Του Θωμά Γιούργα*
«Δουλεύω 12 ώρες την ημέρα, είναι χειρωνακτική εργασία και τα χέρια μου ματώνουν τις περισσότερες μέρες. Είμαι ασφαλισμένη για 4 ώρες. Δεν έχουμε διάλειμμα για φαγητό και μένω για ώρες νηστική».
Όχι, δεν είναι η εξαίρεση και προφανώς δεν είναι πλέον μια ιστορία που προκαλεί εντύπωση. Τώρα είναι ο κανόνας.
Αυτή είναι μία πραγματική εξομολόγηση ενός νέου ανθρώπου. Κλασικά, σπούδασε κάτι άλλο. Κλασικά, βρέθηκε με πολλές υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα. Κλασικά, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί γιατί στην ουρά περιμένουν αμέτρητοι άνεργοι, έτοιμοι να συμβιβαστούν γιατί βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο.
Η κανονικοποίηση της εργασιακής ζούγκλας στη χώρα μας έχει εκθρέψει κοινωνικά καρκινώματα.
– Μαζική μετανάστευση και απώλεια εξειδικευμένων εργαζόμενων-επιστημόνων οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα.
– Εργοδοτική αυθαιρεσία άνευ προηγουμένου που συμπυκνώνεται σε πάμπολλες περιπτώσεις στις ανείπωτες(;) φράσεις «και χάρη σου κάνω», «είσαι πλήρως αναλώσιμος».
- Κοινωνικός αυτοματισμός που στοχεύει στην περαιτέρω αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος και στην περαιτέρω απαξίωση του ήδη εκφυλισμένου συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτή η πολυετής και οργανωμένη απόπειρα συντριβής του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με εργαλεία που πλέον είναι παρωχημένα, ακριβώς διότι είναι αναμενόμενα, άρα και αντιμετωπίσιμα από το σύστημα.
Βασικά εργαλεία αντίδρασης στον ταξικό πόλεμο που βιώνουμε και στον οποίο έχουμε απολέσει καίρια εδάφη, πρέπει να επικαιροποιηθούν. Πόσο μάλλον σήμερα που βασικός σύμμαχος του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού είναι η μιντιακή προπαγάνδα, άρα και η γενικευμένη αλλοίωση της πληροφορίας – κυρίως με γκρι ψέματα.
Για να πάρουμε ένα παράδειγμα, ποιον πλήττει πραγματικά μια απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς; Ποιον πλήττει το σηκωμένο χειρόφρενο του μετρό και του λεωφορείου;
Κυρίως τους ταξικούς μας συμμάχους πλήττει. Διότι αυτού του είδους η απεργιακή αντίδραση είναι ένα όπλο που μπορεί να σηκώνουμε με το αριστερό μας χέρι, αλλά το υφαρπάζει το (μιντιακό) δεξί χέρι του συστήματος και πυροβολεί τα πόδια μας.
Αντί αυτού, γιατί να μην δοκιμάσουμε ένα καινούριο απεργιακό όπλο;
Για παράδειγμα, «όλα τα ΜΜΜ θα λειτουργούν κανονικά δίχως να πληρώνουν οι επιβάτες αντίτιμο για μία βδομάδα».
Κάτι μου λέει πως αυτή η απεργιακή αντίδραση ίσως έπληττε βαθύτατα τους ταξικούς μας αντιπάλους. Πόσο μάλλον αν στεφόταν με επιτυχία και λειτουργούσε ως πρότυπο αντίστοιχων κινήσεων και σε άλλους εργασιακούς χώρους, αλλά και ως πλατφόρμα κοινωνικών συμμαχιών και ευρείας λαϊκής αποδοχής του συγκεκριμένου αγώνα.
Εντέλει, σε ένα τόσο σκληρό ταξικό πόλεμο με πραγματικά θύματα ανθρώπινες ζωές, νεανικά όνειρα και εργασιακά δικαιώματα, οφείλουμε να επικαιροποιήσουμε το οπλοστάσιό μας.
Να αντιληφθούμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας: τα αναρίθμητα θύματα του ταξικού πολέμου είναι εν δυνάμει σύμμαχοί μας.
Για να συμπορευθούμε σε μία πιο μαζική αντίδραση οφείλουμε να εμπνεύσουμε κάνοντας όλο και περισσότερο κόσμο να κατανοήσει ότι: 1) πιο αποτελεσματικά όπλα αντίδρασης στην επίθεση που δεχόμαστε μπορούν να κατασκευαστούν και 2) αυτός ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί.
*Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και ιδρυτής του ιστότοπου Νόστιμον Ήμαρ
