Με σημαία το κοινό μας όραμα, έστω σε αδρές γραμμές διαμορφωμένο, πρώτο μας μέλημα είναι η ενότητα των αριστερών που είναι ο μοχλός της αλλαγής. Ενότητα με βάση το τετράπτυχο «ανεξαρτησία, σοσιαλισμός, δημοκρατία, πολιτισμός». Ανεξαρτησία άνευ της οποίας δεν μπορεί να επιτευχθεί κανένας στόχος. Σοσιαλισμός, απελευθέρωση της κοινωνίας από τις αλυσίδες της ασύδοτης αγοράς και των ανθρώπων από την εκμετάλλευση των μονοπωλίων και των ολιγαρχών. Δημοκρατία, οριζόντια, χωρίς διαμεσολάβηση, με ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Πολιτισμός σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, ηθικά και καλλιτεχνικά.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς οργάνωση. Οργάνωση στην Αριστερά, οργάνωση στη δουλειά, οργάνωση στη γειτονιά, οργάνωση στο σχολείο και το πανεπιστήμιο. Οργάνωση με δημοκρατία στο φορέα της ενότητας, οργάνωση με δημοκρατία ενός ευρύτερου παλλαϊκού μετώπου πάνω σε συγκεκριμένους στόχους. Κόντρα στο Μνημόνιο, κόντρα στους ξεπουλημένους πολιτικούς, υπεράσπιση του εθνικού πλούτου, αποτροπή της εξαθλίωσης από τις περικοπές μισθών και συντάξεων και τη φορολόγηση των αδυνάτων, ανατροπή της κυβέρνησης, ανάδειξη του μετώπου σε ρυθμιστικό παράγοντα στο άμεσο μέλλον.
Οργάνωση και πρόγραμμα δράσης και στόχων χωρίς επικοινωνία είναι άσφαιρο όπλο. Χρειαζόμαστε, ενδεικτικά, πλατύτερη και συστηματικότερη χρήση του διαδικτύου, έκδοση κοινής εφημερίδας που θα διανέμεται δωρεάν πανελλαδικά, δημιουργία τηλεοπτικού σταθμού από εταιρία λαϊκής βάσης με εθελοντική προσφορά. Επιτέλους, να περάσουμε από τον αναποτελεσματικό χαρτοπόλεμο των προκηρύξεων και των αφισών σε πιο στέρεες, πιο επιθετικές και πιο διαπεραστικές μορφές επικοινωνίας και ενημέρωσης.
Πού κολλάει η Αριστερά
Ο κατακερματισμός της Αριστεράς είναι κατ’ αρχήν ριζωμένος πάνω σε ζητήματα που προέρχονται από προηγούμενες ιστορικές φάσεις. Π.χ. οι οπαδοί του Τρότσκι πολεμούν ακόμα με το φάντασμα του Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί ακόμα να εξομαλύνει τις διαφορές της με τον Άρη Βελουχιώτη, το έτος 2011!
Αυτές οι πεπαλαιωμένες «εκκρεμότητες» έχουν παγιωθεί σε τέτοιο σημείο που εμποδίζουν την Αριστερά στο σύνολό της να επανεκτιμήσει όλο το παρελθόν με ψυχραιμία και με τα πλεονεκτήματα της χρονικής απόστασης και της πλούσιας εμπειρίας. Αυτή η παγίωση συνδέεται με τη μονιμότητα των ηγετικών ομάδων που, καλυμμένες πίσω από τη δική τους «αλήθεια», παρεμποδίζουν θέλοντας και μη τον εκσυγχρονισμό, την αναβάθμιση και την ενότητα της Αριστεράς.
Οργανωτικά, η Αριστερά πάσχει από ασθένεια των άκρων. Από τη μια δογματική εμμονή στο συγκεντρωτικό σκέλος του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού κι απ’ την άλλη αυτοδιάλυση μέσα σε μία ανάμεικτη σούπα στην οποία η δημοκρατία και η δέσμευση μόνο ως μαϊντανός υπάρχουν. Στην πραγματικότητα, η επιρροή του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού στα δύο βασικά ρεύματα της ελληνικής αριστεράς αντίστοιχα, παραμένει ενεργή, το έτος 2011.
Τα εξωκοινοβουλευτικά ρεύματα της Αριστεράς, ολιγομελή, αλλά από λίγο ως πολύ δραστήρια, εκτός από τους εγγενείς δογματισμούς και τις αδυναμίες τους, πάσχουν και από τη νοοτροπία της αδικημένης πλην τιμίας μικροομάδας, βολεμένης στην τακτική του ανταρτοπόλεμου στις παρυφές των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Γεγονός είναι ότι σε πολλά από τα ρεύματα και τις τάσεις της Αριστεράς ενυπάρχουν ενδιαφέροντα επιμέρους στοιχεία. Κάποιοι υπερέχουν στην επικοινωνία, κάποιοι στην εσωτερική οργάνωση, άλλοι στον ακτιβισμό και άλλοι στις θεωρητικές προσεγγίσεις. Άρα, ο καθένας έχει μερίδιο εισφοράς, στο καινούριο, στο επιθυμητό.
