editorial

Μπροστά στο ογκούμενο ρεύμα λαϊκής αγανάκτησης και δυσφορίας και στην αποφασιστικότητα του κόσμου να απαντήσει στο ξεπούλημα και την ισοπέδωση της χώρας και της λεηλασίας των εργαζόμενων, μπροστά στις κυοφορούμενες εξελίξεις και αντιθέσεις που βουλιάζουν τον πολιτικό κόσμο και την κυβέρνηση-μαριονέτα των Μέρκελ-Σαρκοζί-ΔΝΤ τραπεζιτών, μπροστά στην αποφασιστική προτροπή των Μίκη Θεοδωράκη-Μανώλη Γλέζου και Γιώργου Κασιμάτη «να πάρει ο λαός στα χέρια του τις τύχες της Ελλάδας», το κάλεσμά τους να κατέβει όλος ο κόσμος στο Σύνταγμα την Κυριακή, η πολιτική Αριστερά υποχρεώνεται να ανεβάσει τους τόνους και να πάρει ορισμένες πρωτοβουλίες.

Ποιον παραπλανά η εικόνα της κοινωνικής νηνεμίας; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι το καζάνι φτάνει στο σημείο βρασμού;

Η ανάγκη μιας οραματικής σχέσης με το μέλλον

Βαρύ και ιδιότυπο είναι το κλίμα που επικρατεί τις μέρες αυτές στη χώρα με την αναμονή της τρόικας, τις απανωτές δηλώσεις και επισκέψεις του Τ. Νταλάρα, τις συναντήσεις των αρχηγών κομμάτων με τον Λουκά Παπαδήμο, τις φήμες για ανασχηματισμό, τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, τα παρακάλια Βενιζέλου για να υπερψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο που απελευθερώνει τα επαγγέλματα, τις διεργασίες για το χρόνο των εκλογών, την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Βεστερβέλε κ.λπ.

Προχθές η Ελληνική Στατιστική Αρχή έδωσε τα στοιχεία για την επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία στη χώρα μας.

Στο πολιτικό προσκήνιο έχουμε μια κυβέρνηση που επιβλήθηκε από Μέρκελ και Σαρκοζί και την οποία μετά από ιλαροτραγικές διαδικασίες στηρίζουν (για πόσο ακόμα;) τρία κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ.

Η νέα χρονιά δεν θα επαληθεύσει τις προβλέψεις των Χιλιαστών για το τέλος του κόσμου.

Τα κάλαντα, φέτος, θα ειπωθούν εν μέσω κλιμάκωσης της πολιτικής εκτροπής και έντασης της οικονομικοπολιτικής κρίσης.

Η σαστιμάρα και η αμηχανία που επικράτησε στο διάστημα από την ανάληψη του Λουκά Παπαδήμου, εξηγήσιμη και εν μέρει δικαιολογημένη.

Ένας απολογισμός που πρέπει να γίνεi.