Αριστερά: Ποιος θα χωρίσει την ήρα από το στάρι;

Ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς παραμένει μουδιασμένο και ένα άλλο συμφιλιωμένο έως και υποταγμένο στη θριαμβεύτρια αστική δημοκρατία. Οριζοντίως και καθέτως. Οργανωμένοι και ανοργάνωτοι αριστεροί, συνοδοιπόροι και συμπαθούντες, διστάζουν να αναμετρηθούν με την κυρίαρχη θεώρηση των πραγμάτων από απογοήτευση, ηττοπάθεια, αίσθημα αδιεξόδου και ανημπόριας, από έλλειψη εμπιστοσύνης στις ηγετικές ομάδες ή από έλλειψη πειστικού εναλλακτικού ριζοσπαστικού προσανατολισμού. Αν υπολογίσεις και όσους συμβιβάστηκαν με το σύστημα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, ή δεν διαφοροποιήθηκαν από τα κακώς κείμενα, με ελαφρυντικά ή άνευ, αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τη σημερινή στενωπό.

Έβλεπα τον συνδικαλιστή πρόεδρο των γιατρών του ΙΚΑ να κολώνει όταν ο Αρβανίτης τού ρίχτηκε για τα φακελάκια, στο πρωινό της ΝΕΤ. Ναι μεν δεν ήταν αυτό το θέμα της αντιπαράθεσης με τον αλαζονικό διοικητή του ΙΚΑ Ροβέρτο Σπυρόπουλο, αλλά ο πρόεδρος έχασε τη μιλιά του με το άπερκατ που δέχτηκε. Εκτός θέματος μεν, γνωστό δημοσιογραφικό τερτίπι για να τρωθεί η αξιοπιστία του συνδικαλιστή που υπερασπιζόταν δίκαια αιτήματα των μελών του σωματίου, αλλά έδειχνε και την τρωτή πλευρά των οργανωμένων φορέων. Γιατί όταν ανέχεσαι τις παρανομίες και παρασπονδίες στο χώρο σου κάνοντας τα στραβά μάτια, αυτοϋπονομεύεσαι και χάνεις όλα τα δίκια σου όταν έρχεται η ώρα να τα υπερασπιστείς.
Ασφαλώς και δεν παίρνουν όλοι οι γιατροί φακελάκια, αλλά γιατί ο κλάδος δεν έκανε αυτοκάθαρση; Αν μπορείς να συνυπάρχεις με αυτούς που λαδώνονται, φαίνεσαι ενεργητικός ή παθητικός συνένοχος. Χάνεις την αξιοπιστία σου. Και τότε, στην κρίσιμη αναμέτρηση, δεν μπορείς να προστατεύσεις κανέναν, γιατί είσαι υπόλογος και ευάλωτος.
Αυτό όμως, δεν αφορά μόνο τους συνδικαλιστές. Αφορά και την Αριστερά ολόκληρη. Γιατί και η Αριστερά κάνει τα στραβά μάτια για αριστερούς που συμμετέχουν σε κυκλώματα ή δεν αντιδρούν στις αδικίες και τις παρατυπίες που συμβαίνουν στους επαγγελματικούς τους χώρους. Όπως επισήμανε προχτές ο Δημήτρης Σεβαστάκης σε μία ανοιχτή συνάντηση του Τμήματος Πολιτισμού του Συνασπισμού, δεν μπορούμε, π.χ., να αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο εκείνους που ευνοούνται από τις κρατικές και ιδιωτικές χορηγίες, έχουν ξεχωριστή μεταχείριση από τα ΜΜΕ και κατέχουν προνομιακές θέσεις, με εκείνους που ταλέντο έχουν, αλλά, όντας εκτός κυκλωμάτων, δύσκολα βρίσκουν ευκαιρίες για να το αξιοποιήσουν και να το αναδείξουν.
Κι εγώ θα πρόσθετα ότι μέσα στα χρόνια της επανάπαυσης και της ευημερίας, αμβλύνθηκαν οι αντιδράσεις μας σε εκτροχιασμούς και βολέματα στο χώρο των τεχνών, όπου η συστηματική και χρόνια εξάρτηση από χορηγίες και προνομιακή πρόσβαση στα ΜΜΕ δημιούργησε αφενός ένα καθεστώς ομηρίας με συνέπεια πολλά στόματα σε συνθήκες διάλυσης της χώρας να μένουν κλειστά ή να περιορίζονται σε μισόλογα, και αφετέρου ένα καθεστώς αποκλεισμού κυρίως για τους νέους καλλιτέχνες.
