Το ΔΝΤ επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος
του Γιώργου Πατέλη
O δεξιός και φιλοαμερικάνος Μαουρίσιο Μάκρι είχε επικρατήσει οριακά και με «δανεικές ψήφους» στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Αργεντινής το Νοέμβριο του 2015*, υποσχόμενος μεταξύ άλλων ότι θα φέρει επενδύσεις και θα μηδενίσει τη φτώχεια. Λίγους μήνες αργότερα τα διεθνή ΜΜΕ (και τα εγχώρια, που απλά αντιγράφουν…) θριαμβολογούσαν για την επιτυχημένη πολιτική του Μάκρι που «ξαναβγάζει την Αργεντινή στις αγορές». Επισημαίναμε τότε ότι στην πραγματικότητα η δήθεν επιτυχία αφορούσε «τη δυνατότητα να… ξαναχρεωθεί η Αργεντινή, επιστρέφοντας έτσι στην τροχιά που το 2001 οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία και τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε εξαθλίωση – γεγονότα που προκάλεσαν τη λαϊκή εξέγερση που έμεινε στην ιστορία ως Αργεντινάτσο»**.
Σε μεταγενέστερα άρθρα, ο Δρόμος παρουσίαζε τις… επιτυχίες του Μάκρι (μεταξύ άλλων, αύξηση 375% στο νερό, 300% στο αέριο, 200% στα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.ο.κ.) και ένα νέο κύμα ανόδου των λαϊκών κινητοποιήσεων εναντίον του. Όμως ο μύθος του «πετυχημένου» καλά κρατούσε. Μέχρι αυτήν την εβδομάδα, οπότε ανακοινώθηκε η προσφυγή στο ΔΝΤ, ανοίγοντας ένα νέο κύκλο βαθιάς χρέωσης με άγνωστες ακόμη συνέπειες. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του εθνικού νομίσματος και η εκτίναξη του επιτοκίου εξωτερικού δανεισμού, προς μεγάλη χαρά των διεθνών χρηματοπιστωτικών όρνεων που, με τη βοήθεια του Μάκρι, ξαναβάζουν για τα καλά πόδι στην Αργεντινή. Την περασμένη εβδομάδα, μέσα σε δύο μόλις μέρες, τα αποθεματικά της Κεντρικής Τράπεζας μειώθηκαν κατά 7,8 δισεκατομμύρια δολάρια!
Προς ολομέτωπη σύγκρουση;
Ο Νικολάς Ντουχόβνε, υπουργός Οικονομικών του Μάκρι, διαβεβαιώνει ότι «το ΔΝΤ, με ένα πρόγραμμα 20ετούς διάρκειας, θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε την κρίση». Όσο τους βοήθησε, προφανώς, και σε μια προηγούμενη περίοδο, που κατέληξε στην κατάρρευση του 2001… Υπάρχει πάντως τουλάχιστον ένας αισιόδοξος: ο εκπρόσωπος του Τραμπ δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ στηρίζουν τον πρόεδρο Μάκρι, ο οποίος έχει το σωστό όραμα και με τις μεταρρυθμίσεις του, που είναι προσανατολισμένες στις αγορές, ήδη βελτίωσε το μέλλον της Αργεντινής». Τα ίδια δηλαδή που έλεγαν και το 2001 για τον τότε πρόεδρο Ντε Λα Ρούα – αυτόν που τελικά διέφυγε από το περικυκλωμένο προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο.
Στο μεταξύ ο λαϊκός παράγοντας προετοιμάζεται για ολομέτωπη σύγκρουση, καθώς το κυβερνητικό στρατόπεδο αδυνατίζει και αλλάζει το πολιτικό σκηνικό. Η μεγαλύτερη μαζική οργάνωση ανέργων και εργαζομένων, το CCC (Μαχητικό Ταξικό Ρεύμα), πρωτοστατεί στη διοργάνωση μιας τριήμερης Εθνικής Πορείας στα τέλη του μήνα μαζί με δεκάδες ακόμη κοινωνικά κινήματα και λαϊκές οργανώσεις. Η Εθνική Πορεία θα ξεκινήσει από διάφορα σημεία της χώρας και οι διαδηλωτές θα συγκλίνουν την 1η Ιουνίου στην πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες, μπροστά στο Κογκρέσο – στο οποίο πολλαπλασιάζονται οι περιπτώσεις «απείθαρχων» βουλευτών, που φοβούνται μια νέα εξέγερση. Ταυτόχρονα, έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες για τη διοργάνωση μιας πανεθνικής γενικής απεργίας σε συνδυασμό με μπλόκα αυτοκινητόδρομων και άλλες μορφές αγώνα, και εντείνονται οι συνεννοήσεις στους κόλπους της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης (από τους αριστερούς περονιστές ως το Επαναστατικό Κ.Κ.) για τη συγκρότηση ενός «πλατιού λαϊκού, εθνικού και δημοκρατικού μετώπου με στόχο την ανατροπή του Μάκρι».
* Βλ. φύλλο 288, σελ. 17.
** Βλ. φύλλο 303, σελ. 17.
