του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Δεν είναι που ο πρωθυπουργός έχει πάρει το δεσποτικό κατήφορο. Είναι ο ίδιος αυτοπροσώπως δεσποτικός κατήφορος. Αλαζόνας, χειριστικός, αντικοινωνικός, απόλυτος στα «θέλω» του και αποδοτικός μόνο για τα συμφέροντα που τον συνδέουν με την ολιγαρχία.
Ο Κυριάκος είναι ο κορυφαίος ηγέτης της κυβερνώσας οικογένειας Μητσοτάκη, αδιάφορος για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, το κοινωνικό σύνολο και την οικονομική ανάπτυξη. Η επιλογή Τασούλα αποτελεί απλώς ακόμα ένα επίτευγμά του, το οποίο γείωσε όσους ήλπιζαν στη στοιχειώδη συνδιαλλαγή και την ελάχιστη συνεννόηση για την ανάδειξη του προσώπου, το οποίο εκ του Συντάγματος είναι ταγμένο να συμβολίζει το σεβασμό στους κανόνες λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Ουδείς δικαιούται τώρα να αναζητεί συγχώρεση, παρηγοριά και φώτιση στο «Τείχος των Δακρύων». Δεν έχει εξάλλου κανένα όφελος. Οι μετάνοιες και οι προσευχές δεν έχουν πρακτική εφαρμογή στην πολιτική.
Δεν ήταν δείγματα γραφής αυτά που είχε δώσει μέχρι σήμερα. Είναι έργα σε πληρότητα και συνέπειες:
- Η μνημονιακή επέλαση τόσο στη δημόσια περιουσία από μεγάλους ξένους ομίλους όσο και στα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τις ορδές των τραπεζών και των λεγόμενων funds (παιδιά τους είναι κι αυτά) δεν συνεχίζεται απλώς ακάθεκτη αλλά προστατεύεται κιόλας από το κράτος και τη Δικαιοσύνη.
- Οι μεγάλες αναγγελίες οικονομικής ανάπτυξης και τα μεγαλόπνοα έργα υποδομών είναι για την ικανοποίηση της βουλιμίας μεγάλων ομίλων και συχνά είτε αναιρούνται στην πράξη είτε ελέγχονται για κακοδιαχείριση, υπερκοστολόγηση, καθυστερήσεις και ερασιτεχνικές κακοτεχνίες.
- Οι μεγάλοι παραγωγοί και διακινητές της ενέργειας κάνουν «κέντα» με τα πολύχρωμα τιμολόγια, τα οποία υποτίθεται ότι εφευρέθηκαν για την προστασία των αδυνάτων.
- Οι μεγιστάνες των καυσίμων εμπορεύονται το προϊόν τους με μεγαλύτερη βουλιμία κέρδους και από τους σεΐχηδες της Μέσης Ανατολής.
- Τα ολιγοπώλια που ελέγχουν την παραγωγή και εμπορική εκμετάλλευση των τροφίμων μέσω των αλυσίδων των σούπερ μάρκετ εξακολουθούν να κακοποιούν τον πολίτη και να γεμίζουν τρύπες το «καλάθι του νοικοκυριού».
- Η Υγεία στα χέρια των πολυεθνικών εκμεταλλευτών της έχει εξελιχθεί σε δυσβάστακτη δαπάνη και δοκιμασία πολλές φορές χειρότερη από την πάθηση που ταλαιπωρεί έναν ασθενή.
- Η Παιδεία και παραπαιδεία για τους πολλούς, εμπόριο μαζί και παραεμπόριο, απέχει μακράν του στόχου της να προικίσει με ουσιαστική γνώση, κρίση και σοφία την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, ενώ οι μεγάλοι και ακριβοί εκπαιδευτικοί όμιλοι με τα σύγχρονα συστήματα μάθησης υπάρχουν μόνο για τους λίγους.
- Η Δικαιοσύνη έχει ξεπέσει σε μηχανισμό ικανοποίησης των βουλήσεων της ισχυρής κυβέρνησης (και δεν είναι μόνο η ανατριχιαστική εξέλιξη της τραγωδίας των Τεμπών).
- Η Αστυνομία «φίλος του πολίτη» θα ήταν παλιό και κρύο ανέκδοτο, αν ανύποπτοι πολίτες δεν είχαν πληρώσει με τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητά τους την ανεπάρκειά της.