Αλλά αντίστοιχες εκτροπές συμβαίνουν παντού. Ειδικά στο χώρο του Τύπου έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Αριστεροί πολιτικοί συντάκτες σε καραδεξιά έντυπα, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, εξειδικεύουν και λειαίνουν την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κομμάτων ή προσδίδουν άλλοθι αντικειμενικότητας στην παραπληροφόρηση. Ακόμα και μεγαλοστελέχη του Ριζοσπάστη που αποχώρησαν καταγγέλοντας το ΚΚΕ για δεξιά παρέκκλιση εντάχθηκαν ανέτως με υψηλές αμοιβές σε περίοπτες θέσεις των ιδιωτικών ΜΜΕ. Κι αυτό δεν αφορά μόνο μεγαλοδημοσιογράφους. Ούτε βέβαια, σημαίνει ότι κάθε αριστερός δημοσιογράφος που εργάζεται σε καθεστωτικά ΜΜΕ έχει ξεπουληθεί στο διάβολο. Όσοι έχουν βρει τρόπους να κάνουν καθαρά τη δουλειά τους, δεν συμψηφίζονται μ’ αυτούς που εξωραΐζουν το σύστημα.
Τα ίδια στον επίσης νευραλγικό τομέα της εκπαίδευσης. Δάσκαλοι και καθηγητές που υπέκυψαν στο παρασιτικό κύκλωμα των φροντιστηρίων ή εντάχθηκαν στους διαπλεκόμενους ιστούς της ανώτατης εκπαίδευσης. Χαμηλόμισθοι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης που έμαθαν να ζουν σε καθεστώς ημιπαρανομίας, αιχμάλωτοι των γονιών που πληρώνουν και απαιτούν. Πανεπιστημιακοί που «επισκέπτονται» τις διεσπαρμένες σε όλη τη χώρα σχολές μία φορά τη βδομάδα, οι γνωστοί «αλεξιπτωτιστές», ή συμμετέχουν σε «δίκτυα» που ροκανίζουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς να διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση την οποία υποθάλπουν. Σε περιπτώσεις, μάλιστα, συναδέλφων τους που τόλμησαν να πάνε κόντρα στα εκφυλιστικά φαινόμενα, εποίησαν την νήσσαν.
Όλους αυτούς που ενέδωσαν, αποπειράθηκε ποτέ να τους επαναφέρει στην τάξη ή να τους αποδοκιμάσει η Αριστερά; Δεν νομίζω.
Δυστυχώς, «αφύσικες» καταστάσεις εντοπίζονται και στα χωράφια μας. Γραφειοκράτες, αργόμισθοι, πολυθεσίτες και γόνοι μιας εσωκομματικής οικογενειοκρατίας, σίγουρα δεν αποτελούν τα καλύτερα παραδείγματα αξιοκρατίας.
Αριστεροί με κομμένα τα φτερά και λερωμένη τη φωλιά τους. Το αν είναι από ανάγκη ή από απληστία έχει μεγάλη ηθική σημασία, αλλά λίγο διαφοροποιεί τις επιπτώσεις στις πεποιθήσεις και τις στάσεις ζωής. Το συλλογικό αποτέλεσμα είναι ότι οι κάθε είδους συμβιβασμοί, και δη οι χρόνιοι, μεταλλάσσουν εμφανώς και αφανώς το αριστερό σώμα και το κάνουν συμβατό με το σύστημα. Έτσι, σταδιακά, αλλοιώθηκε το αριστερό κίνημα και νοθεύτηκε. Μπερδεύτηκε το θεμιτό με το αθέμιτο, το προοδευτικό με το καθυστερημένο, το αριστερό με το δεξιό. Για να φτάσουμε στο σημείο, η Αριστερά, με τέτοιες και άλλες μεταλλάξεις στο σώμα και το πνεύμα της, να σκέφτεται σαν Δεξιά. Οριζοντίως και καθέτως.
Τι να κάνουμε, λοιπόν; Κατ’ αρχήν, να μην ανεχόμαστε τις κάθε είδους μεταλλάξεις. Γιατί μεταλλαγμένα δεν είναι μόνο τα τρόφιμα που τρώμε. Μεταλλαγμένα μπορεί να είναι και τα μυαλά που κουβαλάμε.
Άλλο επιείκεια στους πάσχοντες κι άλλο ανοχή στους βολεμένους. Τόση πολλή συγκατάβαση βλάπτει. Και επιτέλους, δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο έντιμος μαχητικός αριστερός με τον ύποπτα βολεμένο αριστερό. Δεν γίνεται να δηλώνεις αριστερός και να θέλεις την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αυτή η εκ των έσω διάβρωση της Αριστεράς συμβάλλει στην καθήλωση της κοινωνίας και κουτσουρεύει τα πόδια των κινημάτων αντίστασης.
Αν η Αριστερά δεν είναι σε όλα διαφανής, υποδειγματική και θυσιαστική, αδικεί κατάφωρα τον εαυτό της, την ιστορία, τους αγώνες και τα οράματά της.

Σχόλια