Του Σωκράτη Μανζουράνη. Η Αριστερά ποτέ δεν είχε έλλειψη από «αριστερούς».
Ξέρετε αναφέρομαι σ’ εκείνους τους απίθανους, γλοιώδεις καιροσκόπους που με όχημα την Αριστερά, είναι κάθε στιγμή έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουν σχεδόν τα πάντα προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά και βέβαια πάντα με το αζημίωτο.
Δεν πρόκειται για κάποιους που πιέσθηκαν ή φοβήθηκαν ή κουράστηκαν ή ταλαντεύονται στη διάρκεια μιας αριστερής πορείας, ούτε βέβαια για εκείνους που έντιμα και μαχητικά υποστηρίζουν τις διαφορετικές ιδεολογικές και πρακτικές εκδοχές της Αριστεράς.
Μιλώ για εκείνους τους κατ’ επάγγελμα συνειδητούς λαθρεπιβάτες της Αριστεράς, που έχουν στόχους και σχέδιο, για εκείνους που υπομονετικά και μεθοδικά σχεδιάζουν συμμαχίες, φιλοτεχνούν προφίλ και επιλέγουν ρόλο.
Για εκείνους τους θλιβερούς σαλτιμπάγκους μιλώ, που ποτέ δεν έλειψαν κι ούτε θα λείψουν και από την Αριστερά, αυτοί που σε περιόδους πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων, πολλαπλασιάζονται και αναλαμβάνουν συνειδητά και πρόθυμα το ρόλο του πολιτικού Εφιάλτη και του κοινωνικού αναχώματος.
Σε μια εποχή συγχύσεων, πολλοί ψαρεύουν στα θολά νερά. «Θολά νερά, βρόμικα ψάρια», λέει ο λαός.
Πολύ εύστοχα ο πολύπειρος κ. Φώτης, περιέγραψε με μια κουβέντα και το ρόλο του και το στόχο του, ταυτόχρονα όμως επιχειρεί ξεδιάντροπα και με θράσος να εγκαλέσει την «άλλη», τη μη «δημοκρατική Aριστερά» και να μας διδάξει και αριστεροσύνη.
«Άλλος λέει ότι όποιος παίρνει την ευθύνη να υπερασπιστεί την κοινωνία, να υπερασπιστεί τους αδύναμους, με συγκεκριμένες προτάσεις, με συγκεκριμένους αγώνες δεν είναι πια αριστερός», κραυγάζει ο σοβαρός και ρεαλιστής κ. Φώτης και μας κουνά και το δάκτυλο.
Σε μας τους «σταλινικούς», στις «συνιστώσες των άκρων», αλλά κυρίως στους πρώην συντρόφους του που μέχρι χθες αυτός τους εκμεταλλευόταν και εκείνοι είχαν τη ψευδαίσθηση (μακάρι να ήταν ψευδαίσθηση), πως «είναι χρήσιμος και δεν περισσεύει».
Διαλαλεί ανερυθρίαστα ο κυβερνών αριστερός, πως «πήρε την ευθύνη να υπερασπισθεί την κοινωνία και τους αδύναμους».
Ποιος καλέ, χρήσιμε αριστερέ, σου ανέθεσε τέτοια ευθύνη;
Ο λαός με την ψήφο του, το κίνημα, η κοινωνία, η Αριστερά;
Ποιος σε κάλεσε σε μια κυβέρνηση που ήδη είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Η Δεξιά και το σύστημα δεν ήταν;
Και πώς τολμάς έτσι ξεδιάντροπα να μας λες πως υπερασπίζεσαι την κοινωνία και τους αδύναμους και μάλιστα με αγώνες, όταν το αριστερό σου «ναι» είναι κάτω από αποφάσεις εξαθλίωσης των «αδύναμων» και διάλυσης της κοινωνίας;
Πολύ εθελοδουλία πρέπει να διαθέτεις, κ. Φώτη, ώστε να μας κοροϊδεύεις τόσο κυνικά και να μας κάνεις και μαθήματα αριστεροσύνης από πάνω.
«Ως εάν Αριστερός σημαίνει να κάθεσαι στην άκρη, μόνο να φωνάζεις και να μην επιχειρηματολογείς και όταν σε καλεί η ευθύνη για τη σωτηρία της χώρας, εσύ να στρίβεις, να κάνεις ότι δεν άκουσες».
Ώστε αριστερός σημαίνει, με κουτοπονηριές και τσαλίμια και νάζια, να στηρίζεις μια πολιτική εξαθλίωσης του λαού και της χώρας σου, μια πολιτική για την οποία ακόμα και στηρίγματα του συστήματος όπως ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, είπε πρόσφατα:
«Δεν θα επαναλάβουμε ποτέ τη λύση που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα».
Θέλει ο «αριστερός» να κρυφτεί, όμως η χαρά δεν τον αφήνει και ομολογεί χωρίς περιστροφές, τη δουλειά που ανέλαβε:
«Θέλουμε να λειτουργήσουμε ως επισπεύδουσα δύναμη των μεταρρυθμίσεων. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων».
Να σε χαίρονται όσοι σε αξιοποιούν και όσοι σε γλυκοκοιτάζουν.
