«Πόλεμος» παρατάξεων και υπηρεσιών λίγο πριν την ορκωμοσία Τραμπ
Του Νίκου Ταυρή
Δεν έχει ξανασυμβεί τις τελευταίες δεκαετίες, να αμφισβητείται σε τέτοια έκταση από δυνάμεις του κατεστημένου ένας νέος πρόεδρος και μάλιστα πριν αναλάβει τυπικά τα καθήκοντά του. Ο λόγος βεβαίως για τις συγχρονισμένες επιθέσεις που δέχεται ο Τραμπ από Ομπάμα, Δημοκρατικούς, κύκλους των Ρεπουμπλικανών, αλλά και ανοικτά από τις πολυκέφαλες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τον κατηγορούν για φιλορωσισμό και έκφυλη προσωπική ζωή. Η εκλογή του παρουσιάζεται σαν έργο των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας, ενώ «αποκαλύπτεται» ένα παιχνίδι πρακτόρων που βρίσκει αναμιγμένες και τις βρετανικές υπηρεσίες ΜΙ6. Φυσικά, ακόμα δεν έχει ξεδιπλωθεί και το δικαστικό κυνηγητό του Τραμπ, ενώ μεγάλα συγκροτήματα ΜΜΕ, του επιτίθενται με έντονο τρόπο.
Τι συμβαίνει λοιπόν στις Ηνωμένες Πολιτείες; Φαίνεται ότι είναι σε εξέλιξη μια βαθύτατη και σκληρή σύγκρουση που διαπερνά το αμερικανικό κατεστημένο και εμπλέκει όλους τους μηχανισμούς του κράτους και της Ασφάλειας. Ο Τραμπ δείχνει αποφασισμένος να προχωρήσει σε ορισμένα μέτρα και προγράμματα που θίγουν τις βασικές πλευρές των κυρίαρχων ελίτ των ΗΠΑ και τις παγκοσμιοποίησης, οι οποίες δεν έχουν αποδεχτεί καθόλου ότι έχουν υποστεί βαριά κτυπήματα στις πρόσφατες αναμετρήσεις (ΗΠΑ, λίγο πριν στην Βρετανία κ.λπ.).
Το στρατόπεδο αυτό, προχωρά στην ευθεία απονομιμοποίηση του Τραμπ (χωρίς να ξέρουμε έως που θα φθάσει), προετοιμάζοντας το έδαφος για θεσμικές αμφισβητήσεις και θεσμικά πραξικοπήματα και προσπαθώντας άμεσα να ναρκοθετήσει και ακυρώσει μέτρα που πιθανόν ενοχλούν. Πιέζουν ώστε ο Τραμπ να μην μπορέσει να εφαρμόσει τίποτα που να τους βλάπτει σοβαρά και επιδιώκουν να δημιουργηθούν τετελεσμένα – μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του – που να μην μπορεί να τα αλλάξει. Σε αυτό το έδαφος, διεξάγεται μια σκληρότατη σύγκρουση που δεν έχει εμφανιστεί με τέτοιο τρόπο μέχρι τώρα. Στην πράξη, το «δημοκρατικό» στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης έχει πλέον ως ταυτοτικό του σχεδόν στοιχείο να μην αποδέχεται τη λαϊκή ετυμηγορία, να μην αναγνωρίζει αποτελέσματα εκλογών και δημοψηφισμάτων.
