Κυβέρνηση αριστερής συνεργασίας
Η αυτοκριτική ανάγεται ως γενικό πλαίσιο στις επεξεργασίες που θα κάνει το κόμμα στην πορεία προς το επικείμενο 19ο Συνέδριο. Με βάση όμως το προηγούμενο διάστημα, ως κεντρικό ζήτημα αυτοκριτικής τίθεται η στάση απέναντι στην «κυβέρνηση της Αριστεράς». Βέβαια, όχι με την έννοια ότι θα όφειλε το κόμμα να εξετάσει αυτήν την προοπτική, αλλά με την έννοια ότι θα έπρεπε να την είχε αποδομήσει πολύ πιο έντονα και πιο έγκαιρα. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
«Η ουσία είναι ότι η Κ.Ε. δεν συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας» με ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ και μάλιστα με το ψεύτικο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για το πλεονέκτημα των 50 εδρών. Η Κ.Ε. εντόπισε την ιδιαίτερη σκληρότητα και συνθετότητα της εκλογικής μάχης, κυρίως μετά τις 6 του Μάη και όχι πριν, και γι’ αυτό διατύπωσε τη θέση ότι πρόκειται για τη δυσκολότερη αναμέτρηση των τελευταίων 40 χρόνων.
Το συμπέρασμα είναι ότι η Κ.Ε. έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάσθηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6 Μαΐου. Δηλαδή να προτάξει το μέτωπο στην αυταπάτη της «αριστερής κυβέρνησης» με επεξεργασία και κωδικοποίηση κατάλληλων συνθημάτων. Δεν ανέδειξε έγκαιρα τον ΣΥΡΙΖΑ ως νέο πολιτικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, με συστηματική προσπάθεια διείσδυσης στον εκλογικό μας περίγυρο. Η Κ.Ε. δεν έδωσε έγκαιρα απάντηση πώς βλέπει το ΚΚΕ το ζήτημα της κυβέρνησης της λαϊκής εξουσίας, πώς θα φθάσει ο πολιτικός αγώνας σε μια τέτοια έκβαση και με ποιες προϋποθέσεις, ώστε να κατανοηθεί γιατί το ΚΚΕ δεν μετέχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης, σε κυβέρνηση που πολιτεύεται στο πλαίσιο του συστήματος, στο έδαφος δηλαδή του καπιταλισμού».
Προξενεί εντύπωση ότι η Κ.Ε. του ΚΚΕ έρχεται να στηρίξει τη γραμμή που ακολουθήθηκε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, με κεντρικό σύνθημα το «Μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ». Κι αυτό γιατί, η γραμμή αυτή οδήγησε στη μεγάλη εκλογική συρρίκνωση του κόμματος.
Ο πολιτικός αγώνας επίκεντρο της διάστασης αντιλήψεων
Έχει σημασία ότι η Κ.Ε. κάνει αναφορά σε ορισμένες απόψεις που εκφράστηκαν μέσα στο κόμμα σχετικά με το ζήτημα αυτό. Παρακάτω το σχετικό απόσπασμα.
«Ορισμένοι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, αλλά και ένα μικρό μέρος των κομματικών μελών, έκανε την παρατήρηση ότι το Κόμμα θα μπορούσε να θέσει κατά τη διερευνητική εντολή μια κυβερνητική πρόταση που βεβαίως θα απορρίπτονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θα έθετε το ζήτημα της αποδέσμευσης, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της ρήξης με τις επιλογές της Ε.Ε. και των μονοπωλίων. Υποστηρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνταν η πρωτοβουλία κινήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Κ.Ε. εκτιμά ότι σωστά δεν μπήκε το Κόμμα στη λογική συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ στη διερευνητική εντολή. Το Κόμμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει κινήσεις που επιτείνουν τη σύγχυση γύρω από το χαρακτήρα αυτού του φορέα ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει εναλλακτικά σχέδια διαχείρισης».
Η Κ.Ε. παραμένει σταθερά σε μια γραμμή περιχαράκωσης, όπως δείχνει και το παραπάνω απόσπασμα. Κρίνει αρνητικά ακόμη και ελάχιστες κινήσεις πολιτικής τακτικής. Από την άλλη μεριά αυτές οι αντιρρήσεις, φίλων, οπαδών, αλλά ακόμη και κομματικού δυναμικού, δείχνουν ότι ακριβώς ένας κόσμος αναζητά μια πολιτική τακτική, σε αντίστιξη με τον ιδεολογικό χαρακτήρα της παρέμβασης που επιλέγει η ηγεσία του κόμματος.
Εδώ βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα της μέχρι σήμερα στάσης του ΚΚΕ. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου του (στενού και ευρύτερου) πείθεται ότι μπορεί να υπάρξει μια διαδικασία ανατροπών, σε αντίθεση με την κατευθυντήρια αντίληψη της Αλέκας Παπαρήγα ότι «ο λαός δεν είναι έτοιμος για την ανατροπή». Εδώ γεννιέται μια ουσιώδης διάσταση αντιλήψεων, που ακριβώς σε αυτήν οφείλεται η μεγάλη μείωση της εκλογικής επιρροής του κόμματος. Όπως απέδειξε και η εκλογική μετακίνηση προς τον ΣΥΡΙΖΑ εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το διακύβευμα δεν βρίσκεται στο τι λέει το πολιτικό πλαίσιο για το ευρώ. Αντίθετα, το διακύβευμα για όλον αυτόν τον κόσμο βρίσκεται στην ανάπτυξη του μετωπικού πολιτικού αγώνα (και όχι στην περιχαράκωση μια στενής ιδεολογικής παρέμβασης) μπροστά στην υπαρκτή δυνατότητα ρήξης με το ειδικό καθεστώς της τρόικας και το υποτελές και διεφθαρμένο ντόπιο πολιτικό σύστημα. Εκεί είναι εντελώς λειψή η αυτοκριτική της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Μια αυτοκριτική που εντείνει την περιχαράκωση.
Από την άποψη αυτή το σύνθημα του επόμενου Φεστιβάλ της ΚΝΕ «Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία!» φαίνεται να απευθύνεται σε ένα πιο στενό κομματικό δυναμικό. Γιατί, δεν θεωρείται, δυστυχώς, λαός που σηκώνεται, ο λαός που κατακλύζει τις πλατείες, ο λαός που φωνάζει στις παρελάσεις «Όχι στη νέα κατοχή», ο λαός που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός που διαμορφώνει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα ρήξης και αλλαγής.
