Τα πραξικοπήματα της ευρωκρατίας γίνονται κανόνας. Η δημοκρατία, έστω αυτή η λειψή που η Ευρώπη βαυκαλιζόταν ότι διαθέτει, εξαϋλώνεται. Απαξιώνεται, θεωρείται πολυτέλεια, ή και «τυραννία της πλειοψηφίας». Προχτές στην Ελλάδα, χτες στην Ιταλία, σήμερα στη Βρετανία και στη Γαλλία (και… πάντα στο ισπανικό κράτος), οι ευρωπαϊκοί αυτοδιορισμένοι θεσμοί, οι ελίτ και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι περιφρονούν τους «ετερόκλητους όχλους», τσαλαπατούν τις αποφάσεις των πολιτών και βαφτίζουν τις νέες πλειοψηφίες της μεταδημοκρατίας: αυτούς που γνωρίζουν, αυτούς που σκέφτονται, αυτούς που είναι ικανοί να πάρουν τις «σωστές» αποφάσεις. Κι αν πρόκειται για μειοψηφία… τόσο το χειρότερο για την αδαή πλειοψηφία που ρέπει προς τον επάρατο εθνολαϊκισμό.
Η ευρωπαϊκή εκδοχή του στρατοπέδου της νεοφιλελεύθερης-ιμπεριαλιστικής (αυτά πάνε μαζί) παγκοσμιοποίησης δεν είναι λιγότερο απεχθής από άλλες. Η εκδοχή αυτή μπορεί, επιπλέον, να υπολογίζει στη στήριξη μιας κοσμοπολίτικης ευρωπαϊκής αριστεράς που ελάχιστη πια σχέση έχει με τα λαϊκά στρώματα –όταν δεν τα απεχθάνεται κιόλας– κι έχει μετατραπεί σε «εναλλακτικό» κατοικίδιο των ελίτ. Πιο χτυπητό σήμερα παράδειγμα το βρετανικό, όπου βλέπουμε τους Εργατικούς να πρωτοστατούν στην απόπειρα ακύρωσης της απόφασης του δημοψηφίσματος για Brexit. Την ίδια στιγμή, στο ισπανικό κράτος (όπως εξάλλου και σε άλλα κράτη μέλη της Ε.Ε.) συνεχίζεται μια δομική πια πολιτική αστάθεια και αναβιώνει το φάντασμα του φρανκισμού, ενώ στη Γαλλία (βλ. σελ. 18) ο ξεσηκωμός των πληβείων αντιμετωπίζεται από τον Μακρόν, πρόεδρο μιας… πεφωτισμένης μειοψηφίας, με δολοφονική βία.
Ταυτόχρονα η Ε.Ε. συνολικά λειτουργεί και σε παγκόσμιο επίπεδο ως πειρατής, κάνοντας κουρέλι το διεθνές δίκαιο, και φτάνοντας να συνδιοργανώνει μαζί με τον (διαβολικό, αλλά τελικά καλό…) Τραμπ κανονικότατα πραξικοπήματα. Είτε σε αυτό που θεωρεί γειτονιά της, π.χ. στην Ουκρανία, είτε στην άλλη άκρη της γης, π.χ. στη Βενεζουέλα. Έτσι, στο όνομα πάντα των… ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, η Ε.Ε. έφτασε να πρωταγωνιστεί στο πατρονάρισμα νεοναζί εγκληματιών και στην αναγνώριση εγκάθετων πραξικοπηματιών. Ας παραδεχτούμε πάντως ότι οι αλαζόνες και μεθύστακες που εκπροσωπούν αυτήν την παραπαίουσα «ολοκλήρωση», περιφρονώντας τους ίδιους τους λαούς τους και τσαλαπατώντας τη διεθνή νομιμότητα, κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν ότι έχουν τόση σχέση με τη δημοκρατία, όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο…
