον η τεχνολογία υπάρχει και αφού ξέρω ότι μπορείτε να το κάνετε, θέλω μια χάρη, τώρα που ετοιμάζετε τις κάρτες του πολίτη.
Μια που όταν θα την περνάω από το μηχάνημα θα γράφει τον ΑΦΜ μου, τον αριθμό ταυτότητας και ασφάλισης, τον εκλογικό αριθμό και όλες τις αρρώστιες που έχω περάσει από παιδί, κάντε και σεις ένα τσιπάκι παραπάνω να βάλουμε μερικές ακόμα πληροφορίες μέσα…
Θέλω να βλέπει ο υπάλληλος με ποια αισθήματα γιορτάζω τον ένα χρόνο της κυβέρνησης στα χρόνια του Μνημονίου και της τρόικας. Δεν θα χρειάζεται να του πω τίποτα, θα το βλέπει στην οθόνη και θα μου χαμογελάει κρυφά.

Του Μάριου Διονέλλη

Με προβλημάτισε ο μπαγάσας ο Πάγκαλος.
Είπε ότι τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε αυτή τη χώρα και ξεπετάχτηκαν οι ερινύες από τα ντουλάπια που τις είχα κλειδαμπαρώσει. Και άρχισα τους λογαριασμούς:
Για τα «μαύρα» κι άραχνα που έπαιρνα επί χρόνια σε διάφορα μαγαζιά της δημοσιογραφίας.
Για το φοιτητικό πάσο που είχα για καιρό, ακόμα και όταν τελείωσε η ιδιότητα του φοιτητή.
Για τα εισιτήρια του αστικού, που έσβηνα με τη γόμα το μελάνι που είχε πάνω από την πρώτη ακύρωση, όταν είχα αφραγκιές κι έπρεπε να πάρω το λεωφορείο.
Για όλες τις συναυλίες που μπήκα χωρίς εισιτήριο από τα βραχάκια, μέχρι και για μια ξύστρα στη Β’ Δημοτικού, που τη λιμπίστηκα και τη βούτηξα από τον Βασιλάκη, τον διπλανό μου.
Sorry, ρε Βασιλάκη. Αλλά ήσουν κι συ προκλητικός με την ξύστρα - αυτοκινητάκι. Κι εκείνη εκεί, ολοκόκκινη, απροστάστευτη και πρόθυμη να πέσει στη χούφτα μου.
Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, λέει ο Θόδωρος…

Του Μάριου Διονέλλη

Δεν καπνίζω πολύ. Αραιά και που, έτσι, καμιά φορά το βράδυ με καλό κρασί και καλούς φίλους. Άρα, μάλλον δεν μπορώ να καταλάβω το νταλκά που νιώθουν όσοι αντιδρούν στην καπνοαπαγόρευση που επιβάλλει η κυβέρνηση.

Η υπόθεση, όμως, σηκώνει τσιγάρο όταν μερίδα του καλλιτεχνικού-πνευματικού κόσμου της χώρας συντονίζει τις δυνάμεις της για να ανατρέψει τον άδικο (κατά τα λεγόμενά τους) νόμο.

Του Μάριου Διονέλλη

Εδώ και καιρό διαπιστώνω πως ο εχθρός (ταξικός, πνευματικός, και κάθε άλλου είδους) κατέχει καλά την τέχνη της πρόκλησης. Αυτής της κατάμουτρης, της αναιδούς, που σε αφήνει άφωνο, ακριβώς επειδή είναι τόσο αναιδής και αναπάντεχη.
Πώς να εξηγήσω διαφορετικά ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα λάβει βραβείο από τους Γερμανούς για την «Κοινωνική του Προσφορά». Το διαβάζω και νομίζω πως κάποιος εκεί στην εφημερίδα έκανε πλάκα.