Η Εβίνα άνοιξε το κουτάκι με όλο το εμπειρικό της υλικό, αυτό που φύλαγε για τα καλά στο αναμνησιολόγιο του νου της.
Θυμήθηκε στιγμές που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεσηκωμένοι πανηγύριζαν ένα γκολ φάουλ στην εστία της Μίλαν. Και διέκρινε τα χαρούμενα πρόσωπα ανθρώπων που τότε δεν μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν τι θα γινόταν αργότερα.
Μετά είδε ιδρωμένους τεχνοκράτες να σηκώνουν τα μανίκια στα ακριβά τους πουκάμισα και να πιάνουν το κεφάλι τους, γιατί τα «νούμερα δεν βγαίνουν». Ακολούθησαν παραιτήσεις, δικαιολογίες της «πίσω πόρτας», παρκάρισμα μετοχών. Μειωμένα μπάτζετ, κάλεσμα στον κόσμο να συνεισφέρει τον οβολό του. Προ κρίσης, και μετά… Αναζήτηση επιχειρηματιών, ίσως και μέσω ταξιδιωτικών πρακτορείων. Τα άτυπα συνοικέσια έφταναν μέχρι Κίνα, μέχρι Κατάρ, μέχρι Τουρκία. Παρ’ όλα αυτά, η νύφη έμενε μόνη και πια δεν είχε λεφτά ούτε για νυφικό.
Κατάληξη; Νεαρά παιδιά να κλαίνε πεσμένα στο χορτάρι, ηλικιωμένοι άνθρωποι να προκαλούν ανησυχία στους οικείους τους για την κατάσταση της υγείας τους. Και ο άμβωνας; Άδειος. Και η θυρίδα; Άδεια. Και οι ψυχές; Παγωμένες. Και οι αίθουσες των πειθαρχικών επιτροπών; Απλές διεκπεραιώσεις, χωρίς ουσιαστική αναδίφηση στα δεδομένα, χωρίς καν την παρουσία της διοίκησης των «ενδιαφερόμενων για δικαίωση»… Σημείο μηδέν; Ξεπεράστηκε προ πολλού. Το αρνητικό πρόσημο μπήκε από την άνοιξη του 2012.
Η Εβίνα σοκαρίστηκε. Ακούμπησε τα χέρια της πάνω στο κιτρινόμαυρο τραπεζομάντηλο. Το τράβηξε με μανία. Ήθελε πλύσιμο. Το τραπέζι έμεινε ξεσκέπαστο. Φάνηκε η φθορά του χρόνου, τα καψίματα από μισόσβηστες γόπες ακριβών τσιγάρων. Τι να κάνει η Εβίνα; Να το πετάξει; Δεν γίνονται αυτά. Να βάλει άλλο τραπεζομάντηλο; Ναι, αλλά πρέπει για να αποκτήσει αξία να βρει και κατάλληλη φρουτιέρα. Άδεια, χωρίς τα κάθε λογής φρούτα που φρόντισαν να «ζήσουν καλά» την εποχή που έρρεε το χρήμα, για να νιώθουν οι ίδιοι mainstream.
Όσοι ευαγγελίζονται το αναγκαίο της ύπαρξης των επιχειρηματιών στο ποδόσφαιρο, δεν θα πρέπει να καταλήξουν σε πορίσματα για την αποτυχία του μοντέλου; Όσοι προτάσσουν τη μαζική κοινωνική συμμετοχή δεν οφείλουν να δώσουν κίνητρα που θα ενεργοποιήσουν τον κοιμώμενο γίγαντα; Όλα αυτά με φόντο τη δύση ενός ήλιου, και με χρόνο περιορισμένο μέχρι την ανατολή του. Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι, σκέφτηκε η Εβίνα.
Και βιάστηκε να αρχίσει να τρέχει. Ό,τι γίνει τώρα, γιατί αύριο μπορεί να είναι και αργά…
Κώστας Μαρούντας