Θα μπορούσε κανείς να πει: «Ωραία, συνολικά το στρατόπεδο των αντιδραστικών διαπερνάται από αντιθέσεις, ίσως είναι ώρα να γίνουν βήματα προς τα μπρος». Να όμως που δεν φαίνεται να υπάρχουν δυνάμεις ικανές να εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις αυτές. Ο κύριος λόγος αυτής της έλλειψης, βρίσκεται στον εγκλωβισμό προοδευτικών δυνάμεων στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών και στην πλήρη προσκόλληση της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας στο άρμα τους. Ο Τραμπ είναι κακός, ρατσιστής, φασίστας, άρα ο Ομπάμα καλός… Λείπει τελείως η αυτονόμηση από το πρόγραμμα και τον λόγο του «δημοκρατικού στρατοπέδου» και έχουμε μια Αριστερά που ψυχή τε και σώματι είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, χαρακτηρίζοντας κάθε άλλη σκέψη ως εθνικιστική και αντιδραστική. Μάλλον προέχει σήμερα η συμμαχία με σύσσωμο το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, ώστε να μην πισωγυρίσουμε σε αντιδραστικά, ακροδεξιά σενάρια. Αυτή είναι η βασική επιχειρηματολογία που διατυπώνεται.
Πάνω σε αυτά τα επιχειρήματα, ο Σάντερς δεν τόλμησε να διαχωριστεί από την Κλίντον, πάνω σε αυτήν τη βάση στήνεται τώρα η αντεπίθεση του στρατοπέδου αυτού, που το μόνο που θέλει είναι να συνεχίσει να αρμέγει μέσα από τους μηχανισμούς που έχει στήσει παγκόσμια, τους εργαζόμενους και τους λαούς, καθώς και να διαλύει εθνικές οικονομίες, εκτινάσσοντας την χρεομηχανή και στήνοντας νέους πολέμους και διεθνή αταξία.
Όχι, ο Τραμπ δεν θα τα σταματήσει όλα αυτά! Εμφανίζεται με ένα διαφορετικό πρόγραμμα που δεν το θέλει το κυρίαρχο «στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης» (π.χ. ακύρωση συμφωνιών για ΤΙΡΡ), θα αναπροσανατολίσει τις προτεραιότητες και πιθανά την εχθρότητα απέναντι στη Ρωσία, θα την αντικαταστήσει με αυτήν προς την Κίνα και ίσως οδηγήσει σε λύσεις ενός προστατευτισμού των μεγάλων μπλοκ. Αν προχωρήσει σε μια τελείως αντιδραστική πολιτική, αυτό δεν είναι καθόλου λόγος να προσδεθεί κανείς στην κυρίαρχη μέχρι σήμερα παράταξη του κεφαλαίου, την «παράταξη της παγκοσμιοποίησης».
Επομένως, η Αριστερά που τσιμπά στη ρητορική των Ομπάμα και Σία, μάλλον δεν προσφέρει τίποτα θετικό και γίνεται σύμμαχος μιας απερχόμενης κυβέρνησης που, όπως ανακοίνωσε το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ (11/1/17), έριξε 26.171 βόμβες το 2016, δηλαδή 72 βόμβες τη μέρα και περίπου 3 την ώρα. Αυτά για τον Ομπάμα και το Νόμπελ Ειρήνης…
Η θέση που εδώ προβάλλεται είναι απλή: Σοβαρή παρακολούθηση των αντιπαραθέσεων και των αντιθέσεων που υπάρχουν. Κύρια πυρά προς την κυρίαρχη παράταξη, δηλαδή αυτή της παγκοσμιοποίησης. Πλήρης αυτονομία από δυνάμεις σαν του Τραμπ. Υποστήριξη ανεξάρτητων δυνάμεων και κινημάτων. Η στάση της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς δεν είναι ασήμαντο πταίσμα, προετοιμάζει το έδαφος για μεγαλύτερο βύθισμα στους σχεδιασμούς των «αγορών» και των πολυεθνικών μεγαθηρίων, καταλύοντας ακόμα περισσότερο την εθνική και λαϊκή κυριαρχία μέσω ανεξέλεγκτων και πολεμικών μηχανισμών. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται η «παράταξη της παγκοσμιοποίησης» δείχνει καθαρά τη μετατόπισή της σε ολοένα και πιο ολοκληρωτικές μορφές άσκησης της κυριαρχίας, και αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
