Μες στην τούρλα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστοι ίσως διέθεταν καθαρό, ουσιαστικά αξιοποιήσιμο χρόνο – για καθαρό μυαλό, ούτε λόγος!
Πολυτέλεια να αναρωτηθούμε πόσους απασχόλησε το αιρετικό και εύστοχο άρθρο του Δ. Σκαρπαλέζου (καθηγητής στο Παρίσι) στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Εντός εισαγωγικών αποσπάσματα, στο Διαδίκτυο ολόκληρο το άρθρο με τίτλο Η δημοκρατία μετά τον καταποντισμό: Εμείς, αντί για μας, σαν εμάς. Προς ανάγνωση, προβληματισμό και επιτέλους πράξεις αλλιώς!
«Μετά την ήττα της Γαλλικής Επανάστασης, όπου υπήρχαν πολλά στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, επιβλήθηκε η άποψη ότι στα μεγάλα σύγχρονα κράτη (αντίθετα με τις πόλεις-κράτη της αρχαιότητας) η μόνη δυνατή μορφή δημοκρατίας είναι η αντιπροσωπευτική, δηλαδή η εκλογή σε τακτά χρονικά διαστήματα κάποιων “δικηγόρων του λαού”…
Η εκβιαστική εφαρμογή των μνημονίων… έκανε ώριμο και επείγον το αίτημα της “πραγματικής δημοκρατίας”… Όχι δηλαδή μόνο το πώς να κυβερνήσουν δημοκρατικότερα κόμματα, αλλά πώς να αλλάξουμε τις ίδιες τις δομές της δημοκρατίας… Πάγιο αίτημα της «δημοκρατικής» Αριστεράς ήταν η απλή αναλογική… Αυτό το σύστημα επιτρέπει μεν την εκπροσώπηση όλων των κομμάτων αλλά παρέχει και ενδεχόμενο ρόλο εκβιαστή σε κάποιο μικρό τυχοδιωκτικό κόμμα…
Η εμμονή στην απλή αναλογική παντού και πάντα δείχνει ένα τεράστιο έλλειμμα προβληματισμού για το τι είναι δημοκρατία… Αυτές οι εκλογικές διαδικασίες αναδεικνύουν τους υποτιθέμενους καλύτερους “δικηγόρους του λαού” που έχουν εκτός των άλλων και το μέλημα μιας επαγγελματικής πολιτικής καριέρας και αποτελούν μια αιρετή αριστοκρατία που διοικεί “αντί για μας”.
Στην αρχαία Αθήνα είχε αναπτυχθεί μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία… «υπολείμματα» αυτής της δημοκρατικής άποψης είναι οι ένορκοι στα ποινικά δικαστήρια…
Στη Βουλή της αρχαίας Αθήνας, όπως και στα σύγχρονα δικαστήρια, ο κληρωτός αναγκάζεται να ακούσει όλες τις αντικρουόμενες απόψεις και επιχειρήματα προτού ψηφίσει. Μια νέου τύπου δημοκρατία θα μπορούσε να συνδυάσει σε ένα μεικτό σύστημα (σε μία Βουλή ή σε δύο) τόσο την αντιπροσώπευση από τους “αντί για μας” όσο και από τους “σαν εμάς”, με δυνατότητα μερικής έστω ανακλητότητας… Με συχνά δημοψηφίσματα είτε με ψηφίσματα λαϊκών συνελεύσεων, ένα σημαντικό μέρος της νομοθετικής εξουσίας πρέπει να είναι κατευθείαν στα χέρια του λαού δηλαδή σε μας και όχι μόνο στους “αντί για μας” ή τους “σαν εμάς”.
Η αναγκαιότητα μιας πρωτοπορίας δεν σημαίνει την αντικατάσταση του λαού από τους αριστερότερους και καλύτερους εκφραστές του. Μην ξεχνάμε ότι η “αριστεροκρατία” μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί σε αριστοκρατία…
Να αναπτύξουμε δομές μεικτής δημοκρατίας συνθέτοντας το “εμείς”, το “αντί για μας” και το “σαν εμάς” σε ένα σύστημα που να συνδυάζει αποτελεσματικότητα και λαϊκή κυριαρχία…».
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
