Πράγματι η ΔΗΜΑΡ είναι συνεπής με την ευθύνη που έχει αναλάβει.
Γι’ αυτό και διατηρεί το εκλογικό της ποσοστό. Είναι συνεπής στην ευθύνη που έχει αναλάβει απέναντι στα στρώματα τα προερχόμενα από τα αριστερά που ανησυχούν πολύ για την κατάρρευση του καπιταλισμού της νέας εποχής. Αριστερογενείς που ευνοήθηκαν από την ευημερία των προηγούμενων δεκαετιών. Άλλοι αξιοκρατικά και άλλοι διά της διαπλοκής. Οι πιο ανυπόμονοι μεταπήδησαν εξ ολοκλήρου στον κατ’ εξοχήν φορέα του εκσυγχρονιστικού καπιταλισμού, το ΠΑΣΟΚ.
Κοινό τους γνώρισμα ότι όλοι, καθαροί και λερωμένοι, έκλειναν τα μάτια στον ταχύρρυθμο εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας τα μικρά ή μεγάλα προνόμιά τους, την ατομική τους ευημερία και καλοπέραση. Οι περιπτώσεις του Ανδρουλάκη, της Δαμανάκη και του Μπίστη, υψηλόβαθμων στελεχών της Αριστεράς, αποτελούν μόνο την κορυφή του ρεύματος πλήρους ενσωμάτωσης στο καθεστώς εξουσίας. Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί. Είναι χιλιάδες οι αριστερογενείς που αθόρυβα βολεύτηκαν στο σύστημα. Που πλούτισαν με νόμιμο ή παράνομο τρόπο, που απέκτησαν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, τις ΔΕΚΟ, τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ, που έκαναν καριέρα με την αξία τους ή/και με τους μηχανισμούς που οι ίδιοι έτρεφαν και συντηρούσαν. Η Αριστερά έπαθε τέτοιες κατολισθήσεις που ήταν αναπόφευκτο κάποιοι να πάνε σπίτια τους εντελώς απογοητευμένοι και άλλοι να αναζητήσουν αλλού στέγη, πιο στέρεη, λιγότερο αριστερή, αλλά περισσότερο αποτελεσματική. Επόμενο ήταν και κάποιοι να αλλάξουν εντελώς την κοσμοθεωρία τους, να μεταλλαχθούν και να προσαρμοστούν στο σύστημα χωρίς όρια, αναστολές και επιφυλάξεις, μερικοί δε να γίνουν βασιλικότεροι του βασιλέως. Αλλά αυτή η διεργασία δεν γινόταν μόνο δια της μεταγραφής και της μεταπήδησης. Γινόταν και διά της παραμονής στην Αριστερά, αλλά σε πλήρη σύνταξη με την άλλη πλευρά. Ειδικά σε ορισμένους τομείς που ανέκαθεν η Αριστερά είχε αυξημένη παρουσία, π.χ. τα πανεπιστήμια και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο τίτλος του «αριστερού» έγινε εφόδιο για ένταξη και ομαλή καριέρα. Γι’ αυτή την κατηγορία των αριστερογενών στελεχών που τακτοποιήθηκαν χωρίς η πολιτική εξουσία να έχει πρόβλημα με την «αριστεροσύνη» τους ή να τους δημιουργεί προσκόμματα, η εξοικείωση με το σύστημα έγινε τρόπος ζωής. Γι’ αυτό, δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί υποστήριξαν το νόμο της Διαμαντοπούλου και πολλοί αντιτέθηκαν στη δημιουργία ενός ενωτικού φορέα της Αριστεράς. Όχι πως η προσπάθεια ανασυγκρότησης της Αριστεράς δεν είχε προβλήματα (κι ακόμα έχει), αλλά για τους βολεμένους σε μια κατάσταση πραγμάτων, τα προβλήματα χρησιμοποιήθηκαν σαν προσχήματα για την αποτροπή δημιουργίας του ενωτικού φορέα. Και μάλιστα, εντάθηκαν οι αντιρρήσεις που έφτασαν στην πρόσφατη διάσπαση του Συνασπισμού, σε μια περίοδο που η Αριστερά έδειχνε να βγαίνει από μια παρατεταμένη φάση αυτοσυντήρησης και το σύστημα να καταρρέει κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του. Σε μια φάση που για πρώτη φορά φαινόταν να ωριμάζουν οι συνθήκες για την ενότητα που αποτελούσε μία σταθερή ανάγκη και ένα πάγιο αίτημα του κόσμου της Αριστεράς.
Με ένα πήδο, τσουπ!