Ακόμα και ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει πολλά να συνεισφέρει με τις ιδέες του και τις πρακτικές του. Ήδη, στις γόνιμες καταλήψεις συμμετέχουν χωρίς διακρίσεις και συνεργάζονται αριστεροί και αντιεξουσιαστές. Επίσης, το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας βρίσκει εύφορο έδαφος στα χωράφια της Αριστεράς, ενώ αντίστοιχα η σημασία της οργάνωσης και της απεύθυνσης στην κοινωνία που προωθούν οι αριστεροί γίνεται όλο και πιο αποδεκτή από τους αντιεξουσιαστές, εννοείται όχι εκείνους που εξαντλούν την επαναστατικότητά τους με βαριοπούλες και μολότοφ και εκφράζουν μίσος όχι μόνο για τους μπάτσους, αλλά και για τους αριστερούς και τους απλούς πολίτες που εκ προοιμίου θεωρούνται εξίσου ένοχοι με τους ολιγάρχες.
Αλλά και από το εξωτερικό έρχονται πολύτιμα μηνύματα, διδακτικά και αξιοποιήσιμα, από τη Βενεζουέλα, την πλατεία Ταχρίρ ή τη Νέα Υόρκη.
Τα αγκάθια που μας πληγώνουν, τα γνωρίζουμε. Η αποτυχία του σοβιετικού εγχειρήματος είναι ίσως το μεγαλύτερο. Αλλά, κι αυτό μας δίνει την ανεκτίμητη εμπειρία που δεν είχαν οι πιονέροι της σοσιαλιστικής οικοδόμησης όταν ανέτρεπαν τον τσάρο και πειραματίζονταν ψάχνοντας να βρουν το δρόμο μέσα από άγνωστες κακοτοπιές. Εμείς, θα κρατήσουμε τα επιτεύγματα που είναι πολλά και σπουδαία και θα απορρίψουμε εκ των προτέρων τις αποτυχημένες επιλογές, αλλά και τα εγκλήματα που υπονόμευσαν το κοσμογονικό εγχείρημα. Το ίδιο με την κινέζικη επανάσταση, αλλά και κάθε απελευθερωτικό κίνημα του ανθρώπου επί γης. Επί πλέον, έχουμε απτά παραδείγματα από την εφαρμογή του κοινωνικού κράτους στη μεταπολεμική Ευρώπη που αποδεικνύουν ότι ακόμα και σε συνθήκες καπιταλισμού η εφαρμογή πολιτικών σοσιαλιστικού χαρακτήρα είναι ευεργετική.
Αλλά, τελικά, μόνο αν το κατανοήσουμε και πιστέψουμε στην ανωτερότητα και την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού συστήματος που υπηρετεί τον άνθρωπο και δεν τον σκλαβώνει όπως ο καπιταλισμός, θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στον ιστορικό μας ρόλο και να δικαιωθούν οι προσπάθειές μας.
Δυστυχώς, όλος αυτός ο πλούτος, εμπειρικός, θεωρητικός και πρακτικός, και όλες αυτές οι ικανότητες και διαθεσιμότητες των μαχόμενων αριστερών, χαραμίζονται ή υποαξιοποιούνται, παρ’ όλο που η φάση στην οποία έχουμε μπει είναι εξαιρετικά κρίσιμη, πολεμική. Η Αριστερά σπαταλάει ένα σημαντικό μέρος από τις καλύτερες δυνάμεις του τόπου σε παρελθοντολογικές έριδες και άγονες πολιτικές αψιμαχίες στο εσωτερικό της.
Με αυτά τα δεδομένα, η Αριστερά ή θα εμβολιαστεί από τα λαϊκά κινήματα στην ενεργοποίηση των οποίων συμβάλλει καθημερινά, και θα αυτοεπιδιορθωθεί, ή, αλλιώς, θα συνεχίσει να βολοδέρνει μέσα κι έξω από τη Βουλή χάνοντας την ευκαιρία που προσφέρει η κρίση για ανάδειξη των προσόντων της και απογοητεύοντας τους πολίτες που περιμένουν με αγωνία να αναλάβει ένα πιο ουσιαστικό και αποτελεσματικό ρόλο επικεφαλής της ανατροπής και της αλλαγής προς το καλύτερο, πού θα μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην υλοποίηση του οράματος!