- Οι εμπνεύσεις και οι προσωπικοί ακροβατισμοί στη διαχείριση των ευαίσθητων θεμάτων εξωτερικής πολιτικής έχει εδραιώσει την αβεβαιότητα για την ασφάλεια εδαφών και εθνικών συμφερόντων.
Αυτές οι δέκα πληγές –όχι ότι δεν υπάρχουν κι άλλες– είναι που ορίζονται στην καθημερινότητα του πολίτη ως απαιτήσεις για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και τη διάσωση της δημοκρατίας από τον αργό, βασανιστικό θάνατό της. Ποιος όμως μπορεί να αναλάβει την πρωτοβουλία; Η υποτελής στο νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία; Ή η συνθηκολογημένη αριστερά; Όχι βέβαια.
Και οι δυο αυτοί πολιτικοί χώροι άφησαν πίσω τους κενό, το οποίο στις εκλογές διαπιστώνεται δια της αποχής μεγάλο αλλά και απροσπέλαστο από τα υπάρχοντα κόμματα του πολύχρωμου νεοφιλελευθερισμού. Κι όμως, όπως η πολιτική ιστορία έχει διδάξει (και όχι μόνο η πρόσφατη), αυτό το κενό ζητεί την πλήρωσή του που θα προκύψει με μια πολιτική αφύπνιση. Στην οποία μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα η αριστερά. Όχι βεβαίως αυτή που συγχωνεύθηκε στο υπάρχον αποκρουστικό αντικοινωνικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα αλλά η ενοχλητική, δημοκρατική και δημιουργική αριστερά. Αυτή οφείλει να δουλέψει, να συγκροτηθεί και να παλέψει για να επανέλθει η δημοκρατία σε στέρεες δομές.
Οι έννοιες της δημοκρατίας και της αριστεράς οδηγούν σε θετικό αποτέλεσμα όταν έχουν κοινή πορεία. Όποτε χώρισαν οι δρόμοι τους απέτυχαν αφήνοντας «πάτριο έδαφος» στις αντικοινωνικές συντηρητικές δυνάμεις. Οι πιέσεις της ισχυρής αριστεράς ήταν αυτές που οδήγησαν στον κοινωνικό και πολιτικό εκδημοκρατισμό τη Δ. Ευρώπη (και όχι μόνο) του 20ού αιώνα. Η μη δημοκρατική αριστερά στην Α. Ευρώπη ήταν αυτή που κατέρρευσε εκεί όπου είχε επιβληθεί. Και το ωστικό κύμα από την κατάρρευση γκρέμισε ισχυρές δημοκρατικές κατακτήσεις στην μη κομμουνιστική Ευρώπη.
Η συγκρότηση ενός ισχυρού πυρήνα της δημοκρατικής πατριωτικής αριστεράς, ο οποίος θα συσπειρώσει γύρω του κάθε προοδευτικό μυαλό, μπορεί να εξελιχθεί σε ισχυρή δύναμη, που θα παλέψει για ισχυρή Βουλή, κατάργηση της πρωθυπουργικοκρατίας, πρόεδρο Δημοκρατίας ευρέως αποδεκτό και με αυστηρά καθορισμένες αρμοδιότητες στην κατεύθυνση της προστασίας του πολιτεύματος, ισχυρή και ανεξάρτητη από κυβερνητικές ή άλλες πονηρές επιρροές Δικαιοσύνη, ενδυνάμωση της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης και καθοριστικής σημασίας ενίσχυση της δημόσιας υγείας και δημόσιας παιδείας, πολιτισμική αναγέννηση. Επίσης να υιοθετηθεί εξωτερική πολιτική που θα ανεβάσει το κύρος της χώρας και θα την θωρακίσει από τις γνωστές ξένες επιβουλές. Να προβληθούν επίσης οικονομικές επιλογές που θα απεγκλωβίσουν την Ελλάδα από τα δεσμά των μνημονίων και θα δώσουν ώθηση στην ουσιαστική παραγωγική ανασυγκρότηση.
Στα αριστερά του δρόμου βρίσκεται η δημοκρατία. Στα δεξιά η ολιγαρχία. Κι αν επιχειρηθεί ακόμα μια στροφή δεξιά, τότε οδηγούμαστε στην απολυταρχία. Όποια μορφή κι αν έχει αυτή.
