Ανακοίνωση της ΚΟΕ
Έξω το ΔΝΤ από την Ελλάδα – Αποχώρηση από την Ευρωζώνη – Αναδιαπραγμάτευση του χρέους
Οι τελευταίες εξελίξεις είναι αποκαλυπτικές για την προοπτική στην οποία οδηγείται δεμένος χειροπόδαρα ο λαός και η χώρα. Το καθεστώς κηδεμονίας από τις χρηματαγορές, το ΔΝΤ και την Ε.Ε., προετοιμάζει ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα.
Η Ελλάδα που φτιάχνουν είναι μια Ελλάδα εχθρική για τον εργαζόμενο κόσμο της. Η χώρα που χτίζουν πάνω στα ερείπια της κοινωνικής συνοχής και των εργατικών δικαιωμάτων, είναι μια χώρα ξένη για τις ανάγκες, τις αγωνίες και τις προσδοκίες του λαού και των νέων.
Υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο μονόδρομος των ΜΜΕ, δεν είναι μονόδρομος για την κοινωνία. Όσο κι αν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δολοφονούν καθημερινά την ιδέα ότι μπορούν τα πράγματα να πάνε διαφορετικά, η ολοκληρωτική χρεοκοπία των κυρίαρχων σχεδιασμών, εξαναγκάζει στην αναζήτηση ενός άλλου δρόμου.
Αποχώρηση από την Ευρωζώνη
Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και η είσοδος στο κοινό νόμισμα του ευρώ, συνοδεύτηκε από ιαχές και πανηγυρισμούς για την ισχυρή Ελλάδα στην Ευρώπη. Σήμερα η δήθεν «προστασία» της ΟΝΕ έγινε συντρίμμια και θρύψαλα με το μεγαλύτερο οικονομικό κλυδωνισμό της μεταπολίτευσης και τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση μεταπολεμικά. Ακόμη περισσότερο, η ένταξη στην Ευρωζώνη αποδεικνύεται κάθε μέρα βαρίδι, καθώς ακόμα και αν δεν δημιούργησε τα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, ωστόσο, τα γιγάντωσε απελπιστικά και αφαίρεσε κάθε εργαλείο αντιμετώπισης και υπέρβασής τους.
Η βασική θετική πλευρά της ένταξης στο ευρώ, τα χαμηλά επιτόκια, επέτρεψαν την ανάπτυξη αλλά έκρυψαν το στρεβλό, υπονομευμένο, επισφαλή χαρακτήρα της, κουκούλωσαν την κατάρρευση, και τελικά γύρισαν μπούμερανγκ με την υπερχρέωση και τον υπερδανεισμό.
Η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ, η ανάκτηση της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, η ανάκτηση της δυνατότητας σχεδιασμού και εκτέλεσης εθνικών προϋπολογισμών, είναι απαραίτητο βήμα για το εγχείρημα της παραγωγικής, κοινωνικής, οικονομικής ανασυγκρότησης.
Αναδιαπραγμάτευση του χρέους
Η σημερινή σύνθλιψη της οικονομίας και της κοινωνίας έρχεται κάτω από παραγωγικά και οικονομικά αδιέξοδα που συσσωρεύονται τρεις δεκαετίες. Η εξυπηρέτηση του χρέους με αυτή τη δημοσιονομική κατάσταση, γίνεται μαθηματικά αδύνατη. Ακόμη και αν τα επιτόκια προσγειωθούν σύντομα, μια οικονομία που πληρώνει 40 δισ. ετησίως σε τόκους και τοκοχρεολύσια, δεν μπορεί να σταθεί όρθια, ειδικά όταν ο παραγόμενος πλούτος της μειώνεται ραγδαία.
Η στάση πληρωμών από μέρους της χώρας μπορεί να διασώσει ασύλληπτους πόρους, που φουσκώνουν κάθε βδομάδα τα χαρτοφυλάκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η στάση πληρωμών είναι η ασφαλέστερη ασπίδα έναντι της χρεοκοπίας (που επί της ουσίας έχει υπάρξει χωρίς να εξαγγελθεί, για να εξασφαλιστεί ο διαρκής φόρος αίματος του δημόσιου ταμείου στις χρηματαγορές).
Παράλληλα, μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους οφείλει να συνοδευτεί από εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, δραστικό έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, και πάνω από όλα, μακροπρόθεσμο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Σε αντίθετη περίπτωση και η τυπική κηδεμονία του ΔΝΤ είναι προ των πυλών.
Υπάρχει άλλος δρόμος
Ο σημερινός αγώνας δεν είναι μόνο μια μάχη. Είναι μια κορυφαία αντιπαράθεση για το ποια πορεία πρέπει να πάρει η χώρα. Είναι αγώνας που αφορά την ταυτότητα και την προοπτική της.
Πρόκειται για μια κορυφαία σύγκρουση ανάμεσα σε ένα σύστημα που αυτοδιαψεύδεται και αυτοσυνθλίβεται, συνθλίβοντας και την κοινωνία, και στην ανάγκη υπέρβασής του. Ακόμη κι αν, σήμερα, αυτή η ανάγκη δεν διατυπώνεται από πολλούς, αντικειμενικά μπαίνει το ζήτημα της συνολικής πορείας της χώρας και του λαού της.
• Άμεση ανατροπή των καθεστώτων κηδεμονίας, οικονομικής ασφυξίας και κοινωνικής κατεδάφισης.
• Πορεία ανασυγκρότησης με κεντρικούς σταθμούς την έξοδο από την Ευρωζώνη, τη στάση πληρωμών και σειρά μέτρων προάσπισης του δημόσιου συμφέροντος.
• Πανευρωπαϊκός συντονισμός και συνεργασία στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικής, προοδευτικής αλλαγής.