Στη δεκαετία του ’80, οι κομμουνιστογενείς αριστεροί ήταν εύκολο και θεμιτό να τα βρουν πολιτικά με τους σοσιαλδημοκράτες αριστερούς του ΠΑΣΟΚ. Ο σοσιαλδημοκρατικός αριστερισμός του Αντρέα Παπανδρέου ήταν μια ανάσα μετά από δεκαετίες αυταρχισμού της Δεξιάς. Αλλά πολλοί απ’ αυτούς τους κομμουνιστογενείς αριστερούς έγιναν βασικοί λειαντές στη διαδικασία πλήρους μεταμόρφωσης του ΠΑΣΟΚ σε κόμμα της ολιγαρχίας, πχ. Πέτρος Ευθυμίου. Αλλά και κάποιοι, ουκ ολίγοι, από το ΚΚΕ μεταπήδησαν όχι μόνο στο σκληρό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, αλλά κατευθείαν στα στελεχικά πόστα και τις ηγετικές θέσεις που τους πρόσφεραν τα συγκροτήματα της ολιγαρχίας. Το χάσμα από την Αυγή και το Ριζοσπάστη στη μιντιακή ολιγαρχία εκμηδενίστηκε! Χωρίς αυτούς, τους έμπειρους, δραστήριους και ενημερωμένους αριστερούς, με ποιους θα έφτιαχναν οι ολιγάρχες τα «μίντια» που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αλλοτρίωση και χειραγώγηση της κοινωνίας; Με τα απολειφάδια της χουντικής και μεταχουντικής Δεξιάς;
Τελικά, αποδείχτηκε ότι σε πολλούς απ’ αυτούς που εναντιώθηκαν στη δημιουργία ενός ενιαίου ριζοσπαστικού φορέα της Αριστεράς, η μετάλλαξη είχε ήδη συντελεστεί. Οι «ακουμπισμένοι», που λέει κι ο Αλέξης Πάρνης αναφερόμενος σε παλιότερες εποχές, δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να παραμείνουν αριστεροί σε εποχές που οι αγελάδες είχαν παχύνει από ορμόνες. Δελεάστηκαν από τον πλούτο και την εξουσία και κόλλησαν στο βάλτο. Και τώρα, είναι εθελοντές στο πλευρό της ολιγαρχίας από την οποία εξασφάλισαν το δικό τους μικροαστικό βόλεμα. Αυτό δεν ήταν αναπόφευκτο, αφού υπάρχουν και οι αριστεροί που ενώ πήγαν καλά, οικονομικά και κοινωνικά, με το ταλέντο και την εργασία τους, δεν μεταλλάχθηκαν, δεν εξαγοράστηκαν και παρέμειναν αρνητές του συστήματος που στηρίζεται στην αδικία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση. Γιατί, φαίνεται ότι, τελικός ρυθμιστής της πορείας του καθενός είναι το είδος της άυλης ηθικής που ενυπάρχει μέσα του.
Το φαινόμενο είναι διεθνές. Υπάρχει μια κατηγορία πρώην αριστερών που έγιναν πολύ σκληροί καθεστωτικοί. Τους βρίσκουμε στο Ισραήλ, στις πρώην ανατολικές χώρες (να μην ξεχνάμε ότι οι ηγεσίες των ΚΚ επανέφεραν τον καπιταλισμό), στη Γαλλία (οι φιλόσοφοι που υποστήριξαν την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας και της Λιβύης, και οι πολιτικοί που συντρέξανε τον Σαρκοζί στην κυβέρνησή του), την Ιταλία (ξεκινώντας από τον πρόεδρο Ναπολιτάνο), την Κύπρο (ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ μοιράζονται την ευθύνη για το χάλι και τη χρεοκοπία της Κύπρου) και την Ελλάδα με τους γνωστούς και εξαιρετέους συντρόφους.
Η ενσωμάτωση των αριστερών στο σύστημα κρύβει μεγάλες ιδιοτέλειες που καλύφθηκαν πίσω από αριστερές και εκσυγχρονιστικές τούρτες. Ο φανατικός ευρωπαϊσμός του Κουβέλη είναι τόσο πολιτικός και ανιδιοτελής; Θα έφευγε ο Κουβέλης από τον ΣΥΝ αν εκλεγόταν πρόεδρος στο συνέδριο που ήταν υποψήφιος κόντρα στον Τσίπρα; Κι αν εκλεγόταν, θα διέλυε τον ΣΥΡΙΖΑ στον οποίον θα ήταν επικεφαλής;
Πασοκοδημάρ!
