Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Χωρίς αμφιβολία ο κάθε πολιτικός σχηματισμός κρίνεται κυρίως από τις θέσεις του και τις πολιτικές του πρωτοβουλίες.
Ιδιαίτερα για ένα κόμμα που επιμένει να ονομάζεται «αριστερό», οι εκτιμήσεις και η στάση του σε δύσκολες πολιτικές συγκυρίες, σε «καμπές» του λαϊκού κινήματος, σε προσπάθειες νομιμοποίησης της κοινωνικής βαρβαρότητας, είναι λυδία λίθος της πολιτικής και κοινωνικής του χρησιμότητας για το λαό και τον τόπο.
Έχουν γραφεί πολλές αναλύσεις και εκτιμήσεις για την κατάσταση που βιώνει σήμερα ο λαός και η χώρα με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση, όχημα την επιτήρηση της τρόικας και μηχανοδηγό το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ.
«Η απεμπλοκή από το μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,
όσο και αν αποτελεί δίκαιο αίτημα της κοινωνίας, προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση», εκτιμά η Δημοκρατική Αριστερά και συνεχίζει την αριστερή της πολιτική ανάλυση:
«Σήμερα, εκείνο που πρέπει να διεκδικηθεί, με παρόν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών, η πάταξη της διαφθοράς, η παραοικονομία, ο συντεχνιασμός και το πελατειακό κράτος.»
Για να απεμπλακούμε, λοιπόν, από το «μηχανισμό» του ΔΝΤ (και όχι από την βάρβαρη ταξική επιλογή Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ), για να αντιπαλέψει ο λαός την «τροϊκή» πολιτική και οικονομική επικυριαρχία, χρειάζονται εναλλακτικές προτάσεις.
Πολύ γρήγορα ξέχασε ο κ. Κουβέλης τις δεκάδες εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που με τόση πειστική ευφράδεια διατύπωνε στη Βουλή και δυστυχώς η πολυετής κοινοβουλευτική του εμπειρία, έπαψε φαίνεται τώρα να του υπενθυμίζει πως ουδέποτε το σύστημα υιοθέτησε την παραμικρή πρόταση της Αριστεράς.
Εννοώ της Αριστεράς.
«Με παρόν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», η νεαρή Δ.Α. επιδεικνύει έναν πολιτικό ρεαλισμό, που αντικειμενικά σιγοντάρει το «σκληρά αλλά αναγκαία τα μέτρα» του ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ και φυσιολογικά καταλήγει στις ίδιες με αυτούς «διεκδικήσεις».
Να πατάξουμε και την παραοικονομία του μετανάστη και το συντεχνιασμό του φορτηγατζή και τον φοροφυγά περιπτερά, να πληρώσει και ο μεγαλογιατρός του Κολωνακίου.
Με τις ουρές των άνεργων, με τους λιμοκτονούντες συνταξιούχους, με τα λουκέτα των μαγαζιών, με τα απελπισμένα νοικοκυριά, με τα παιδιά που δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη, με την «παιδεία της αγοράς» και την υγεία της συμφοράς, με τους αδηφάγους τραπεζίτες και τους άβουλους βουλευτές, με… με… με όλα τούτα τι θα κάνουμε;
Εναλλακτικές προτάσεις;
Κουβέντα για αγώνες, για λαϊκή συσπείρωση και αντίσταση, για λαϊκό ενωτικό μέτωπο απαλλαγής από την τροϊκή κατοχή.
Ξορκισμένα όλα τούτα τα δογματικά από μια Αριστερά και μάλιστα Δημοκρατική.
Ξορκισμένη κάθε ευκαιρία να εκφραστεί η λαϊκή οργή σ’ αυτήν την πολιτική, έστω και με μια ψήφο.
«Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι αυτές οι εκλογές οφείλουν να έχουν κυρίως αυτοδιοικητικό χαρακτήρα και δεν αποτελούν δημοψήφισμα για το μνημόνιο και για την κυβερνητική πολιτική συνολικά. Για το κόμμα μας οι αντιθέσεις σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι οι κραυγές για το υπέρ ή το κατά του μνημονίου», μας ξεκαθαρίζει η απόφαση της Δ.Α.
Και δεν σταματά εδώ. Κατηγορεί και επιτιμά την άλλη, τη «μη δημοκρατική Αριστερά».
«Σε καμία περίπτωση η απουσία θέσεων για τα καθημερινά προβλήματα των πόλεων δεν μπορεί να καλυφθεί με τον “μπουχό” του αιτήματος “οι εκλογές να γίνουν δημοψήφισμα για το μνημόνιο”».
Ανάλογο και το πολιτικό κάλεσμα της Δ.Α.
«Καλούμε λοιπόν σε αυτήν τη μάχη όλες τις δυνάμεις της προόδου να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στο μέτωπο ενάντια στη διαφθορά, ενάντια στο πελατειακό κράτος, για την πράσινη ανάπτυξη…»
Σε ποιες πολιτικές δυνάμεις απευθύνει τούτο το κάλεσμα;
«Στα κόμματα της Αριστεράς, της Οικολογίας και του χώρου που επαγγέλλεται τη δημοκρατική εμβάθυνση, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ».
Τι να πει κανείς;
Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η θλιβερή διαπίστωση ότι το μεγάλο πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι χρειάζεται αριστερούς.
