Ο παραλληλισμός είναι αναπόφευκτος. Η Ελλάδα είναι σε καθεστώς ληστείας και ξεπουλήματος. Το τίμημα για τις ιδιωτικοποιήσεις πέφτει όλο και χαμηλότερα, αναλογικά σε επίπεδα Ρωσίας 1992-1999, τα όποια έσοδα από το ξεπούλημα πηγαίνουν στους τόκους των ξένων δανείων, η χώρα απογυμνώνεται από τον εθνικό της πλούτο και ο λαός συνεχίζει να φτωχαίνει. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε όσο μια βίλα στη Μύκονο. Για να πιάσουν τα 50 δισ. που συμφώνησαν από τις αποκρατικοποιήσεις, θα πρέπει να πουλήσουν την Ακρόπολη μαζί με την Κρήτη, των κατοίκων ως δούλων συμπεριλαμβανομένων!
Η κατάληξη θα είναι η ίδια και προοπτικά πολύ χειρότερη. Μπορεί οι υπουργοί να μην παίρνουν τις μεγάλες μίζες της Ζίμενς, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη φτωχοποίηση του λαού ούτε αναπληρώνει την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Όταν πια δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο για πούλημα, η Ελλάδα θα είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από ό,τι ήτανε δέκα χρόνια νωρίτερα. Και χωρίς να διαθέτει ούτε το μέγεθος, ούτε την ισχύ, ούτε τον πλούτο της Ρωσίας για να στηρίξει μια ανάκαμψη εάν -παρ’ ελπίδα πλέον, γίνει το θαύμα να αφυπνιστεί ο λαός και να επιλέξει μια ηγεσία έντιμη, συνεπή και αποφασισμένη να παλέψει κόντρα στα θηρία με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον της Ελλάδας και όχι των ή και των τοκογλύφων και κηδεμόνων.
Επτά χρόνια από την αρχή της διάλυσης η Ρωσία ήταν πτωχευμένη. Η Ελλάδα παρομοίως. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι στη Ρωσία επικράτησε ο Πούτιν που έβαλε στη φάκα τους ολιγάρχες που λυμαίνονταν τη χώρα και ήρθε σε ρήξη με τους ξένους που υπέθαλπαν και συμμετείχαν στη λεηλασία της χώρας του, ενώ στην Ελλάδα, μετά από επτά χρόνια κρίσης και αποσύνθεσης, ο Τσίπρας, αλλάζοντας πουκάμισο εν μία νυκτί τα βρήκε με τους ολιγάρχες, αλλάζοντας τον Ψυχάρη με τον Μαρινάκη ή τον Καλογρίτσα, και συνέχισε να εφαρμόζει την πολιτική υποταγής και υποτέλειας στους ξένους, παραχωρώντας ανεμπόδιστα ό,τι δεν είχαν καταφέρει από ανικανότητα ή αργούσαν εξαιτίας της εσωτερικής αντίδρασης να παραχωρήσουν έναντι πινακίων φακής οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΔΗΜΑΡ.
Από τη στιγμή που άλλαξε η ηγεσία, ανακτήθηκε η πολιτική ηγεμονία και εφαρμόστηκε με σθένος η «αντιμνημονιακή» πολιτική, η Ρωσία μπήκε σε ταχύτατη φάση ανασυγκρότησης, παρ’ όλο που δέχτηκε και εξακολουθεί να δέχεται τεράστιες πιέσεις και αποκλεισμούς από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, με απώλειες τρισεκατομμυρίων από τις χαμηλές τιμές του πετρελαίου, με τις οικονομικές κυρώσεις και με τους τεχνητούς πολέμους που μεθοδεύουν στα σύνορά της.
«Κατά την έναρξη της θητείας του Πούτιν, σχεδόν το ένα τρίτο των Ρώσων ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Τώρα, το ποσοστό αυτό κυμαίνεται στο 11%. Το προσδόκιμο ζωής ανέβηκε από τα 65 στα 70 χρόνια. Η εγκληματικότητα έχει πέσει και έχει μειωθεί ο φόβος των Ρώσων ότι θα εξαφανιστούν ως έθνος. Ο πληθυσμός που μειωνόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυξάνεται πάλι εδώ και μερικά χρόνια…» Αυτά αναφέρονται στην πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Λιεβάντα, το οποίο πρόσκειται στη ρωσική αντιπολίτευση.
Τα νούμερα στην Ελλάδα 2016 είναι αντίστοιχα με τα νούμερα της Ρωσίας το 2000, μερικά και πολύ χειρότερα, όπως το χρέος, η ανεργία κ.ά. Και τίποτα δεν δείχνει ότι δεν θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν, σε αντίθεση με τη Ρωσία, που ένα χρόνο μετά την εκλογή του στην ηγεσία της χώρας, ο Πούτιν είχε βάλει χοντρό χέρι στους ολιγάρχες, ξόφλησε πολύ γρήγορα το εξωτερικό χρέος και ανέκτησε την εθνική κυριαρχία βάζοντας τη Ρωσία σε μία νέα πορεία ανόρθωσης, με έργα και όχι με πορδές…
Δυστυχώς, βρισκόμαστε σαν κυβέρνηση στην υπηρεσία των ολίγων και των ξένων, σαν κράτος σε αποδόμηση, σαν λαός σε καταστολή, σαν κίνημα σε τέλμα, σαν Αριστερά σε σύγχυση και σαν χώρα σε συνθήκες κατοχής και λεηλασίας. Η ελπίδα που πρόσκαιρα αναπτερώθηκε τσαλακώθηκε άτσαλα και το φως που φαινόταν στο βάθος ήταν τελικά οφθαλμαπάτη. Εν τούτοις, κάτι έμεινε…
Αχ, Ελλάδα, σ’ αγαπώ, που λέει ο ποιητής, αλλά απ’ όπου και να σε πιάσω, που περίπου λέει ο άλλος, με πληγώνεις…
Πουτανιασμένος,
Γκαούρ