Αυτή η «τάση» έχει χαρακτηριστικά μιας κάστας συμφερόντων. Ο άνευ όρων «ευρωπαϊσμός» αποτελεί ένα πολιτικό εφεύρημα πάνω στο οποίο οικοδόμησαν μια διαφορετική φιλοκαθεστωτική πλατφόρμα χωρίς να αποποιούνται την αριστερή τους ταυτότητα και εκφράζει τους ευεργετημένους από την ευημερία της τελευταίας τριακονταετίας αριστερούς, που δεν τους νοιάζει καθόλου που η δική τους καλοπέραση στηρίχτηκε σε πήλινα πόδια και υπονόμευσε την επιβίωση της Ελλάδας ολόκληρης. Γι’ αυτό, αισθάνονται άνετα με τα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας. Μέσα στα χρόνια, φανερά ή κρυφά, αισθάνονταν υπόχρεοι στους Πασόκους, γιατί περνούσαν καλά, και αρκετοί απ’ αυτούς ευνοήθηκαν ιδιαιτέρως. Γι’ αυτό, συγχρωτίζονται ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ στην πιο εκφυλισμένη του μορφή, με το κουρελέ ΠΑΣΟΚ. Ενώ, οι Πασοκτσήδες έχουν εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ μαζικά, πιο μαζικά δεν γίνεται όταν το ΠΑΣΟΚ κατρακυλάει από το 45 στο 5%, οι αριστεροί τύπου Κουβέλη παραμένουν στο πλευρό του. Εντυπωσιακό δεν είναι; Εκατομμύρια άνθρωποι που ήταν ΠΑΣΟΚ επί τριάντα-και χρόνια, το έχουν βάλει στα πόδια, απογοητευμένοι, εξαπατημένοι και οργισμένοι, πλήρως πεπεισμένοι πια ότι πρόκειται για ξεφτίλα ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και οι βουλευτές του δραπετεύουν! Και οι τελευταίοι που το στηρίζουν, από μέσα κι απ’ έξω, είναι οι αριστεροί που κάποτε ήταν στο Συνασπισμό και την Ενωμένη Αριστερά, άλλοι από το ΚΚΕεσ. και άλλοι από το ΚΚΕ, από τον Ανδρουλάκη ως τον Μανιτάκη! Χωρίς αυτούς, αυτό το φτυσμένο κουκούτσι του ΠΑΣΟΚ, το αξιοθρήνητο και σάπιο, θα είχε ολοκληρωτικά εξαφανιστεί. Κι όμως, το συντηρεί με καθημερινή μετάγγιση αίματος η Δημοκρατική του Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, που ούτε δημοκρατική είναι ούτε αριστερά.
Είναι πολύ σκληροί, οι Δημαρίτες, στην προάσπιση των συμφερόντων τους που ταυτίζονται με τη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης. Με πρόσχημα την παραμονή στην Ευρώπη, σώζουν τη σάπια ολιγαρχία που καταστρέφει ολοσχερώς την Ελλάδα! Ο Χατζησωκράτης μιλάει για τον Βενιζέλο σαν να πρόκειται για τον Άγιο Βαλεντίνο! Ο Κουβέλης επανέφερε το «θεσμό» της διαγραφής των διαφωνούντων! Και όλοι μαζί, έχουν ήδη καλύψει κάθε αντιλαϊκή και παράνομη ενέργεια των τοκογλύφων. Αθέτησαν όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, συνυπόγραψαν την παραχώρηση της εθνικής κλυριαρχίας στους ξένους, αποδέχτηκαν το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας και κάθε άλλου δημόσιου κοινωφελούς ή/και αναπτυξιακού φορέα, παραβλέπουν την παράκαμψη και αχρήστευση της Βουλής, αντικατέστησαν το Σύνταγμα και τους νόμους με μονομερείς υπουργικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αδράνησαν για τις λίστες των μεγαλοφοροφυγάδων και ανέχονται την εξόντωση των μικροεμπόρων και μικροεπιχειρηματιών, πρωταγωνιστούν στις απολύσεις εργαζομένων, συναινούν στην καταστολή, στηρίζουν την πιο δεξιά και αντιδραστική δεξιά κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση, συγκυβερνούν με τους ακροδεξιούς Βορίδη, Γεωργιάδη και Γιακουμάτο, συκοφαντούν και αντιμάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να ανακόψουν τη στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Φοβάμαι ότι έχουν τόσο ταυτιστεί με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, που, σε περίπτωση λαϊκής εξέγερσης, θα συναινούσαν ακόμα και σε επιβολή δικτατορίας προκειμένου να μαντρώσουν το λαό και να εμποδίσουν την Αριστερά να σχηματίσει κυβέρνηση.
Στέλιος Ελληνιάδης
