αρχείο στηλών

Βήμα πληροφόρησης και διαλόγου των κοινοβουλευτικών συντακτών https://edrana.blogspot.com/

Είναι αυτοί που περνάνε σχεδόν όλη την ημέρα τους στο Κοινοβούλιο, παρακολουθούν πολύωρες συνεδριάσεις της ολομέλειας της Βουλής, τις επιτροπές, γράφουν, αναμεταδίδουν, ψάχνουν για αποκλειστικές δηλώσεις και παραπολιτικά.

Του Μάριου Διονέλλη

Αυτός ο Λοβέρδος έχει ξεφύγει τελείως. Μας βάζει όρους, λέει, για να παραμείνει στο υπουργείο Υγείας. Και χάρη μας κάνει που μένει μέχρι σήμερα δηλαδή. Αν δεν οργανωθεί το διπλογραφικό σύστημα στα νοσοκομεία θα φύγει είπε, και ένα βουβό ρίγος πέρασε στα επείγοντα μη τυχόν μας βρει τέτοια καταστροφή.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Η οργισμένη φράση του προέδρου του ΔΟΛ, Σταύρου Ψυχάρη, «δεν μπορεί να πληρώνω 4 εκατομμύρια ευρώ και οι εργαζόμενοι να μη θέλουν την εφημερίδα», διοχετευόταν από στελέχη και… οργισμένους δημοσιογράφους μετά την απεργία αλληλεγγύης που κήρυξε η ΕΣΗΕΑ, ως το ύστατο επιχείρημα υπέρ των απολύσεων. Με μεγάλη ευκολία και ίδια οργή θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει: «δεν μπορεί να πληρώνετε golden στελέχη με 25.000 ευρώ το μήνα, τις κάρτες τους, τα αυτοκίνητα τους και αυτοί να προτείνουν απολύσεις».

Είναι πλέον γεγονός η εξάπλωση και αξιοποίηση των κοινωνικών δικτύων στην πολιτική ζωή, ως διαύλων επικοινωνίας απευθείας με τον πολίτη, χωρίς καμιά διαμεσολάβηση, σε καθημερινή βάση αλλά και ιδιαίτερα σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων και άλλων σημαντικών γεγονότων.

Του Μάριου Διονέλλη

Εφόσον η τεχνολογία υπάρχει και αφού ξέρω ότι μπορείτε να το κάνετε, θέλω μια χάρη, τώρα που ετοιμάζετε τις κάρτες του πολίτη.
Μια που όταν θα την περνάω από το μηχάνημα θα γράφει τον ΑΦΜ μου, τον αριθμό ταυτότητας και ασφάλισης, τον εκλογικό αριθμό και όλες τις αρρώστιες που έχω περάσει από παιδί, κάντε και σεις ένα τσιπάκι παραπάνω να βάλουμε μερικές ακόμα πληροφορίες μέσα…
Θέλω να βλέπει ο υπάλληλος με ποια αισθήματα γιορτάζω τον ένα χρόνο της κυβέρνησης στα χρόνια του Μνημονίου και της τρόικας. Δεν θα χρειάζεται να του πω τίποτα, θα το βλέπει στην οθόνη και θα μου χαμογελάει κρυφά.

Αρκεί να μην πληρώνουν οι διαφημιστικές αγγελιόσημο και τον ειδικό φόρο τηλεόρασης. Αρκεί να παίρνουν κρατικά κονδύλια για επικοινωνιακά προγράμματα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Αρκεί να παραμένει ο χώρος της διαφήμισης αδιαφανής και ελεγχόμενος μόνο από τις διαπλοκές golden στελεχών και πολιτικών. Πώς αλλιώς να σχολιαστεί η είδηση που πέρασε απαρατήρητη, αλλά σίγουρα έφθασε εκεί που έπρεπε: Στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Όπως ενημέρωσε, λοιπόν, η Ένωση Διαφημιστικών Εταιριών Ελλάδας (ΕΔΕΕ) προσέφερε στο ελληνικό κράτος, την κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών το know how της προώθησης φορολογικής συνείδησης στους Έλληνες πολίτες.

Του Μάριου Διονέλλη

Με προβλημάτισε ο μπαγάσας ο Πάγκαλος.
Είπε ότι τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε αυτή τη χώρα και ξεπετάχτηκαν οι ερινύες από τα ντουλάπια που τις είχα κλειδαμπαρώσει. Και άρχισα τους λογαριασμούς:
Για τα «μαύρα» κι άραχνα που έπαιρνα επί χρόνια σε διάφορα μαγαζιά της δημοσιογραφίας.
Για το φοιτητικό πάσο που είχα για καιρό, ακόμα και όταν τελείωσε η ιδιότητα του φοιτητή.
Για τα εισιτήρια του αστικού, που έσβηνα με τη γόμα το μελάνι που είχε πάνω από την πρώτη ακύρωση, όταν είχα αφραγκιές κι έπρεπε να πάρω το λεωφορείο.
Για όλες τις συναυλίες που μπήκα χωρίς εισιτήριο από τα βραχάκια, μέχρι και για μια ξύστρα στη Β’ Δημοτικού, που τη λιμπίστηκα και τη βούτηξα από τον Βασιλάκη, τον διπλανό μου.
Sorry, ρε Βασιλάκη. Αλλά ήσουν κι συ προκλητικός με την ξύστρα - αυτοκινητάκι. Κι εκείνη εκεί, ολοκόκκινη, απροστάστευτη και πρόθυμη να πέσει στη χούφτα μου.
Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, λέει ο Θόδωρος…